Ο νότος της Ευρωζώνης είναι ο φυσικός σύμμαχος της Γαλλίας -η οποία έδωσε το 1997-1998 σκληρή μάχη για τη συμμετοχή στην πρώτη ομάδα χωρών του ευρώ- υπό την προϋπόθεση ότι το Παρίσι αναλαμβάνει τον ρόλο του όχι ως ηγέτης των δημοσιονομικά προβληματικών αλλά ως καταλύτης ανατροπών στο σύνολο της Ευρωζώνης.
Οσο υπήρχε η άνευ όρων υποταγή του Σαρκοζί στη Μέρκελ, Μαδρίτη και Ρώμη προσπαθούσαν να εξευμενίσουν το Βερολίνο ως καλοί μαθητές της δημοσιονομικής πειθαρχίας, και να διασφαλίσουν αμφιβόλου πραγματικού αντικρίσματος εύσημα προεξόφλησης θετικού αποτελέσματος των προσπαθειών τους. Οσο στην Ισπανία και την Ιταλία οι ηγεσίες συντηρούσαν την ψευδαίσθηση ότι οι χώρες τους δεν θα φθάσουν σε κρίση δανεισμού αντιμετώπιζαν με απαξίωση της Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, συναινώντας στην επιβολή προγραμμάτων που βάθαιναν την κρίση.
Μόλις χθες, Ραχόι και Μόντι είχαν αποδεχθεί την προτροπή της Μέρκελ να μη συναντηθούν με τον Ολάντ κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στη Γαλλία, μόλις χθες, ένας καταιγισμός δημοσιευμάτων μιλούσε για άξονα Βερολίνου-Ρώμης με την προσωνυμία Μερμόντι, που θα υποκαθιστούσε το δίδυμο Μερκοζί.
Αύριο στην Έκτακτη Σύνοδο Κορυφής των Βρυξελλών στο πλευρό του Φ. Ολάντ θα βρίσκονται οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Ιταλίας στην πρώτη αναγνωριστικού χαρακτήρα σύγκρουση για την έκδοση ευρω-ομολόγου σε μια πλήρη ανατροπή του σκηνικού: Στην Ατζέντα των «27» της Ε.Ε. δεν είναι πλέον μόνον η ανάπτυξη ως αντίβαρο του Δημοσιονομικού Συμφώνου, αλλά η πλήρης θωράκιση μέσω του κοινού δανεισμού των χωρών της Ευρωζώνης.
Για το Βερολίνο το ευρω-ομόλογο δεν θα μπορούσε παρά να είναι το τέρμα μιας μακράς πορείας σύγκλισης των εταίρων του σε μια δημοσιονομική πειθαρχία γερμανικού τύπου. Αύριο θα τεθεί μαζί με την υιοθέτηση μιας στρατηγικής ανάπτυξης ως κατεπείγουσα παρέμβαση για τη θωράκιση της Ευρωζώνης από τις παρενέργειες της γερμανικής πολιτικής.
Είναι αλήθεια ότι η κοινή εγγύηση του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης σημαίνει επί της ουσίας ένα βαρύ φορτίο για τη Γερμανία, η οποία επί της ουσίας θα κληθεί να εγγυηθεί και να χρηματοδοτήσει το δημόσιο χρέος των δημοσιονομικά προβληματικών εταίρων της.
Η άλλη επιλογή, η παραμονή στο σημερινό στάτους κβο μονομερούς δημοσιονομικής λιτότητας, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ντόμινο κρίσης δανεισμού, η οποία θα ξεκινήσει από την Ισπανία, για να πλήξει στη συνέχεια την Ιταλία και να κλυδωνίσει και τη Γαλλία, οδηγώντας την Ευρωζώνη στη διάλυση, και τις χώρες του νότου σε κοινωνική έκρηξη και πολιτική αποσταθεροποίηση.
Αυτό είναι το πραγματικό δίλημμα του Βερολίνου: Τι κοστίζει λιγότερο; Η χρηματοδότηση της θωράκισης της Ευρωζώνης ή η διαχείριση της ασύντακτης διάλυσής της; Το ερώτημα είναι ρητορικό, γιατί η σημερινή ευημερία της χώρας είναι απόρροια της ηγεμονικής της θέσης στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.
Εύλογα τίθεται το ερώτημα ποιοι είναι πλέον οι σύμμαχοι της Γερμανίας στην Ευρωζώνη: Χωρίς την υποταγή της Γαλλίας, η συναίνεση της Ολλανδίας και της Αυστρίας δεν είναι πλέον αυτόματη. Απομένει η νεόπλουτη Φινλανδία και οι ανανήψασες Εσθονία και Σλοβακία, που υπήρξαν και οι τελευταίοι πιστοί σύμμαχοι του Βερολίνου σε μια άλλη σύγκρουση, που κανείς δεν θέλει να θυμάται σήμερα στη Γερμανία...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 22/05/2012)