Το 1981, οι Σοσιαλιστές και η Αριστερά νίκησαν με επικεφαλής μία πρόσφατη μετεγγραφή, το Μιτεράν, έναν κεντρώο πολιτικό με αμφιλεγόμενο παρελθόν που προσχώρησε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα την ημέρα που εξελέγη αρχηγός του, το 1971.
Η είσοδος του Μιτεράν στο Μέγαρο των Ηλυσίων ήταν ένα μήνυμα ρήξης, μία επιλογή ενάντια στο ρεύμα: Πριν από δύο χρόνια, την Ανοιξη του 1979, η Θάτσερ θριάμβευε στη Βρετανία, ενώ από τον Ιανουάριο του 1981 ο ένοικος του Λευκού Οίκου ήταν ο Ρέιγκαν.
Ετσι, την ώρα της νεοφιλελεύθερης επέλασης σε ΗΠΑ και Βρετανία η Γαλλία επέλεγε την εφαρμογή ενός προγράμματος που με επίκεντρο την εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα και των στρατηγικών κλάδων της βιομηχανίας φιλοδοξούσε -όπως διαβεβαίωναν το κοινό πρόγραμμα Σοσιαλιστών - Κομμουνιστών του 1972 αλλά και το προεκλογικό πρόγραμμα του Μιτεράν- να υλοποιήσει τη «ρήξη με τον καπιταλισμό».
Η παραφωνία Μιτεράν άντεξε δύο χρόνια, καθώς τον Ανοιξη του 1983 πάγωσε η εφαρμογή του προγράμματος για να αρχίσει η προσαρμογή στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την παγκοσμιοποίηση.
Σήμερα, το Μάιο του 2012, ο Ολάντ το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί δεν είναι άλλο από μία διόρθωση, με προτεραιότητα στην περιφρούρηση της κοινωνικής συνοχής στο εσωτερικό και βελτίωση της θέσης της χώρας στις διμερείς σχέσεις με τη Γερμανία, με δεδομένο το ρόλο του ήσσονος εταίρου για τη γαλλική πλευρά.
Για πρώτη φορά μετά την πρώτη ενοποίηση της Γερμανίας το 1871 και τη δεύτερη το 1990, η Γαλλία είναι δραματικά μόνη απέναντι στον πανίσχυρο γείτονά της:
Η μετακομμουνιστική Ρωσία, παρά την αυταρχική ανασυγκρότηση και ανάκαμψή της υπό τη σιδηρά πυγμή του Πούτιν, είναι η σκιά της ισχύος τόσο της τσαρικής Ρωσίας στις αρχές του 20ού αιώνα όσο και της ΕΣΣΔ στην περίοδο 1917-91.
Οι ΗΠΑ του Ομπάμα είναι και αυτές η σκιά του σφρίγους της χώρας της εποχής του Ουίλσον, που μπήκε στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο το 1917, και της αναδυόμενης παντοδυναμίας της εποχής του Ρούζβελτ, που εισήλθε στο δεύτερο το 1941. Ο Ομπάμα διαχειρίζεται τη μετάβαση από το ναυάγιο της Pax Americana στο μεταμερικανικό κόσμο.
Η Βρετανία του Κάμερον είναι η σκιά της ισχύος του Λονδίνου της εποχής των Συντηρητικών Χιθ, Θάτσερ, Μέιτζορ και των Εργατικών Μπλερ και Γκόρντον Μπράουν.
Η Γαλλία του Ολάντ είναι μόνη της και στην Ευρωζώνη, με τον πάλαι ποτέ φυσικό της ευρωπαϊκό σύμμαχο, το νότο, να είναι de facto χρεοκοπημένος ή στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, στο έλεος του Βερολίνου για την επιβίωσή του.
Πρόκειται για συσχετισμούς πιο δυσμενείς και από αυτούς που διαμορφώθηκαν την επαύριον της ήττας του Ναπολέοντα στο Βατερλό το 1814, καθώς η ανάγκη εξισορρόπησης της Ρωσίας μετέτρεψε τη Γαλλία από ηττημένο σε συνεταίρο της νέας τάξης πραγμάτων της «Ιεράς Συμμαχίας» από την μια μέρα στην άλλη.
Παρόμοια στρατηγική μοναξιά η Γαλλία ένιωσε μόνον στο Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870-71, όταν οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές μεγάλες δυνάμεις παρακολούθησαν ως παρατηρητές τη συντριβή της και το βασιλιά της Πρωσίας να στέφεται αυτοκράτορας της Γερμανίας στο Ανάκτορο των Βερσαλλιών.
Το στοίχημα του Ολάντ είναι δύσκολο, καθώς πρέπει να προσπαθήσει να μεταλλάξει την άνευ όρων παράδοση Σαρκοζί σε συμπεφωνημένο συμβιβασμό.
Γαλλική μοναξιά...
Σήμερα, το Μάιο του 2012, ο Ολάντ το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί δεν είναι άλλο από μία διόρθωση με προτεραιότητα στην περιφρούρηση της κοινωνικής συνοχής στο εσωτερικό και βελτίωση της θέσης της χώρας στις διμερείς σχέσεις με τη Γερμανία... Για πρώτη φορά μετά την πρώτη ενοποίηση της Γερμανίας το 1871 και τη δεύτερη το 1990, η Γαλλία είναι δραματικά μόνη απέναντι στον πανίσχυρο γείτονά της.