Βραχυκύκλωμα στη Μαδρίτη

Τη μία μέρα ο πρωθυπουργός της Ισπανίας δηλώνει ότι δεν χρειάζεται ευρωπαϊκή στήριξη για τον τραπεζικό τομέα της χώρας. Την επόμενη η αντιπρόεδρος της ίδιας κυβέρνησης ζητά μηχανισμούς και πρωτοβουλίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ ο κεντρικός τραπεζίτης, η θητεία του οποίου λήγει σε ένα μήνα, υποβάλει την παραίτησή του σε μια κίνηση που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία σαφής αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης δανεισμού, καθώς τα επιτόκια αυξάνονται καθημερινά. Τη μεθεπόμενη ο Ραχόι επανέρχεται και ζητά πολιτικές στήριξης των χωρών που πράττουν το σωστό και τιμούν τις δεσμεύσεις τους, μία έμμεση αλλά σαφής διαφοροποίηση με την Αθήνα.

Είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η Μαδρίτη θεωρεί ότι δεν μπορεί να αναλάβει το πολιτικό και κοινωνικό κόστος ενός πακέτου διάσωσης σαν αυτό που εφαρμόζεται στην Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, ούτε καν στην ήπια μορφή του μέσω της χορήγησης ρευστότητας από το Μόνιμο Μηχανισμό ESM στο τραπεζικό σύστημα της χώρας.

Από την άλλη μεριά, ο Ραχόι κρατά αποστάσεις από τον Ολάντ και διαμηνύει εμμέσως πλην σαφώς στο Βερολίνο ότι αν υπάρξει μία ad hoc στήριξη προς την Ισπανία η Μαδρίτη δεν θα δημιουργήσει περαιτέρω προβλήματα στη γερμανική πλευρά.

Από την πλευρά της, η Μέρκελ αποφεύγει να δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα στο Ραχόι με παραινέσεις για σκληρότερα μέτρα, με την προσδοκία ότι τόσο ο Ισπανός πρωθυπουργός όσο και ο Μόντι θα προτιμήσουν να διεκδικούν τη στήριξη του Βερολίνου και θα αποφύγουν τη συμπαράταξη με τον Ολάντ στην τετραμερή συνάντηση της Ρώμης στις 23 Ιουνίου.

Τα παραπάνω δεν πρέπει να εκπλήττουν, καθώς η υπερτίμηση του ειδικού βάρους της χώρας, το βάρος του αυτοκρατορικού της παρελθόντος, ήταν ένα σταθερό σύνδρομο στις κινήσεις της Μαδρίτης στη διεθνή σκηνή και στους συσχετισμούς της Γηραιάς Ηπείρου.

Η Ισπανία είναι ένα διπλό πρόβλημα για την Ευρωζώνη: Πέραν του απαγορευτικού κόστους του δανεισμού της, που απειλεί με ανεξέλεγκτο ντόμινο με πρώτο σταθμό την Ιταλία, η πολιτική συμπεριφορά της είναι προβληματική: Απαξιώνει την Αθήνα, τη Λισαβόνα και το Δουβλίνο με φρασεολογία Ολλανδίας - Φινλανδίας, δυσκολεύει τις κινήσεις της νέας γαλλικής ηγεσίας και διευκολύνει την πολιτική καθυστέρησης του Βερολίνου.

Στο τέλος του 19ου αιώνα -το 1898- η Ισπανία επέλεξε μία εκ των προτέρων χαμένη μάχη, την πολεμική αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ, όπου έχασε ό,τι της είχε απομείνει από την αποικιακή της αυτοκρατορία. Ο διοικητής του Ισπανικού Στόλου στην Κούβα επέλεξε μία εκ των προτέρων χαμένη ναυμαχία για την τιμή των όπλων, αφού την παραμονή είχε παραθέσει αποχαιρετιστήρια δεξίωση.

Σήμερα, ο Ραχόι, ηγέτης μιας χώρας στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, επιδεινώνει την κατάσταση της Ισπανίας και της Ευρωζώνης, αρνούμενος την αυτονόητη συνεννόηση των χωρών του νότου της Ευρωζώνης αλλά και τη στήριξη του Ολάντ στην προσπάθειά του να διαμορφώσει έναν νέο συμβιβασμό με το Βερολίνο.

Το 2010, η υποταγή του Σαρκοζί στη Μέρκελ επιδείνωσε μία κρίση που μέχρι τότε περιοριζόταν στην Ελλάδα. Δύο χρόνια αργότερα, η προσπάθεια του Ραχόι να διατηρήσει ένα πολιτικό ειδικό βάρος δυσανάλογο με τη δημοσιονομική κρίση της χώρας πυροδοτεί μία επιδείνωση με απρόβλεπτες συνέπειες.