«Μια φορά ο Χότζας πήγε σε κάποιο χωριό για να δει κάποιο φίλο του.
Στο μεταξύ περνώντας από ένα άλλο χωριό αγόρασε μερικά πράγματα και τα έβαλε
στο δισάκκι του. Σαν έφτασε στο χωριό του φίλου του για καλό και για κακό,
σκέφτηκε, κάπου να κρύψει το δισάκκι του με τα πράγματα που αγόρασε. Βρήκε ένα
μέρος και το τοποθέτησε. Έπειτα τράβηξε για το φίλο του. Όταν ήρθε η ώρα να
φύγει, γύρεψε να βρει το δισάκκι του, όμως είχε ξεχάσει το μέρος που το είχε
βάλει. Τότε αρχίνησε να φωνάζει, να τσιρίζει και ν’ απειλεί τους χωρικούς για
να βρούνε το δισάκκι του.
-
Αν ίσως δεν το βρήτε το δισάκκι
μου, έσκουζε, ξέρω εγώ τι θα κάμω!
Οι χωρικοί ταραχτήκανε απ’ τις απειλές του Χότζα και αμολήθηκαν σ’
όλο το χωριό. Έπειτα από κάμποσην ώρα που αναζητούσανε βρήκανε το δισάκκι του
Χότζα, και τότε πια αυτός καλμάρισε και βρήκε την ησυχία του. Χαμογελάσανε τα
χείλια του.
Ένας χωρικός
όμως που τον έτρωγε η περιέργεια να μάθει τι θα έκαμνε ο Χότζας αν ίσως δε
βρισκότανε το δισάκκι του, τον ρώτησε μαλακά:
-
Αν δεν βρίσκαμε το δισάκκι σου,
του είπε, μας απειλούσες πως ήξερες εσύ τι θα έκαμνες. Αλήθεια, τι θα έκαμνες εάν
ίσως δε βρισκότανε, Χότζα εφέντη;
Ο Χότζας χαμογέλασε:
-
Τι θα έκαμνα: απάντησε. Τίποτα.
Θα χαλνούσα ένα παλιό τορβά που είχα στο σπίτι και θα τον έκαμνα δισάκκι!»
Η ανωτέρω ιστορία του Ναρσεττίν Χότζα είναι λίαν διδακτική για τα
όσα βιώνουμε στην Ελλάδα του σήμερα, αφού αυτή περιέχει αρκετά αναλογούντα στοιχεία
ως προς τις συμπεριφορές μας και τις προσδοκίες μας. Το «δισάκκι» του Χότζα
μπορεί άνετα να παραλληλισθεί με την χαμένη ευμάρειά μας και του μέχρι πρόσφατα
υπερκαταναλωτικού εθισμού. Τώρα που ενέσκηψε η κρίση, φυσικό επακόλουθο της
έκλυτης χρηματοοικονομικής συμπεριφοράς μας των τελευταίων 30 ετών (αρχικώς σε
κρατικό δημοσιονομικό επίπεδο που τελικά όμως επηρέασε την συμπεριφορά όλης της
κοινωνίας), τι θα κάνουμε; Αναγκαστικά θα προσαρμοσθούμε όπως ακριβώς ο Χότζας,
χαλώντας ένα παλιό «τορβά» και κάνοντάς τον «δισάκκι».
Δηλαδή, κατ’ αναλογία θα ψάξουμε στο σπιτικό μας ν’ ανακαλύψουμε τον
κρυφό πλούτο που διαθέτουμε, ως χώρα, και που έως τώρα δεν αξιοποιήσαμε και θα
προσπαθήσουμε να τον εκμεταλλευτούμε. Είτε αυτό λέγεται φιλοξενία – τουρισμός –
φύση (και όχι το ευρέως χρησιμοποιούμενο «τουρισμός = βαριά βιομηχανία» που
τόσο κακό έχει κάνει αφού υποδηλώνει ότι αντιμετωπίζουμε τον τουρίστα όχι ως άνθρωπο
αλλά εξάρτημα παραγωγικού μηχανισμού), είτε γεωργικά προϊόντα (όπου η Ελλάδα
λόγω κλίματος παράγει προϊόντα υψηλής ποιότητας και μοναδικών συστατικών), είτε
αυτά λέγονται ορυκτός πλούτος, ΑΠΕ ή υδρογονάνθρακες. Με άλλα λόγια το Ελληνικό
περιβόλι κρύβει πολλούς τορβάδες. Ας τους αξιοποιήσουμε.