Στάση αναμονής, αυτοσυγκράτηση και πίστωση χρόνου χαρακτηρίζουν τις μέχρι τώρα αντιδράσεις των κοινοτικών πρωτευουσών απέναντι στην Ελλάδα. Φαίνεται πως, έστω και καθυστερημένα, οι Βρυξέλλες συνειδητοποιούν πως τα εκβιαστικά διλήμματα σχετικά με το διακύβευμα των εκλογών έχουν αντίθετα αποτελέσματα και επιτέλους δείχνουν να σέβονται τους στοιχειώδεις κανόνες της εθνικής κυριαρχίας, της λαϊκής ετυμηγορίας και τελικά της δημοκρατίας. Ωστόσο, το ερώτημα που τίθεται είναι πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η «εκεχειρία».
Στη βελγική πρωτεύουσα γίνεται πλέον αντιληπτό ότι με αφορμή τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα η πολιτική αρχίζει να βγαίνει εκτός ελέγχου στην Ευρώπη, ενώ το χάσμα μεταξύ πολιτικών και ψηφοφόρων βαθαίνει. Πολιτικοί, οι οποίοι είναι ξεπερασμένοι από τα γεγονότα και ανίκανοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και της σκληρής πραγματικότητας της ελληνικής κοινωνίας που «βράζει» δικαιολογημένα.
Στα θεσμικά όργανα της Ε.Ε. έφτασε το μήνυμα ότι οι Έλληνες ψηφοφόροι κατάφεραν ένα σοβαρό πλήγμα στην εύθραυστη πολιτική συναίνεση που επικρατούσε στο μέτωπο της Ευρωζώνης τα δύο τελευταία χρόνια της κρίσης, απορρίπτοντας τα πακέτα βοήθειας που συνοδεύονται από λιτότητα που όμως προφύλαξαν τη χώρα από τη χρεοκοπία και την έξοδο από το ευρώ.
Παράλληλα, η εκλογή ενός σοσιαλιστή ηγέτη στη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, τη Γαλλία, θεωρείται από πολλούς ως μία δυνατότητα αλλαγής πολιτικής πλεύσης στην Ευρώπη. Η Γαλλία μετά την εκλογή του Φρανσουά Ολάντ αναμένεται να πιέσει περισσότερο για την υιοθέτηση μέτρων που θα ενισχύουν την ανάπτυξη, παράλληλα με την εφαρμογή των μέτρων λιτότητας, ώστε να αντιμετωπιστεί η συνεχιζόμενη κρίση χρέους.
Οι εκλογές στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με τη νίκη του Ολάντ θα αυξήσουν την πίεση που ασκείται στο μεγάλο δανειστή της Ευρώπης, τη Γερμανία, προκειμένου να ακολουθήσει μία προσέγγιση περισσότερο προσανατολισμένη στην ανάπτυξη. Ωστόσο, παραμένει ασαφές κατά πόσο η Γερμανίδα καγκελάριος, της οποίας η επιμονή στην εφαρμογή αυστηρών μέτρων λιτότητας είναι δημοφιλής στη χώρα της, θα κάνει κάτι περισσότερο σε αυτή την κατεύθυνση της ανάπτυξης πέρα από κάποια συμβολικά βήματα.
Πάντως, η πιο κρίσιμη ερώτηση για το μέλλον της Ευρώπης είναι εάν οι αγορές, θορυβημένες από τα αποτελέσματα των εκλογών στην Ελλάδα και τη Γαλλία, ανανεώσουν τις επιθέσεις τους σε ένα μεγάλο κράτος της Ευρωζώνης, όπως είναι η Ισπανία. Τόσο η Ισπανία όσο και η Ιταλία είναι «πολύ μεγάλα κράτη για να αποτύχουν» και εάν συνέβαινε κάτι τέτοιο, τότε θα αποτελούσε σοβαρή δοκιμασία για τους θεσμούς και τις δυνατότητες αντίδρασης της Ε.Ε.
Δυστυχώς, κοινοτικοί αναλυτές δεν θεωρούν ότι ο Ολάντ έχει τη δυνατότητα να διαταράξει τις σχέσεις του με τη Γερμανία και να επιμείνει μέχρι τέλους στην ελάφρυνση των δεσμεύσεων της Γαλλίας αναφορικά με την επιβολή λιτότητας, θέτοντας δηλαδή στο τραπέζι θέματα που θεωρούνται ταμπού στο Βερολίνο, όπως είναι τα ευρω-ομόλογα, τα μεγάλα αναπτυξιακά προγράμματα ή η παράταση προθεσμιών για την επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Με άλλα λόγια, ο Ολάντ δεν φαίνεται διατεθειμένος να διακινδυνεύσει την πολιτική απομόνωση της Γαλλίας και την αντικατάστασή του στο τιμόνι της «ατμομηχανής» της Ευρώπης από τον Ιταλό Μάριο Μόντι, ο οποίος το τελευταίο διάστημα πληθαίνει τα ανοίγματα προς το Βερλίνο.
Η πραγματικότητα είναι ότι Γερμανία παραμένει η πολιτική και οικονομική ηγεμονία στην Ευρωζώνη. Αυτό είναι ένα ζήτημα με το οποίο θα πρέπει να συμβιβαστεί ο Ολάντ. Αυτό που είναι πιθανότερο να δούμε είναι ένα κύμα από ανακοινώσεις και πρωτοβουλίες, το οποίο όμως δεν θα έχει κανένα σοβαρό μεσοπρόθεσμο αντίκτυπο στις προοπτικές ανάπτυξης.
Αυτό φυσικά αυξάνει τους κινδύνους μιας οπισθοδρόμησης, που θα μπορούσε να προκαλέσει απρόβλεπτες και ανεξέλεγκτες εξελίξεις στην Ε.Ε.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")