Το αμερικανικό ενδιαφέρον έχει το χαρακτήρα του κατεπείγοντος, καθώς κάθε κραδασμός στην Ευρωζώνη θα έχει υπερατλαντικές παρενέργειες λίγους μήνες πριν από τις εκλογές του Νοεμβρίου.
Στα παραπάνω συμπυκνώνεται και η ατζέντα των αυριανών συνομιλιών Ομπάμα - Ολάντ, με την πολιτικοστρατιωτική συνεργασία ΗΠΑ - Γαλλίας να είναι σημαντική, αλλά να έχει μειωμένη βαρύτητα σε σχέση με το παρελθόν.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα δίνουν προτεραιότητα στην απεμπλοκή από υπερπόντια μέτωπα -με προτεραιότητα το Αφγανιστάν- σε μία προσπάθεια περιορισμού του δημοσιονομικού αλλά και του πολιτικού κόστους της αυτοκρατορικής υπερεξάπλωσης. Ετσι, η προσπάθεια της Γαλλίας, που ξεκίνησε με το Σαρκοζί, το 2007, να προβάλει σαν ο προνομιακός πολιτικοστρατιωτικός εταίρος των ΗΠΑ, είναι εκ των πραγμάτων ασφυκτικά οροθετημένη την ώρα της ανάληψης της προεδρίας από τον Ολάντ.
Πριν από την προσέγγιση Σαρκοζί - Μπους το 2007, η Γαλλία είχε επιχειρήσει να εξισορροπήσει την οικονομική υπεροχή του Βερολίνου στο γαλλογερμανικό άξονα μέσω της στενής διμερούς αμυντικής συνεργασίας με τη Βρετανία του Μπλερ, με τον οποίο το δίδυμο της συγκατοίκησης Σιράκ - Ζοσπέν είχαν υπογράψει το Νοέμβριο του 1998 τη συμφωνία του Σεν Μαλό, που στόχευε να ελέγξει την ευρωπαϊκή αμυντική συνεργασία.
Σε μία εποχή που οι ΗΠΑ του Ομπάμα θυμίζουν κάθε μέρα και περισσότερο τη Βρετανία των Εργατικών του Ατλη το 1947, που ήθελαν επειγόντως να περιορίσουν τις υπερπόντιες εμπλοκές και υποχρεώσεις της αυτοκρατορίας σε μια στιγμή που η Βρετανία του Κάμερον είναι η σκιά της διεθνούς ισχύος του Λονδίνου την εποχή των Μπλερ - Μπράουν, είναι σαφές ότι ο Ολάντ δεν μπορεί να ελπίζει σε εναλλακτικές συμμαχίες με τους Αγγλοσάξονες για να εξισορροπήσει τη γερμανική ισχύ.
Πρόκειται για μία αλλαγή των στρατηγικών δεδομένων της Γαλλίας, όπως αυτά είχαν διαμορφωθεί τους τελευταίους δύο αιώνες: Την εξισορρόπηση της Γερμανίας μέσω της σύμπλευσης με τη Βρετανία και στη συνέχεια τις ΗΠΑ.
Σήμερα, το Βερολίνο γνωρίζει ότι η Γαλλία δεν διαθέτει εναλλακτικές πολιτικές και αμυντικές συνεργασίες ως αντίβαρο στο γαλλογερμανικό άξονα. Οταν στο παρελθόν αισθάνθηκε ότι απειλείται από μία παρόμοια δυναμική, την εξουδετέρωσε εν τη γενέσει της:
Οταν στην αρχή της γιουγκοσλαβικής σύγκρουσης, τον Ιούνιο του 1991, Γαλλία και Βρετανία άρχισαν να μιλούν εξ ονόματος της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας των «12», η Γερμανία έθεσε το θέμα της αναγνώρισης της Σλοβενίας και της Κροατίας και απονεύρωσε μία σταθεροποιητική γαλλοβρετανική παρέμβαση που διαμορφωνόταν.
Οταν το 2007 ο Σαρκοζί πρότεινε τη Μεσογειακή Ενωση με τη συμμετοχή του νότου της Ευρωζώνης, η Μέρκελ παρενέβη και επέβαλε τη συμμετοχή των «27» σε μία προληπτική κίνηση αποτροπής δημιουργίας γαλλικής ζώνης επιρροής εντός της Ε.Ε.
Τέλος, την Ανοιξη του 2011, όταν ο Σαρκοζί πρωτοστατούσε για να επέμβει το ΝΑΤΟ στη Λιβύη, η Γερμανία επέλεξε την αποχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, συντασσόμενη με την Κίνα και τη Ρωσία απέναντι στους συμμάχους της ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 17/05/2012)