Η εγκάρδια συνεννόηση Ομπάμα-Ολάντ στη Σύνοδο Κορυφής της Ομάδας του G8 οδήγησε στην απομόνωση της Αγκ. Μέρκελ, που καλείται πλέον από τους επτά εταίρους της να αλλάξει την πολιτική της στην Ευρωζώνη. Εμμέσως πλην σαφώς, το Βερολίνο καταγγέλλεται ως ο κύριος παράγων επιδείνωσης της κρίσης της Ευρωζώνης, αλλά και υποθήκευσης της παγκόσμιας οικονομικής σταθερότητας.
Με δεδομένους τους παραπάνω συσχετισμούς, ο Φ. Ολάντ σκληραίνει τη στάση του και αναγγέλλει δημόσια ότι στη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. στις 23 Μαΐου θα θέσει στο Βερολίνο το δίλημμα της έκδοσης ευρω-ομολόγου ή του απευθείας δανεισμού των χωρών-μελών της Ευρωζώνης από την Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα, αφήνοντας σαφώς να εννοηθεί ότι θα έχει και τη στήριξη του Μόντι.
Το μήνυμα της απομόνωσης έχει γίνει αντιληπτό στο Βερολίνο παρ' όλα αυτά, όμως, η Μέρκελ με απαγορευτικό το εσωτερικό κόστος μιας απότομης προσαρμογής έχει περιθώρια αντοχής και καθυστέρησης, με δεδομένο ότι παρά τα πρόωρα ανησυχητικά μηνύματα στους οικονομικούς δείκτες και την κοινωνική και πολιτική δυσαρέσκεια, οι επιπτώσεις της κρίσης στη χώρα της δεν θα γίνουν αισθητές στο άμεσο μέλλον. Εξαγορά χρόνου, ή καθυστέρηση, ή κάθε είδους κωλυσιεργία θα είναι με κάθε βεβαιότητα η επιλογή της καγκελαρίου.
Τηρουμένων των αναλογιών η Γερμανία του 2012 παραπέμπει στη Γερμανία των αρχών του 1942: Η παντοδυναμία και κυριαρχία στην Ευρώπη που είχαν διασφαλισθεί με τη συντριβή της Γαλλίας τον Ιούνιο του 1940 είχαν βαριά υποθηκευτεί με την επίθεση κατά της ΕΣΣΔ τον Ιούνιο του 1941 και την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο το Δεκέμβριο της ίδιας χρονιάς. Όμως η μαθηματική βεβαιότητα της επερχόμενης συντριπτικής ήττας, η οποία σφραγίσθηκε στις αρχές του 1943 στο Στάλινγκραντ και στο Ελ Αλαμέιν, δεν προσγείωσε τη γερμανική ηγεσία στην πραγματικότητα με τελική κατάληξη τις σκληρές μάχες μέσα στο Βερολίνο το Μάιο του 1945.
Αν γίνουν δεκτές οι προτάσεις Ολάντ -έκδοση ευρω-ομολόγου και απευθείας δανεισμός των χωρών από την ΕΚΤ- το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, στο οποίο η Μέρκελ με την προσυπογραφή του απερίγραπτου Σαρκοζί επένδυε για να διασφαλίσει την εγκαθίδρυση μιας μη αντιστρέψιμης γερμανικής κυριαρχίας στην Ευρωζώνη, απονευρώνεται: Το κέντρο βάρους της διαχείρισης της κρίσης μεταφέρεται από το Βερολίνο στην ΕΚΤ.
Βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα η Μέρκελ έχει τη δυνατότητα υπεράσπισης των κόκκινων γραμμών της γερμανικής πολιτικής, τις οποίες καταπατά η πρόταση Ολάντ: Μπορεί να αξιοποιήσει την οριακή δημοσιονομική κατάσταση της Ισπανίας και να περιορίσει τις αποφάσεις των «27» της Ε.Ε. και των «17» της Ευρωζώνης σε ad hoc πυροσβεστικές παρεμβάσεις, μπορεί ακόμη να προσδοκά την άσκηση πίεσης των αγορών στη Γαλλία ως παράγοντα που θα συνετίσει τη νέα ηγεσία στο Παρίσι.
Το πραγματικό ερώτημα είναι η αντοχή του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Φιλελευθέρων στο Βερολίνο: Μπορεί να παραμείνει στην εξουσία μέχρι τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2013 παρά την ραγδαία φθορά στο εσωτερικό και την πρωτοφανή στα μεταπολεμική χρονικά της χώρας ευρωπαϊκή και διεθνή απομόνωση; Μπορεί η Ευρωζώνη αλλά και η παγκόσμια οικονομία να αποφύγουν ένα ανεξέλεγκτο ντόμινο αποσταθεροποίησης που θα παραμένει ως βαριά υποθήκη, όσο οι Μέρκελ και Σόιμπλε θα παίζουν το παιχνίδι της καθυστέρησης;
Στα μέσα του 2012 η απόσταση που μας χωρίζει από το Φθινόπωρο του 2013 φαντάζει πιο δυσβάστακτη από τα τρία χρόνια που μεσολάβησαν ανάμεσα στις αρχές του 1942 και στην Άνοιξη του 1945.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 21/05/2012)