Ο υπουργός Εσωτερικών κ. Τάσος Γιαννίτσης, αν και λαμπρός οικονομολόγος,
καθηγητής και πολιτικός, δεν είναι ιδιαίτερα συμπαθής στους
δημοσιογράφους, στους συνδικαλιστές και γενικά σε όλα τα τρωκτικά της
ελληνικής κοινωνίας. Η σημαντική προσπάθειά του να μεταρρυθμίσει το
ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα όσο ήταν καιρός συνάντησε την λυσσώδη
αντίσταση των συντεχνιών και λοιπών παρασίτων της ελληνικής κοινωνίας,
καταπολεμήθηκε δε και μέσα από το ίδιο το κόμμα του –το οποίο θεωρεί
ξένα σώματα ανθρώπους του επιπέδου του Τάσου Γιαννίτση. Έτσι, ο τότε
υπουργός Εργασίας παραιτήθηκε και η αποτυχία της προσπάθειάς του είναι,
έως έναν βαθμό, υπεύθυνη και για την σημερινή χρεοκοπία της οικονομίας
μας.
Αυτό το «κακό» για τους δημοσιογράφους παρελθόν του κ. Τ.Γιαννίτση
συνέβαλε ώστε η πολύ σημαντική ομιλία του στην Βουλή, στην συζήτηση για
τον προϋπολογισμό, να περάσει απαρατήρητη. Ίσως δε αυτό να οφείλεται και
στην σπουδαία ελληνική ρητορική της ομιλίας του, όπως και στην δομή
της.
Με αφορμή λοιπόν την έλευση του 2012 παραθέτουμε τα παρακάτω αποσπάσματα
από την ομιλία του υπουργού Εσωτερικών, η οποία εκφωνήθηκε στις 5
Δεκεμβρίου 2011:
«Στα τελευταία 65 χρόνια, εμείς, ως κοινωνία, ηττηθήκαμε βαθειά τέσσερις
φορές. Η πρώτη φορά, με τον Εμφύλιο, που άφησε πληγές για δεκαετίες. Η
δεύτερη με την δικτατορία, που ήταν καθοριστική για πολλές σχέσεις και
για πολύ μακρύτερο χρονικό διάστημα από τα επτά χρόνια. Η τρίτη με την
τραγωδία που έζησε ο Ελληνισμός στην Κύπρο το 1974. Η τέταρτη, με το
μεγάλο οικονομικό αδιέξοδο και την απόσταση αναπνοής που ήρθαμε από την
πτώχευση και την έξοδο από το ευρώ.
»Έχοντας πίσω μας τις τέσσερις αυτές ήττες, πιστεύω ότι σήμερα απόλυτη
εθνική προτεραιότητα για όλους ανεξαίρετα δεν μπορεί να είναι παρά μία:
να αποφύγουμε την πέμπτη μεγάλη ιστορική ήττα, που θα πλήξει καίρια τον
κάθε Έλληνα και Ελληνίδα, ακόμα και αυτούς που είναι σε οικονομική
απόγνωση και αισθάνονται ότι ίσως δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Όμως και
αυτοί θα χάσουν. Εκτός άλλων, θα χάσουν την προοπτική που δικαιούνται να
έχουν. Κάθε ένα από τα τέσσερα αυτά σημεία ήταν ένα αδιέξοδο και μία
τομή για μάς ως έθνος και ως κοινωνία. Και τα τέσσερα μαζί επιτρέπουν
μία διαπίστωση, βάζουν ένα ερώτημα και απαιτούν μία απάντηση:
»Η διαπίστωση είναι ότι, ως σύστημα, φθάνουμε κάθε τόσο σε μια μεγάλη
αποτυχία και με μεγάλη συχνότητα. Όλα αυτά δεν έρχονται τυχαία από
κάπου. Άσχετα με τα γιατί και τα επειδή, είναι εγγενή παράγωγα του
τρόπου λειτουργίας μας, των αντιλήψεων και των συμπεριφορών μας. Κάθε
τόσο ένα αδιέξοδο, κάθε τόσο και μια ήττα. Το γνωστό απόφθεγμα ότι στην
πολιτική δεν υπάρχουν αδιέξοδα το γνωρίζω και θα συμφωνήσω. Όμως, γιατί
δεν υπάρχει αδιέξοδο; Επειδή ο απλός κόσμος όταν φτάνει το αδιέξοδο
καλείται να πληρώσει σκληρά την αποτυχία της πολιτικής που οδήγησε στο
αδιέξοδο. Καλείται να καταβάλει ένα τεράστιο προσωπικό κόστος, που κάνει
εφικτή την υπέρβαση του αδιεξόδου. Το κόστος αυτό, όμως, πολιτικά θα
μπορούσε και θα όφειλε να είχε αποτραπεί.
