Η δυναμική νίκης του νικητή του χθεσινού πρώτου γύρου των γαλλικών εκλογών Ολάντ φαίνεται εξασφαλισμένη στο δεύτερο γύρο και επιβεβαιώνει μια σταθερά της πολιτικής ζωής στη Γαλλία: Η γαλλική κοινωνία κινείται ενάντια στο ρεύμα, προκαλεί τεκτονικές δονήσεις σε ολόκληρη την Ευρώπη, με τη δυναμική της αλλαγής και των ανατροπών να εκφυλίζεται και να εκμηδενίζεται σε σύντομο χρονικό διάστημα, κυρίως υπό το βάρος δυσμενών διεθνών συσχετισμών.
Την Άνοιξη του 1936, τη στιγμή που ο χάρτης της Γηραιάς Ηπείρου ήταν κατά κύριο λόγο μαύρος και γκρίζος από δικτατορίες φασιστικού τύπου και αυταρχικά καθεστώτα, ο γαλλικός λαός έστειλε στην εξουσία το Λαϊκό Μέτωπο Σοσιαλιστών-Κομμουνιστών-Ριζοσπαστών, μια εξέλιξη που είχε πανευρωπαϊκό απόηχο.
Παρά τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις κοινωνικού χαρακτήρα η δυναμική της αλλαγής γρήγορα εκφυλίσθηκε: Η κυβέρνηση Μπλουμ συναίνεσε στην εγκατάλειψη της Δημοκρατικής Ισπανίας, ενώ οι στηριζόμενες στην ίδια Βουλή διάδοχες κυβερνήσεις υπέγραψαν τη συμφωνία του Μονάχου το 1938 και έδωσαν νομιμοποίηση στην κατοχική κυβέρνηση Πετέν τον Ιούνιο του 1940.
Ενάντια στο ρεύμα ψήφισε και η Γαλλία το 1981 στην αρχή των νεοφιλελεύθερων ανατροπών της Θάτσερ στη Βρετανία και του Ρίγκαν στις ΗΠΑ, με τν Μιτεράν να δεσμεύεται ότι η κυβέρνηση Μορουά -η πρώτη μετά την έκρηξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 που περιλάμβανε κομμουνιστές υπουργούς- θα υλοποιήσει όλα τα μέτρα που θα οδηγούσαν στη «Ρήξη με τον Καπιταλισμό», όπως έλεγε τότε το κυβερνητικό πρόγραμμα των Σοσιαλιστών, αλλά και το «Κοινό Πρόγραμμα» που συνυπέγραψαν το 1972 Σοσιαλιστές- Κομμουνιστές-Ριζοσπάστες της Αριστεράς. Στη δυναμική αυτή μπήκε «φρένο» από το Μορουά το 1983 και πλήρης αλλαγή πορείας από το διάδοχό του στην πρωθυπουργία Φαμπιούς το 1984.
Σήμερα ο Ολάντ βαδίζει προς τη νίκη, τη χειρότερη στιγμή της κρίσης στην Ευρωζώνη, όταν έχει αποδειχθεί περίτρανα η χρεοκοπία της γερμανικής συνταγής διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίσης στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, όταν απειλούνται με κρίση δανεισμού η Ιταλία και η Ισπανία, όταν οι Αγορές έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη και όταν πολιτικές ηγεσίες και αναλυτές αντιμετωπίζουν τη Γερμανία ως παράγοντα αποσταθεροποίησης των εύθραυστων παγκόσμιων οικονομικών ισορροπιών. Μια δραματική κατάσταση για την οποία είναι συνυπεύθυνος στο πλευρό της Μέρκελ ο απερχόμενος πρόεδρος Σαρκοζί, ο οποίος τον Ιούνιο του 2010 πήρε τη μοιραία για την Ευρωζώνη, για τη Γαλλία και τον ίδιο απόφαση να ευθυγραμμισθεί με το Βερολίνο.
Με άλλα λόγια, το διακύβευμα είναι πολύ πιο σημαντικό από την επιλογή ανάμεσα σε μια νεοφιλελεύθερη ή κλασική σοσιαλδημοκρατική διαχείριση όπως ήταν το 1981, καθώς -δίχως υπερβολή- από τη στάση της Γαλλίας εξαρτάται η σωτηρία της Ευρωζώνης.
Ενδεχόμενη νίκη του Ολάντ σε δύο βδομάδες θα είναι χαρμόσυνο μήνυμα τόσο για τους κεντροδεξιούς Κοέλιο και Ραχόι στην Πορτογαλία και την Ισπανία αντίστοιχα όσο και για τον τεχνοκράτη Μόντι στην Ιταλία. Η σύγκρουση σήμερα στην Ευρωζώνη δεν είναι ανάμεσα σε μια μονεταριστική και μια κοινωνική συνταγή διαχείρισης της κρίσης, αλλά ανάμεσα στην κοινή λογική -την οποία υιοθέτησαν στις ΗΠΑ ο Μπους και ο Πόλσον από τους τελευταίους μήνες του 2008- και τις θρησκευτικού τύπου γερμανικές ιδεοληψίες περί ενάρετης και ηθικής δημοσιονομικής διαχείρισης. Ετσι η ευθύνη του Ολάντ μάλλον πρέπει να έχει αναφορά τη χαμένη ευκαιρία του 1936 για την Ευρώπη, παρά την «αλλαγή» που ευαγγελιζόταν ο Μιτεράν το 1981.
Σκοτάδι στην Ευρωζώνη
Σήμερα ο Ολάντ βαδίζει προς τη νίκη τη χειρότερη στιγμή της κρίσης στην Ευρωζώνη, όταν έχει αποδειχθεί περίτρανα η χρεοκοπία της γερμανικής συνταγής διαχείρισης της δημοσιονομικής κρίση στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, όταν απειλούνται με κρίση δανεισμού η Ιταλία και η Γαλλία, όταν οι Αγορές έχουν χάσει κάθε εμπιστοσύνη στην Ευρωζώνη.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 23/04/2012)