Το Απονενοημένο Διάβημα των Επερχόμενων Εκλογών

Έχει επικρατήσει η άποψη ότι οι εκλογές της 6^ης Μαΐου ως προς την κρισιμότητα τους μπορούν να συγκριθούν μόνο με τις πρώτες εκλογές της Μεταπολίτευσης, το 1974. Πράγματι οι επερχόμενες εκλογές είναι ιδιαίτερα κρίσιμες γιατί από την έκβαση τους θα κριθούν πάρα πολλά και κυρίως η μελλοντική πορεία και η Ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας.

Όμως το ερώτημα παραμένει εάν αυτές οι εκλογές την δεδομένη στιγμή ήσαν απόλυτα απαραίτητες εν όψει της οξείας οικονομικής κρίσης που διέρχεται η χώρα και κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης του Λουκά Παπαδήμου δεν έχει ακόμη ολοκληρώσει την αποστολή της με το PSI ανοικτό, την ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών κυριολεκτικά στον αέρα και τις περισσότερες από τις διατάξεις του Μνημονίου χωρίς νομοθετική και διοικητική κάλυψη. Προς τι η βιασύνη λοιπόν όταν η λειτουργία του κράτους για τον επόμενο μήνα δεν έχει εξασφαλισθεί ενώ η κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές, σύμφωνα με τις μέχρι σήμερα δημοσκοπήσεις, κάθε άλλο παρά μια σταθερή και συνεκτική κυβέρνηση θα είναι; Μια κυβέρνηση όμως η οποία θα κληθεί να εφαρμόσει μέχρι κεραίας τις προβλέψεις του Μνημονίου, πράγμα απαραίτητο για την συνεχιζόμενη χρηματοδότηση του κράτους από τους δανειστές μας, χώρες μέλη της Ε.Ε. και του ΔΝΤ. Οι μόνοι που μπορούν και έχουν δεσμευθεί να εγγυηθούν οικονομικά την χρεοκοπημένη χώρα μας. Όλες οι άλλες λύσεις και μορφές χρηματοδότησης που προτείνονται από τα δεκάδες νέα κόμματα και την Αριστερά, συμπεριλαμβανομένης και της επιστροφής στη δραχμή, αποτελούν απλές φαντασιώσεις και όνειρα θερινής νυκτός που ούτε καν πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών θα τολμούσε να διατυπώσει.

Η δε χιλιοδιατυπωμένη θέση για την ανάγκη νωπής λαϊκής εντολής για την λήψη κρίσιμων αποφάσεων από την νέα κυβέρνηση και το κοινοβούλιο στερείται συνταγματικής κάλυψης καθότι η παρούσα κυβέρνηση μέχρι τώρα στηρίζετο από τα 2/3 των λαϊκών εκπροσώπων , ενώ η θητεία της λήγει τον Οκτώβριο του 2013 . Αυτό δεν αποτελεί ισχυρή εντολή; Ούτε είναι σοβαρό το άλλο προβεβλημένο επιχείρημα περί λαϊκής εκτόνωσης μέσω των εκλογών. Πράγματι υπάρχουν πολλοί άλλοι τρόποι για να εκτονωθεί η κοινωνική δυσαρέσκεια και ασφαλώς η παράλυση της κρατικής μηχανής και η διάλυση της χώρας για ένα μήνα τουλάχιστον δεν είναι ο πιο ενδεδειγμένος τρόπος. Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν η χώρα αυτή τη στιγμή ήτο οι εκλογές με το ατελείωτο τηλεοπτικό χαβαλέ, τις ντουντούκες, τις αφίσες, τα σποτάκια και τα δήθεν «ντιπέϊτ» (ξέρετε υπάρχει και η ωραία ελληνική λέξη συζήτηση).

Είναι προφανές ότι οι τωρινές εκλογές δεν γίνονται για να λυθεί το πολιτικό θέμα της διακυβέρνησης της χώρας ή για ν’ αντιμετωπισθούν τα οξεία οικονομικά προβλήματα. Γίνονται αποκλειστικά και μόνον για να ικανοποιηθούν οι φιλοδοξίες των αρχηγών των πολιτικών κομμάτων και των 3.000 – 4.000 πολιτευτών και επίδοξων βουλευτών που έχουν αίφνης φυτρώσει ως μανιτάρια. Τίποτε άλλο. Η υπεύθυνη διακυβέρνηση της χώρας και το ξεπέρασμα της κρίσης ως και η αναμόρφωση της απαρχαιωμένης και οθωμανικού τύπου οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους αποτελεί δεύτερη ή και τρίτη προτεραιότητα. Και αυτό είναι ιδιαίτερα λυπηρό γιατί σημαίνει ότι οι επίδοξοι κυβερνήτες αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα. Άσε δε, που με την προβλεπόμενη νέα σύνθεση της πολιτικής Βουλής των 10 ή και 12 κομμάτων και της Βαβέλ που θα προκύψει κάθε άλλο παρά σταθερή και ευέλικτη κυβέρνηση θα προκύψει, που θα μπορεί να λάβει άμεσες και εφαρμόσιμες αποφάσεις, συνθήκη απαραίτητη για να εξασφαλισθεί στοιχειωδώς η λειτουργία της κρατικής μηχανής και η επάνοδος της οικονομίας σε θετική τροχιά.

