Στη Δουνκέρκη τον Ιούνιο του 1940 όταν το βρετανικό εκστρατευτικό σώμα εγκατέλειπε τη Γαλλία υπήρχε η αίσθηση ότι οι Αγγλοσάξονες έχαναν ένα στοίχημα αιώνων: Να μην επιτρέψουν σε καμιά Μεγάλη Δύναμη να κυριαρχήσει στην Ηπειρωτική Ευρώπη, μια προοπτική άκρως απειλητική για τα ζωτικά τους συμφέροντα.
Στη Νορμανδία, τον Ιούνιο του 1944, ΗΠΑ και Βρετανία δεν επέστρεφαν μόνο για να συντρίψουν τη γερμανική ισχύ, αλλά για να κατοχυρώσουν μια μόνιμη μεταπολεμική εμπλοκή και παρουσία στη Δυτική Ευρώπη.
Σήμερα η κυβέρνηση Ομπάμα βλέπει στη νίκη του Φ. Ολάντ την επικράτηση στη Γαλλία μιας παρόμοιας με τη δική της πρότασης για τη διαχείριση και υπέρβαση της κρίσης. Η Ουάσιγκτον που σταθερά εδώ και δύο χρόνια παρεμβαίνει είτε με την τηλεφωνική διπλωματία Ομπάμα είτε με τα αμέτρητα ταξίδια του υπουργού Οικονομικών Γκάιτνερ σε κάθε κρίσιμη κορύφωση της κρίσης στην Ευρωζώνη, έχει βραχυπρόθεσμούς τακτικούς και μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στρατηγικούς λόγους να παρέμβει για να στηρίξει τη γαλλική πλευρά στην επικείμενη διαπραγμάτευση Μέρκελ-Ολάντ:
Βραχυπρόθεσμα, η σταθεροποίηση της Ευρωζώνης με την αποφυγή ντόμινο κρίσης δανεισμού και την προοπτική της επιστροφής στην ανάπτυξη διασφαλίζει τον Ομπάμα από τις υπερατλαντικές παρενέργειες μιας ευρωπαϊκής κρίσης, την ώρα που κορυφώνεται η προεκλογική εκστρατεία.
Μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα αν οι ΗΠΑ μπορέσουν να στηρίξουν ουσιαστικά τη Γαλλία - με το Λευκό Οίκο να παρεμβαίνει στο μέτρο των δυνατοτήτων του, ώστε να μην πιεσθεί ο Ολάντ από τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης- θα εξασφαλίσουν μια μόνιμη παρουσία στη διαμόρφωση των ευρωπαϊκών συσχετισμών μετά την έξοδο από την κρίση.
Μια ευρύτερη συνολική ειδική σχέση της Ουάσιγκτον με το Παρίσι δεν αφορά μόνο τη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη: Θα επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό την ουσιαστική επιβίωση της Διατλαντικής Σχέσης σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, που είναι η πιο σημαντική προϋπόθεση παράτασης της παγκόσμιας ισχύος των ΗΠΑ και ταυτόχρονα η μόνη δυνατότητα της Γαλλίας να βγει από το ασφυκτικό δίλημμα παρακμή-υποβάθμιση μαζί με τον ημιχρεοκοπημένο νότο της Ευρωζώνης.
Είναι βέβαια σαφές ότι οι ΗΠΑ του Ομπάμα δεν συγκρίνονται με την ισχύ της χώρας όταν ο Ουίλσον το 1917 και ο Ρούζβελτ το 1941 εισέρχονταν στον Α' και το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο αντίστοιχα. Σήμερα, για παράδειγμα, η δυνατότητα του Λευκού Οίκου να επηρεάσει τις αγορές και τους οίκους αξιολόγησης ακόμη και σε σχέση με την αμερικανική οικονομία είναι σχετική, όπως απεδείχθη πέρσι το καλοκαίρι. Επιπλέον οι υπερχρεωμένες ΗΠΑ με την εύθραυστη και την εξαρτώμενη από τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη και την Κίνα ανάκαμψη της οικονομίας τους δεν μπορούν πλέον να λειτούργησουν σαν ύστατος δανειστής της Γαλλίας, όπως συνέβη δύο φορές τον 20ό αιώνα.
Παρά τα παραπάνω, ΗΠΑ και Γαλλία έχουν πολιτικοστρατιωτικό προβάδισμα έναντι της Γερμανίας και έχουν κάθε λόγο να μεγιστοποιήσουν την μεταξύ τους διμερή συνεργασία, μια κατεύθυνση στην οποία κινήθηκε ο Σαρκοζί μετά την εκλογή του το 2007, πριν παραδοθεί άνευ όρων στη Μέρκελ τον Ιούνιο του 2010, μια απόφαση μοιραία για την Ευρωζώνη, τη χώρα του και τον ίδιο.
Ειδική σχέση
Μια ευρύτερη συνολικά ειδική σχέση της Ουάσιγκτον με το Παρίσι θα επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό την ουσιαστική επιβίωση της Διατλαντικής Σχέσης σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, που είναι η πιο σημαντική προϋπόθεση παράτασης της παγκόσμιας ισχύος των ΗΠΑ και ταυτόχρονα η μόνη δυνατότητα της Γαλλίας να βγει από το ασφυκτικό δίλημμα παρακμή-υποβάθμιση...
(από την εφημερίδα "Ημερησία")