Χρειάσθηκαν λίγοι μήνες από τον Απρίλιο του 2010 -πριν ακριβώς δύο χρόνια- μέχρι το Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς για να διαψευσθεί, με το πρώτο ντόμινο πίεσης των αγορών, ο μύθος της ελληνικής εξαίρεσης στην Ευρωζώνη.
Χρειάσθηκαν στη συνέχεια περίπου δεκαοκτώ μήνες για να καταρρεύσει με πάταγο ο επόμενος μύθος, ο μύθος του προβληματικού «αμαρτωλού» νότου της Ευρωζώνης, που με τις παθογένειές του δεν μπορεί να συντονισθεί με τους ενάρετους και υπεύθυνους εταίρους του του βορρά, μία αλαζονική και εξωπραγματική προσέγγιση, κυρίαρχη όχι μόνο στο Βερολίνο και στη Χάγη αλλά και στη νεόπλουτη Φινλανδία και τις ανανήψασες Σλοβακία και Εσθονία.
Ειρωνεία της τύχης να είναι η Ολλανδία το πρώτο θύμα του Δημοσιονομικού Συμφώνου, με την κυβέρνηση του Ολλανδού πρωθυπουργού να καταρρέει από την αδυναμία υλοποίησης δημοσιονομικών περικοπών 16 δισ. για να μπορέσει η χώρα να τηρήσει το όριο 3% του ελλείμματος, μία ανελαστική δέσμευση που προώθησε ο Ρούτε με τον ίδιο αν όχι με μεγαλύτερο ιδεολογικό φανατισμό από ότι οι Μέρκελ - Σόιμπλε.
Δίχως αμφιβολία το πλήγμα στην αξιοπιστία της υιοθέτησης και υλοποίησης του Δημοσιονομικού Συμφώνου, που αναμενόταν από τον πρώτο γύρο της προεδρικής εκλογής στη Γαλλία, ήρθε από την κυβερνητική κρίση στην Ολλανδία και σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να χρεωθεί αποκλειστικά και μόνο στον ψηφοθηρικό λαϊκισμό της ακροδεξιάς συνιστώσας του καταρρεύσαντος κυβερνητικού συνασπισμού που προκάλεσε την κρίση.
Αν στην απώλεια της αξιολόγησης ΑΑΑ της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας στις αρχές του χρόνου υπήρξε ο αντίλογος ότι πρόκειται για μία ανεπίδεκτη μεταρρυθμίσεων παραδομένη στον κρατισμό χώρα που παραπαίει μεταξύ βορρά και νότου, η περίπτωση της Ολλανδίας αποδομεί μία σειρά από μύθους και φωτίζει σκληρές αλήθειες:
Πρώτον, καταρρέει ο μύθος ενός υγιούς, ενάρετου και αμόλυντου από τις αμαρτίες της δημοσιονομικής διαχείρισης του νότου σκληρού πυρήνα, που όταν κουραστούν να χρηματοδοτούν τους τεμπέληδες του νότου θα αναδιπλωθούν σε μία μικρή αγνή προτεσταντική και πλεονασματική Ευρωζώνη.
Δεύτερον, προβάλλει η σκληρή αλήθεια μιας κρίσης αυξανόμενου εξωτερικού δανεισμού διόγκωσης των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους και ταυτόχρονης συρρίκνωσης της ανάπτυξης και εγκλωβισμού στην ύφεση, που με διαφορετικούς ρυθμούς αφορά το σύνολο της Ευρωζώνης.
Τρίτον, με τη «μικρή Ευρωζώνη» να καταρρέει, ως εναλλακτική επιλογή μαζί με την κυβέρνηση Ρούτε, η Γερμανία, πέραν της συνολικής θωράκισης της Ευρωζώνης, δεν έχει εναλλακτική επιλογή πλην της αναδίπλωσης στο μάρκο, που με την ανεξέλεγκτη ανατίμησή του θα προκαλούσε έμφραγμα στις εξαγωγές της χώρας.
Τέταρτον, αν στην Ολλανδία καταρρέουν κυβερνήσεις που δεν μπορούν να προβούν σε περικοπές 16 δισ. ευρώ, με ποιο θράσος και με ποια πολιτική ανευθυνότητα συνθλίβονται η Λισαβόνα, η Μαδρίτη, η Ρώμη και πρώτη από όλους η Αθήνα με εξωπραγματικά πλαφόν και προθεσμίες πολλαπλάσιου μεγέθους δημοσιονομικών περικοπών;
Η αλήθεια είναι σκληρή και γι' αυτό οι Μουτζαχεντίν των μηδενικών ελλειμμάτων στο Βερολίνο δεν τολμούν να την αντικρίσουν: Περισσότερο από το δεύτερο γύρο της προεδρικής εκλογής στη Γαλλία, από τις εκλογές στην Ελλάδα και το δημοψήφισμα στην Ιρλανδία για το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, οι επερχόμενες πρόωρες εκλογές στην Ολλανδία θα είναι στην ουσία ένα δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της χώρας στην Ευρωζώνη...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 25/04/2012)