»Το ερώτημα είναι ένα μεγάλο Γιατί. Ποια ήσαν εκείνα τα στοιχεία που μάς
ώθησαν τόσο συχνά στο να σπάσουμε βροντερά τα μούτρα μας στο πολιτικό,
στο οικονομικό και στο εθνικό πεδίο; Ποια ήσαν τα συστημικά
χαρακτηριστικά του πολιτικού, αναπτυξιακού και κοινωνικού
μεταπολιτευτικού μοντέλου, που προετοίμαζαν την μετάλλαξη της πτήσης του
Ίκαρου σε αποχαιρετισμό της Περσεφόνης;
»Μια απάντηση: Όπως και αν ήταν οι δυναμικές που μάς έσπρωξαν σε όλα
αυτά, σήμερα πρέπει εμείς, εγγενώς, να προφυλάξουμε τον εαυτό μας από το
να τις επαναλάβουμε, γιατί δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάτι στο DNA μας που
να κάνει όσα ζήσαμε ντετερμινιστικά αναπόφευκτα. Το ερώτημα είναι πολύ
απλό: αν θα πορευόμαστε ή όχι με έναν εκρηκτικό βολονταρισμό, ο οποίος,
αφού καλλιεργήθηκε για μακρύτατο χρόνο, εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να
νομίζει ότι η κρίση μπορεί να ξεπεραστεί με τους ίδιους τρόπους, τις
ίδιες ιδεοληψίες και αντιλήψεις που οδήγησαν σε αυτήν. Για τα το πω πιο
καθαρά, θεωρώ ότι μέσα στην κοινωνία μας έχουν ιδεολογικοποιηθεί
αυτοκαταστροφικές εμμονές. Ότι έχει ιδεολογικοποιηθεί –ώστε να
νομιμοποιείται στα μάτια κοινωνικών τμημάτων– ένα ολόκληρο πλέγμα
πολιτικών οι οποίες δήθεν ωφελούν ευρύτατα στρώματα, δήθεν παράγουν
ανάπτυξη και κοινωνική ευημερία, ενώ κατ’ επανάληψη οι επιλογές αυτές
έχουν στραφεί εναντίον του απλού κόσμου και της χώρας, δημιουργώντας
έναν όλο και σκληρότερο λογαριασμό, τον οποίο ο κόσμος αυτός κάποια
στιγμή καλείται να πληρώσει.
»Να θυμίσω ότι δέκα χρόνια πριν αρνηθήκαμε να κάνουμε ένα πιο βιώσιμο
και στέρεο ασφαλιστικό σύστημα. Το αποτέλεσμα; Το υπουργείο Οικονομικών,
σε στοιχεία που δημοσιοποίησε πρόσφατα, και τα καταθέτω, δείχνει ότι
μεταξύ 2001 και 2011 το σωρευτικό έλλειμμα των ασφαλιστικών Ταμείων
έφθασε τα 97 δισεκατ. ευρώ –97 δισεκατ. ευρώ σε σύνολο σωρευμένου χρέους
352 δισεκατ. ευρώ, δηλαδή το 28% του χρέους. Το δημόσιο χρέος της χώρας
θα μπορούσε να ήταν κατά 28% χαμηλότερο. Αυτό δεν έγινε και οδήγησε σε
μείωση των συντάξεων κατά περίπου 28%.
»Ο απλός κόσμος ρωτάει πού πάμε και ποια θα είναι η Ελλάδα όταν βγούμε
από το βάραθρο που πέσαμε. Η βραχεία θητεία της κυβέρνησης δεν επιτρέπει
μη ρεαλιστικές προσδοκίες. Όμως, η κυβέρνηση θα έχει επιτελέσει ένα
έργο αν στο διάστημα αυτό δημιουργήσει μία βάση που θα επιτρέψει στο
μέλλον να δούμε μιαν Ελλάδα με ισχυρή παραγωγική βάση και ανταγωνιστική
ικανότητα, που θα αξιοποιεί τα σύγχρονα στοιχεία-κλειδιά της ανάπτυξης,
που δεν θα σφραγίζεται από έναν ατέλειωτο κρατισμό και που θα είναι
φιλική στα παιδιά της όταν αυτά ξεκινούν την ζωή τους…
»Η κοινωνία δεν περιμένει από εμάς να τής πούμε πόσες θυσίες έχει κάνει.
Τα μήνυμα που εκπέμπει είναι ότι ναι, καταλαβαίνουμε ότι πρέπει να
γίνουν αλλαγές –αλλά και ότι, αν τα πράγματα εξακολουθούν να πηγαίνουν
όπως παλιά, χωρίς να αλλάξουν, τότε θα πάνε χειρότερα. Όμως, η κοινωνία
χρειάζεται, παράλληλα, και μία προοπτική που θα δείχνει την έξοδο από
την κρίση. Και αυτό ως κυβέρνηση θέλουμε να το πετύχουμε. Και να
δημιουργήσουμε ένα λίγο πιο στέρεο βάθρο πάνω στο οποίο θα πατάει
οποιαδήποτε κυβέρνηση πάρει την σκυτάλη όταν έρθει η στιγμή. Ας μην
καταστρέφουμε κάθε στιγμή κάθε ελπίδα που γεννιέται, γιατί είναι άδικο».
Όχι, θα προσθέταμε εμείς. Με πολιτικούς που μπορούν να σκέπτονται έτσι
και ταυτοχρόνως το λένε, το πλοίο ίσως αποφύγει τον οριστικό
καταποντισμό. Ας είναι λοιπόν αισιόδοξο το 2012…