Η οπερετική ατμόσφαιρα πάντοτε συνόδευε τις πολιτικές κρίσεις στην Ιταλία, στις πιο κρίσιμες ιστορικές καμπές:
Ο ποιητής Γκαμπριέλε Ντανούντσιο κατέλαβε την πόλη Φιούμε το 1920, που είχε κατακυρωθεί στη Γιουγκοσλαβία σε μια επιχείρηση επανέκδοσης σε φάρσα του επαναστατικού-εθνικού δυναμισμού του Γκαριμπάλντι. Στην ουσία προανήγγειλε την αποσταθεροποιητική για τη σταθερότητα στην Ευρώπη εξωτερική πολιτική του Μουσολίνι.
Όταν στην δεκαετία του '80 η απίστευτη ελαφρότητα του Ριζοσπαστικού Κόμματος οδήγησε την πορνοστάρ Τσιτσιολίνα στα έδρανα του Κοινοβουλίου που αντί να γελοιοποιήσει το σύστημα άνοιξε το δρόμο στον Μπερλουσκόνι.
Σήμερα οι δημοσκοπήσεις δίνουν το «Κίνημα των Πέντε Αστέρων» του Μπέπε Γκρίλο ως δεύτερο κόμμα σε εθνική κλίμακα, μια δραματική προειδοποίηση όχι για την ελαφρότητα των Ιταλών ψηφοφόρων αλλά για το ντόμινο αποσταθεροποίησης των πολιτικών συστημάτων του Νότου της Ευρωζώνης:
Είναι φανερό ότι η ιταλική κοινή γνώμη χρεώνει την πολιτική λιτότητας της κυβέρνησης Μόντι στους δύο μεγάλους πολιτικούς σχηματισμούς, την Κεντροαριστερά και την παράταξη του Μπερλουσκόνι. Όταν η χώρα φθάσει στις εκλογές ύστερα από ένα χρόνο ουδείς μπορεί να εγγυηθεί ή να προβλέψει τι θα έχει απομείνει από το δικομματισμό της Δεύτερης Δημοκρατίας. Ο κίνδυνος δεν είναι η επιστροφή στην πολυκομματική αστάθεια της μεταπολεμικής περιόδου αλλά να καταστεί η χώρα ακυβέρνητη πολιτεία.
Παρόμοιο σκηνικό, χωρίς την ιταλική ελαφρότητα, διαμορφώνεται και στην Ισπανία λίγους μήνες μετά τις πρόωρες εκλογές του περασμένου Νοεμβρίου. Ο πρωθυπουργός Ραχόι έχει εξαντλήσει το κεφάλαιο εμπιστοσύνης που είχε συγκεντρώσει υποσχόμενος σκληρή θεραπεία-σοκ αλλά και ταχύτατη διέξοδο από την κρίση. Σε αντίθεση με την Ιταλία όπου ο εθνικιστής του Βορρά Μπόσι καταρρέει εν μέσω σκανδάλων η γρήγορη φθορά του Λαϊκού Κόμματος και η νωπή απαξίωση των Σοσιαλιστών οδηγούν στην πριμοδότηση του αποσχιστικού εθνικισμού στην Καταλονία, στη χώρα των Βάσκων αλλά και σε άλλες περιφέρειες.
Δύο χρόνια πολιτικής αδράνειας και μονομερούς λιτότητας στην Ευρωζώνη έχουν προκαλέσει ένα ντόμινο πίεσης των Αγορών και των Οίκων Αξιολόγησης στο Νότο και σοβαρούς προειδοποιητικούς κλονισμούς στο Βέλγιο και στη Γαλλία.
Αν δεν συνοδευτεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο των Μέρκελ-Σόιμπλε με στρατηγική ανάπτυξης τότε επί της ουσίας η εναλλαγή των κομμάτων εξουσίας στις χώρες της Ευρωζώνης θα χάσει κάθε ουσιαστικό περιεχόμενο και αντίκρισμα καθώς θα είναι αδύνατη ακόμη και η υλοποίηση διορθωτικών κινήσεων.
Ετσι το επόμενο ντόμινο αποσταθεροποίησης θα αφορά τα πολιτικά συστήματα των χωρών που θα έχουν εγκλωβισθεί στο φαύλο κύκλο δημοσιονομικής λιτότητας - μακρόχρονης ύφεσης:
Αν ο Ολάντ στη Γαλλία δεν ικανοποιήσει την προσδοκία αλλαγής ο κερδισμένος δεν θα είναι η Κεντροδεξιά αλλά το Εθνικό Μέτωπο της Λεπέν.
Αν ο σοβαρός και ασκητικός Μόντι δεν πείσει ότι το κόστος της λιτότητας έχει αντίτιμο την ανάκαμψη στο ορατό μέλλον αμφισβητήσεις τύπου Μπέπε Γκρίλο θα κυριαρχήσουν στην πολιτική σκηνή.
Ακόμη χειρότερες είναι οι προοπτικές στην Ισπανία όπου οι εξτρεμιστές εθνικιστές στη Βαρκελώνη και στο Μπιλμπάο θα προτείνουν την απόσχιση ως μοναδική διέξοδο από την κρίση, μια δυναμική που θα γίνει κυρίαρχη και στο Βέλγιο όπου διογκώνεται αργά αλλά σταθερά η επιρροή των Φλαμανδών Ακροδεξιών Εθνικιστών.
Ο Νότος της Ευρωζώνης που έβλεπε την Ευρώπη ως εγγύηση δημοκρατικής σταθερότητας και σύγκλισης με το Βορρά, θα ζήσει την ταυτόχρονη διάψευση των προσδοκιών του ως μια αποσταθεροποίηση με απρόβλεπτες συνέπειες.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 25/05/2012)