Ο Ερντογάν
επιτέθηκε φραστικά στη χώρα μας τις προάλλες, λέγοντας ότι ζητάμε ελεημοσύνη 100
δις. δολαρίων και ότι εμφανίζουμε μειωμένο τον πληθυσμό μας με τεχνητό τρόπο, ώστε
να φαίνεται μεγαλύτερο το κατά κεφαλήν εισόδημα. Πέρα από την γραφικότητα της δήλωσης,
η αλήθεια είναι ότι ο Τούρκος πρωθυπουργός έχει λόγους για να «ψωνιστεί», καθώς
η οικονομία της χώρας του εξακολουθεί να κινείται με αλματώδεις ρυθμούς και να
προσελκύει πολλά δισεκατομμύρια ξένων επενδύσεων σε αντίθεση με τη δική μας.
Η Τουρκία
είδε το ΑΕΠ της να μεγεθύνεται κατά 8,5% πέρυσι, ενώ μιας και μιλάμε για
ενεργειακά ζητήματα, οι επενδύσεις του Αζερμπαϊτζάν μονάχα στην χώρα αυτή αναμένεται
να φτάσουν τα 17 δις δολάρια ως το 2018, με έμφαση κυρίως στις υποδομές φυσικού
αερίου. Και σε άλλες κατηγορίες όμως παρατηρείται έντονο ενδιαφέρον ξένων ομίλων:
Στις ΑΠΕ η Άγκυρα έχει κλείσει συμφωνίες με αρκετές μεσαίου μεγέθους δυτικές
επιχειρήσεις, στην πυρηνική ενέργεια βρίσκεται σε συνομιλίες με ρωσικούς και
ασιατικούς ομίλους, ενώ στους υδρογονάνθρακες η παρουσία διεθνών πετρελαϊκών υπάρχει
από παλιά και συνεχίζεται.
Τα πράγματα
όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο θα ήθελε ο κ. Ερντογάν. Μπορεί η ανάπτυξη να είναι
εκρηκτική, αλλά ο πληθωρισμός ξεπερνά το 10%. Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών
συναλλαγών κυμάνθηκε πέρυσι κατά μέσο όρο στο 10% του ΑΕΠ. Επίσης, οι ξένες
επενδύσεις δημιουργούν παράλληλα και εξαρτήσεις από τις οποίες μια κυβέρνηση
δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με το πάντοτε ασταθές
πολιτικό-κοινωνικό κλίμα στην Τουρκία θα πρέπει να συνιστούν μετριοπάθεια στον
κ. Ερντογάν.