Είναι τραγικό να το σκέπτεται κανείς αλλά γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι το απονενοημένο διάβημα των εκλογών γίνεται για την ικανοποίηση προσωπικών και μόνο φιλοδοξιών μιας χούφτας ανθρώπων. Η χώρα έχει φτάσει στον πάτο εξαιτίας τους, ο κόσμος τους σιχτιρίζει (δεν θα βρει έναν να πει καλό λόγο για την πολιτική και τους πολιτικούς) και αυτοί εκεί. Σαν να μην συνέβη τίποτε, σαν να μην τρέχει το παραμικρό. Μόλις μπαλώθηκε στοιχειωδώς η κατάσταση με το PSI – δηλαδή η επίσημη ομολογία χρεοκοπίας της χώρας – και αυτοί έτρεξαν αμέσως και ανέμελοι σαν την τρελή χαρά να στήσουν τις κάλπες. «Όλα τα είχε η Μαριωρή, ο φερετζές της έλλειπε», όπως παρατηρεί ο θυμόσοφος λαός.

Τούτων λεχθέντων το δίλημμα των εκλογών της 6^ης Μαΐου παραμένει: ευρώ ή επιστροφή σε μια δραστικά υποτιμημένη δραχμή; Ευρώ ή επιστροφή στην εποχή της «ψωροκώσταινας»; Πλησιάζει η ώρα μηδέν για την οικονομία, καθώς από το αποτέλεσμα των εκλογών θα κριθεί η πορεία της ίδιας της χώρας για πολλές δεκαετίες. Και είναι εγκληματικό σ’ αυτήν την κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα, να υπάρχουν πολιτικά κόμματα που να επιχειρούν να κρυφτούν «πίσω από το δάκτυλο», αρνούνται να μιλήσουν με καθαρές κουβέντες για την «επόμενη ημέρα» και καταφεύγουν σε επικίνδυνους λαϊκισμούς. Ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η Ελλάδα έχει να αντιμετωπίσει μια αδυσώπητη πραγματικότητα: Την εκταμίευση των επόμενων δόσεων της βοήθειας από τους εταίρους που εξαρτάται απόλυτα από τη συνεπή εφαρμογή των όρων και των δεσμεύσεων του Μνημονίου, από την ολοκλήρωση της προσπάθειας για δημοσιονομική εξυγίανση και για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας συνολικά.

Η νέα κυβέρνηση που θα προκύψει από τις εκλογές πρέπει να ολοκληρώσει τις διαπραγματεύσεις και το απαραίτητο νομοθετικό έργο και να συμφωνήσει με την τρόικα τα μέτρα και τις παρεμβάσεις για τη διετία 2013 – 2014. Αυτό είναι δεδομένο και δεν αλλάζει όποιες αλλαγές και να προκύψουν στο ευρωπαϊκό σκηνικό. Για την επιτυχία των διαπραγματεύσεων και ταυτόχρονα για την εφαρμογή των όσων συμφωνηθούν, ώστε η ελληνική οικονομία να κάνει το αποφασιστικό βήμα, απαιτείται ισχυρός «διαπραγματευτής». Μια κυβέρνηση δηλαδή που θα στηρίζεται στην ευρύτερη δυνατή κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

 Με την πορεία που έχουν πάρει τα πράγματα πραγματικά αμφιβάλουμε εάν θα υπάρξει μια τέτοια κυβέρνηση. Το φάσμα της ακυβερνησίας και της οικονομικής καταστροφής προβάλλει για μια ακόμη φορά. Το δράμα δεν έχει τέλος και ίσως θα πρέπει να παιχθεί η τελευταία πράξη της σημερινής τραγωδίας, που θα οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή, για να υπάρξει κάποτε μέσα από τις στάχτες και τα αποκαΐδια η ποθούμενη αναγέννηση.