Τον «υπέρ πάντων αγώνα» μαθαίνουμε από τα δημοσιεύματα του
Τύπου ότι δίνει αυτές τις ημέρες η κυβέρνηση Παπαδήμου στις Βρυξέλλες ώστε,
επιτέλους, να ξαναρχίσει η χρηματοδότηση μεγάλων έργων υποδομής στην Ελλάδα και
να ενισχυθεί η ρευστότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων. Ιδιαίτερα η τελευταία
είδηση είναι πολύ σημαντική για την χειμαζόμενη και στα όρια της κατάρρευσης
ελληνική οικονομία και αποτελεί σημαντική πηγή ανακούφισης για την αγορά.
Από την άλλη, δεν μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε, για άλλη
μία φορά, γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση δεν μπορούσε να
θεσπίσει επενδυτικά και αναπτυξιακά κίνητρα την περίοδο που η χώρα εισερχόταν
στον Μηχανισμό Στήριξης, την άνοιξη του 2010. Η κωλυσιεργία στην θέσπιση και
εφαρμογή νέου αναπτυξιακού νόμου παραμένει παροιμιώδες παράδειγμα ανικανότητας,
αλλά και μοιραία εξέλιξη για την ελληνική οικονομία, η οποία την εποχή εκείνη
υποβαλλόταν σε μέτρα σκληρής περιστολής και αναδιάρθρωσης, χωρίς, ωστόσο, να
λαμβάνεται μέριμνα για –σταδιακή, οπωσδήποτε – υποκατάσταση των πόρων που
χάνονταν. Σήμερα, η ιδιωτική οικονομία έχει φτάσει σε σημείο ασφυξίας, λόγω της
«εσωτερικής στάσης πληρωμών» του Δημοσίου, με αποτέλεσμα το ποσοστό ανεργίας
να καλπάζει στο 21% (Δεκέμβριος 2011), έναντι 14,8% τον Δεκέμβριο του
2010.
Σαφώς και έχει δίκιο ο πρώην Υπουργός Οικονομικών κ.
Παπακωνσταντίνου, όταν ισχυρίζεται ότι η χώρα δεν μπήκε στο μνημόνιο απλώς λόγω
δηλώσεων περί «Τιτανικού» – τις οποίες, ωστόσο, χαρακτήρισε ατυχείς ο
προϊστάμενος του ΟΔΔΗΧ Πέτρος Χριστοδούλου, μιλώντας στην εξεταστική επιτροπή
της Βουλής που διερευνά την υπόθεση της ΕΛΣΤΑΤ, στρέφοντας τα βέλη στον παλιό
πολιτικό του προϊστάμενο. Και δεν θα υπογραμμίσουμε, από την άλλη, πόσο βαριά
«κληρονομιά» είναι για την σημερινή κυβέρνηση, αλλά και τις διαδόχους της για
πολλά χρόνια, οι δηλώσεις αυτές (και ανάλογες του κ. Γ. Παπανδρέου την ίδια
περίοδο), που στιγματίζουν την Ελλάδα διεθνώς. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ωστόσο,
ότι τόσο ο κ. Παπακωνσταντίνου, ως προϊστάμενος του οικονομικού επιτελείου της
κυβέρνησης Παπανδρέου, όσο και οι υπόλοιποι προϊστάμενοι των παραγωγικών
Υπουργείων φέρουν μεγάλη ευθύνη για το σημερινό αδιέξοδο για δύο τουλάχιστον
λόγους: πρώτον, για το ότι δεν μερίμνησαν την περίοδο εκείνη ώστε τα μέτρα
περιστολής να συνοδεύονται από ταυτόχρονες πολιτικές σταδιακής ανάκαμψης και,
δεύτερον, για το ότι δεν έφεραν καμία αντιπρόταση στις απαιτήσεις της τρόικας,
η οποία, όπως είναι φυσικό, δεν είχε καμία υποχρέωση – αλλά και δυνατότητα – να
γνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας, ώστε να
αντιλαμβάνεται τι είδους μέτρα να ζητήσει από την κυβέρνηση.
Σήμερα, βέβαια, πολλοί εκ των πρωταγωνιστών της (μη)
διαπραγμάτευσης εκείνης δηλώνουν εχθροί του Μνημονίου και θυμούνται την ανάγκη
για ανάπτυξη. Απ’ ό, τι φαίνεται, η ελπίδα για ανάπτυξη – δειλά, βέβαια, και με
αργούς ρυθμούς – ξαναέρχεται. Η προέλευσή της είναι, και αυτή τη φορά, οι Βρυξέλλες, αλλά
οι όροι με τους οποίους θα έρθει – όχι άμεσα (το ξανατονίζουμε) - είναι
αυτοί των δανειστών μας. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι καλείται να βλαστήσει στην
«καμένη γη» που άφησαν (και) οι πρωταγωνιστές της άνοιξης του 2010 …