Η ανατροπή του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα και η νίκη του Ολάντ στη Γαλλία δεν θα πρέπει να προσεγγισθούν αποσπασματικά παρά τις εθνικές ιδιομορφίες και διαφορές των δύο χωρών: Είναι η αρχή του τρίτου ντόμινο μετά την κρίση δανεισμού και την ύφεση, της πολιτικής αποσταθεροποίησης έως ανατροπής που θα πλήξει το σύνολο της Ευρωζώνης: Με εξαίρεση τη Γαλλία που το προσωποπαγές προεδρικό μοναρχικού τύπου καθεστώς καθυστερεί την κατάτμηση και την αποσταθεροποίηση που καταγράφηκε στη χώρα μας, είναι βέβαιο ότι από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία μέχρι και την Ισπανία και την Ιταλία εκτός από το βέβαιο μακρόχρονο εγκλωβισμό στην ύφεση, θα καταγραφεί η αποσάθρωση της πολιτικής σταθερότητας. Η πρόσφατη άλλωστε κατάρρευση της κυβέρνησης Ρούτε στην Ολλανδία δείχνει ότι η δογματική εμμονή της Γερμανίας στις δημοσιονομικές περικοπές αποσταθεροποιεί όχι μόνον το νότο της Ευρωζώνης αλλά και τους πλεονασματικούς του βορρά.
Αθροιστικά η πολιτική του Βερολίνου από τότε που ξέσπασε η δημοσιονομική κρίση της Αθήνας στις αρχές του 2010, προβάλλει πλέον σήμερα σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Τα μέτρα που επιβάλλει η Μέρκελ στους εταίρους της οδηγούν στο ακριβώς αντίθετο του επιδιωκόμενου αποτελέσματος:
Η προσπάθεια υποβάθμισης της κρίσης ως ελληνικής αποκλειστικά κλόνισε την εμπιστοσύνη των αγορών και προκάλεσε ντόμινο πιέσεων που έπληξε το σύνολο του νότου της Ευρωζώνης.
Οι σκληρές δημοσιονομικές περικοπές εγκλωβίζουν στην ύφεση, με τα πρώτα ανησυχητικά μηνύματα να φθάνουν σήμερα στη Γερμανία που ως κατ' εξοχήν εξαγωγική χώρα θα πληρώσει ακριβά τον τελικό λογαριασμό της καταβαράθρωσης των εταίρων της.
Η πολιτική του Βερολίνου γιγαντώνει όχι μόνον έναν ετερόκλητο αριστεροδεξιό ευρωσκεπτικισμό, αλλά οδηγεί σε γενικευμένη πολιτική αποσταθεροποίηση, η οποία εκτός της ακυβερνησίας σε χώρες με εθνικιστικές αντιπαραθέσεις και περιφερειακές αποκλίσεις, όπως το Βέλγιο, η Ισπανία και η Ιταλία, μπορεί να απειλήσουν και την ίδια την εθνική ενότητα.
Αν υποθέσουμε ότι η εμμονή της Μέρκελ στη μέχρι τώρα πολιτική της στόχευε στην εγκαθίδρυση μιας γερμανικής Ευρωζώνης, το αποτέλεσμα μέχρι σήμερα βρίσκεται στη διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση.
Τα παραπάνω καθιστούν μια συνολική ευρωπαϊκή αναδιαπραγμάτευση κατεπείγουσα, με το δραματικό ερώτημα να μην είναι άλλο από το κατά πόσον η κυβέρνηση συνασπισμού στο Βερολίνο μπορεί να αντέξει τις απότομες προσαρμογές που χρειάζονται πριν το ντόμινο αποσταθεροποίησης καταστήσει μη ελέγξιμη την αποσάθρωση της Ευρωζώνης.
Η πολιτική αποσταθεροποίηση απλώνεται αργά αλλά σταθερά στο σύνολο της Ευρωζώνης:
Αν στη Γαλλία ο Φρ. Ολάντ δεν πείσει τους συμπολίτες του ότι υλοποιεί πολιτική διαχείρισης διακριτή από αυτήν του Ν. Σαρκοζί, το Εθνικό Μέτωπο της Μ. Λεπέν θα κυριαρχήσει στο χώρο της Δεξιάς και θα αποσταθεροποιήσει το σύστημα.
Την κατάτμηση του πολιτικού σκηνικού που παραπέμπει περισσότερο στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης παρά της Βόννης, καταγράφει η εδραίωση του κόμματος των Πειρατών στη Γερμανία, με αποτέλεσμα να είναι εξαιρετικά δύσκολη μια καθαρή εναλλακτική κυβερνητική λύση μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013.
Μέσα σε δύο χρόνια το Βερολίνο υποθήκευσε το μεγαλύτερο τμήμα των κεκτημένων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και όχι μόνο: Δυναμίτισε την ομαλή εναλλαγή και την πολιτική σταθερότητα σε δικομματική-διπολική βάση, ένα μοντέλο το όποιο σφράγισε τη Δυτική Ευρώπη από το 1945 μέχρι και σήμερα.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 07/05/2012)