Το μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η Ελλάδα δεν είναι η
οικονομική κρίση. Είναι η κοντόφθαλμη οπτική του πολιτικού προσωπικού της, που
αναλώνεται σε εσωστρεφείς και ανέξοδες πολιτικές, πολλές φορές, βραχυπρόθεσμου και
προσωποπαγούς χαρακτήρα, που σκάνε σαν φούσκες. Συμπαρασύροντας δικαίους και
αδίκους.
Σε μια περίοδο που στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο ζυμώνονται
γεωπολιτικές στρατηγικές, με το βλέμμα στο ενεργειακό μέλλον της Ευρώπης, η
Ελλάδα περιορίζεται σε θέση ουραγού και απλού παρατηρητή. Εκφράζει προθέσεις
και επιθυμίες, σχεδιάζει πλάνα εσωτερικής κατανάλωσης και ελπίζει ότι εξ
αντανακλάσεως κάτι μπορεί να κερδίσει. Για μακροπρόθεσμες στρατηγικές, σωστά
μελετημένες, στη βάση αξιόπιστων συμμαχιών και προοπτικών, ούτε λόγος. Το
μεροκάματο της πολιτικής να βγαίνει. Γι αύριο, βλέπουμε.
Επίκεντρο των ζυμώσεων που συντελούνται αυτή τη στιγμή στη
Νοτιοανατολική Μεσόγειο με αιχμή τις ανακαλύψεις κοιτασμάτων φυσικού αερίου και
τη μεταφορά του πολύτιμου καύσιμου στις ευρωπαϊκές αγορές έχει καταφέρει να
αναδειχθεί η Κύπρος. Που έγκαιρα είχε διαβλέψει με ποιόν θα πάει και ποιόν θα
αφήσει.
Η αμερικανική σημαία που κυμάτιζε στις εγκαταστάσεις της Noble,
στο πεδίο των γεωτρήσεων και τα ισραηλινά Φάντομ που πετούσαν συνεχώς στην περιοχή,
κατάφεραν να υποβαθμίσουν σε λεονταρισμούς τις τουρκικές αντιδράσεις και να
δημιουργήσουν μια ασπίδα προστασίας για το πολύπαθο Νησί της Αφροδίτης. Η
έξυπνη σύμπραξη της Κύπρου με το Ισραήλ για την εκμετάλλευση των ελπιδοφόρων
κοιτασμάτων και η συμπόρευση και σε άλλα ενεργειακά project δεν θα αποδώσει
μόνον οικονομικά οφέλη. Αλλά πρωτίστως πολιτικά. Ήδη, ο αρχηγός του εβραϊκού
λόμπι στις ΗΠΑ και βουλευτής των Δημοκρατικών Χάουαρντ Μπέρμαν παρενέβη προς
την υπουργό Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, ζητώντας αλλαγή της αμερικανικής
πολιτικής στο Κυπριακό ζήτημα. Και γνωρίζουμε πολύ καλά όλοι τη σημασία του
ισραηλινού λόμπι στις ΗΠΑ στη χάραξη της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Μπορεί ακόμη να μην έχει ξεκαθαρίσει πώς θα μεταφερθεί το
φυσικό αέριο στην Ευρώπη. Η Κύπρος επιμένει για μεγάλο τερματικό
υγραεριοποίησης και αφήνει ανοικτή την πόρτα για συμμετοχή τόσο κρατών, όσο και
μεγάλων διεθνών εταιριών. Η εναλλακτική οδός μέσω αγωγού μεταφοράς, που θα
μπορούσε να διευκολύνει και την ανάμειξη της χώρας μας, δεν φαίνεται να
περιλαμβάνεται στις προτεραιότητες της. Είναι σαφές, πάντως, ότι οι όποιοι
σχεδιασμοί, που γίνονται αθόρυβα, περιλαμβάνουν και τη μελλοντική τροφοδότηση
της Μεσογείου και συνακόλουθα της Ευρώπης και από άλλες πηγές, όπως το Ιράν και
το Ιράκ, σε ένα μακροπρόθεσμο ορίζοντα, ενδεχομένως, ακυρώνοντας υφιστάμενες
οδεύσεις, με την παράκαμψη ακόμη και της Τουρκίας. Το πόκερ απαιτεί γερά νεύρα
και καλοζυγισμένες κινήσεις.
