Μέσα στην παραζάλη των δύο αλλεπάλληλων εκλογικών αναμετρήσεων
πέρασε σε δεύτερο πλάνο ότι ταυτόχρονα με την πολιτική κρίση και την
ακυβερνησία που κυριάρχησαν στην Αθήνα μετά την 6η Μαΐου, μια παρόμοια
κατάσταση πραγμάτων κυριάρχησε και στην Ευρωζώνη: Η εκλογή Ολάντ, η
κατάρρευση της Ισπανίας και ο κλυδωνισμός της Ιταλίας αποσάθρωσαν το
ενδο-ευρωπαϊκό status quo, κατέστησαν παρελθόν τη δεδομένη εναρμόνιση
της Γαλλίας στις επιλογές της Γερμανίας και κατέδειξαν με δραματικό
τρόπο την αδυναμία εφαρμογής των συνταγών εξυγίανσης που εφαρμόσθηκαν σε
Ελλάδα, Ιρλανδία και Πορτογαλία, καθώς και στη Μαδρίτη και τη Ρώμη.
Είναι σαφές δηλαδή ότι για μια ουσιαστική επαναδιαπραγμάτευση της
Αθήνας με τους εταίρους της δεν αρκεί η συγκρότηση κυβέρνησης
συνασπισμού σε προγραμματική βάση που να εγγυάται σταθερότητα, αλλά
χρειάζεται και η διαμόρφωση μιας νέας γαλλογερμανικής κοινής γραμμής
πλεύσης, χωρίς την οποία δεν θα μπορεί να τεθεί υπό έλεγχο η ραγδαία
επιδείνωση της κρίσης στην Ισπανία και την Ιταλία.
Με τα σημερινά
δεδομένα, δεν νομιμοποιείται αισιοδοξία για τη διαμόρφωση κοινής
γραμμής πλεύσης στην Ευρωζώνη:
Ο Ολάντ επιμένει να δίνει
προτεραιότητα στην εδώ και τώρα υιοθέτηση στρατηγικής ανάπτυξης που να
ισορροπεί το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, ζητά μέτρα με άμεση δυνατότητα
υλοποίησης και όχι προσχηματικού τύπου αναπτυξιακή ρητορική.
Η
Μέρκελ προωθεί τη φόρμουλα της Οικονομικής Διακυβέρνησης - Πολιτικής
Ενωσης, μια διαπραγμάτευση με δωδεκάμηνο τουλάχιστον ορίζοντα και
αποδέχεται μόνον ad hoc πυροσβεστικές παρεμβάσεις στο παρά πέντε, όταν
μία χώρα-μέλος της Ευρωζώνης τίθεται εκτός αγορών.
Πέραν της
γαλλογερμανικής κακοφωνίας, που διέψευσε τις υπερ-απλουστεύσεις που
ήθελαν τον Ολάντ να γίνεται γρήγορα Σαρκοζί, υπάρχει και ένα δεύτερο
μέτωπο το οποίο πιστοποιεί τη σκληροπυρηνική περιχαράκωση του Βερολίνου,
η σκληρή στάση που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση Μέρκελ απέναντι στον
Ομπάμα, που πιέζει για συνολική λύση εντός του Ιουνίου.
Πώς
μπορεί να ερμηνευθεί η περιχαράκωση του Βερολίνου; Μαρτυρά ένα μετέωρο
βήμα της Γερμανίας ανάμεσα στο κόστος της εγκατάλειψης και της συνολικής
διάσωσης της Ευρωζώνης ή αποτελεί σύμπτωμα μιας πολιτικής και
επικοινωνιακής αμηχανίας μιας κυβέρνησης που γνωρίζεται ότι πιέζεται από
όλες τις κατευθύνσεις να αλλάξει τη στρατηγική διαχείρισης της κρίσης;
Στα παραπάνω εντοπίζεται και η διαφορά της όποιας μορφής
επαναδιαπραγμάτευσης της νέας ελληνικής κυβέρνησης με τους εταίρους της
με το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο: Πέραν των επί μέρους αλλαγών που η
Επιτροπή φαίνεται διατεθειμένη να συζητήσει, ο φαύλος κύκλος λιτότητα -
ύφεση - μαζική ανεργία - κοινωνικός αναβρασμός - πολιτική
αποσταθεροποίηση που πλήττει την Αθήνα, το Δουβλίνο, τη Λισαβόνα, τη
Μαδρίτη και τη Ρώμη είναι στόχος που μπορεί να αναζητηθεί μόνον στο
επίπεδο μιας συνολικής ευρωπαϊκής διαπραγμάτευσης.
Οσοι είδαν
τις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και την ανατροπή του
πολιτικού σκηνικού στην Αθηνά σαν μια ελληνική παθογένεια και
ιδιομορφία, κάνουν το ίδιο λάθος που έκαναν όταν πριν από δύο χρόνια η
χώρα μας διασωληνώθηκε στο Μηχανισμό Στήριξης: Εάν το Βερολίνο επιμείνει
στη μονομερή λιτότητα, τότε η πολιτική αποσταθεροποίηση θα είναι το
επόμενο ντόμινο που θα πλήξει συνολικά το νότο της Ευρωζώνης. Αρκεί μια
ματιά στο πρόωρο ξεθώριασμα του Μόντι στην Ιταλία, αλλά και της ραγδαίας
δημοσκοπικής καταβαράθρωσης του Ραχόι λίγους μήνες μετά τις εκλογές,
για να πεισθεί κάποιος για του λόγου το αληθές.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 18/06/2012)