Σε αυτή τη φάση το
ενδιαφέρον της Κύπρου εστιάζεται στο δεύτερο γύρο αδειοδοτήσεων για νέα
θαλάσσια οικόπεδα, που θα ενισχύσουν τις συμμαχίες της και ενδεχομένως θα
δημιουργήσουν καινούριες. Και σε αυτό το επίπεδο ακούγονται πολλές απόψεις, που
δεν δίνουν, όμως, ακριβές στίγμα. Ίσως γιατί η Κύπρος έμαθε να εργάζεται
συστηματικά, οργανωμένα και χωρίς φωνασκίες. Έστω κι αν ακούγονται προς τα έξω
οι υπάρχουσες αντιπαλότητες. Η διαφορά της Ελλάδας με την Κύπρο έγκειται στο
γεγονός ότι μπορεί να διαφωνούν έντονα τα πολιτικά κόμματα, αλλά χωρίς αυτό να
εμποδίζει την εκάστοτε εξουσία να παίρνει αποφάσεις και να προχωρά
αποφασιστικά, για το κοινό καλό.
Εμείς από την πλευρά μας είναι αμφίβολο αν κατανοούμε τι
ακριβώς συμβαίνει στη γειτονιά μας. Οχυρωμένοι πίσω από αγκυλώσεις χρόνων,
περιμένουμε τι θα αποφασίσουν οι άλλοι και αν θα θελήσουν να μας δώσουν και μας
ένα κομματάκι. Και περιχαρείς ανακοινώνουμε κινήσεις που βουλιάζουν στα ρηχά
νερά.
Όπως αυτή με το περίφημο Μνημόνιο Συνεργασίας
Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ. Το οποίο φαίνεται να ήταν προσωπική πολιτική υπουργών
που κατέπεσε άτακτα. Χωρίς καμία εξήγηση. Είπα-ξείπα. Όμως αφήνει εκτεθειμένη
όχι μόνον τη χώρα μας, αλλά και τον υπουργό που το διατυμπάνισε ελαφρά τη
καρδία. Γιατί άραγε η Κύπρος αρνήθηκε να δεσμευθεί ενεργειακά με έναν τέτοιο
Μνημόνιο; Έχει άραγε βάση η άποψη ότι η Ελλάδα στη φάση που βρίσκεται δεν
ευνοεί τη συνεργασία με τη Μεγαλόνησο; Έχει άραγε βάση η άποψη που θέλει την
Κύπρο δυσαρεστημένη γιατί η Ελλάδα δεν τολμά να καθορίσει ΑΟΖ στο Καστελόριζο,
που θα ενοποιούσε τις προς έρευνα θαλάσσιες περιοχές των δύο χωρών; Κατά πόσο
άραγε αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα το γεγονός ότι η Κύπρος μιλά με όλους,
ακόμη και με τη Ρωσία, όταν η χώρα μας επιλέγει μονοσήμαντους συμμάχους;
Το γεγονός είναι ότι η Κύπρος γνωρίζει να παίζει καλό πόκερ.
Και έχει τα ανακλαστικά εκείνα που της επιτρέπουν να ποντάρει σε ρεαλιστικούς
και υλοποιήσιμους στόχους. Και η πρόθεση της να μετατραπεί σε περιφερειακό
ενεργειακό κέντρο της Ευρώπης υπάρχει βούληση να γίνει πραγματικότητα. Εμείς
ελπίζουμε σε ένα κοκαλάκι. Άντε και σε κανέναν ενεργειακό παράδρομο.