Τι επιτυχία και αυτή! Προτού αποκτήσουμε κυβέρνηση, αποκτήσαμε μια
πανίσχυρη χωρίς κανένα δισταγμό αξιωματική αντιπολίτευση. Μια επιτυχία
στη σειρά των επιτυχιών που μας χαρίζουν τα Μνημόνια. Πάντως τι σημασία
έχει αν έχουν ματώσει οι πολίτες και έχει διχαστεί η κοινωνία, αφού
πρόκειται για ένα «υγιές σοκ» όπως υποστηρίζουν οι κυνικοί θιασώτες των
Μνημονίων.
Το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης συνεχίζει
να αιμορραγεί παρά τον πακτωλό χρήματος και η κρίση που έχει μεταλλαχθεί
σε θύελλα χρεών προκαλεί συνθήκες χρεοκοπίας των ασθενών οικονομιών. Η
ελληνική οικονομία δεν μπορεί να σωθεί και οι ελληνικές τράπεζες
βρίσκονται στα χέρια του κ. Θωμόπουλου.
Η κρίση χρέους
σε περίοδο επικίνδυνης ακόμη δοκιμασίας για τις οικονομικές συνθήκες και
την απασχόληση έχει πάρει επικίνδυνες διαστάσεις σε ολόκληρη την
Ευρωζώνη. Η οικονομική ζωή αδυνατεί να επιστρέψει στον κανονικό της
ρυθμό όπως ήταν στο παρελθόν, δηλαδή ακριβώς όπως ήταν πριν εκδηλωθεί η
εξ Αμερικής παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση. Η Ευρωζώνη είναι διχασμένη
και βιώνει μια ανείπωτη κρίση αναζητώντας την οικονομική ενοποίηση.
Αφενός, η παγκοσμιοποίηση έχει περιορίσει τη σημασία της ενοποίησης μέσα
στα σύνορα της Ευρώπης και αφετέρου, η νομισματική ενοποίηση δεν έχει
δημιουργήσει μια ευρωπαϊκή οντότητα ικανή να αντικαταστήσει ή έστω να
συμπληρώσει τις εθνικές οντότητες. Κι έτσι η Ε.Ε. χάνει την οικονομική
της σημασία και αποδυναμώνεται ραγδαία η πολιτική σημασία της.
Το
τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης συνεχίζει να αιμορραγεί παρά τον
πακτωλό χρήματος και η κρίση έχει βυθίσει στα χρέη κυβερνήσεις και
λαούς. Από τον Οκτώβριο του 2008 και μετά τη χρεοκοπία της Lehman
Brothers, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) διέθεσε εκτάκτως
απεριόριστες ποσότητες ρευστού χρήματος. Πάντως, το μέλλον των
αντισυμβατικών μέτρων ενίσχυσης της ρευστότητας από τα οποία έχουν
διευκολυνθεί σημαντικά και οι ελληνικές τράπεζες και ο δανεισμός της
χώρας μας, παραμένει ανοικτός αλλά χωρίς μέλλον.
Οι
ανεπτυγμένες και αναπτυσσόμενες οικονομίες έχουν διαθέσει
τρισεκατομμύρια δολάρια για την ενίσχυση των οικονομιών τους. Ομως, οι
δυσοίωνες ενδείξεις από το μέτωπο της αγοράς εργασίας υποδαυλίζουν τις
ανησυχίες ολόκληρου του κόσμου. Το ρίσκο μιας ραγδαίας επιδείνωσης
παραμένει υψηλό σε παγκόσμιο επίπεδο τη στιγμή που οι πόροι που έχουν
διαθέσει οι κυβερνήσεις είτε από φορολογικά έσοδα είτε από δανεικά έχουν
υπερβεί προ πολλού τα όριά τους. Οταν οι στρατιές των ανέργων
συνεχίζουν να αυξάνονται, υπάρχει έκδηλη ανησυχία σε όλους τους λαούς. Η
αντιμετώπιση της κρίσης έγινε με γενναία μέτρα δημοσιονομικής πολιτικής
και τον πακτωλό τρισεκατομμυρίων δολαρίων που έριξαν στο τραπεζικό
σύστημα για τη διάσωση των τραπεζών, ανοίγοντας τον δρόμο στην κρίση
χρεών.
Επικίνδυνη αύξηση χρεών, ραγδαία πτώση κερδών και
οδυνηρά αποτυχημένες πολιτικά αποφάσεις έχουν καταστήσει ιδιαίτερα
ευάλωτες τις οικονομίες της Ευρωζώνης. Oι ειδικοί των χρεοκοπιών επίμονα
προειδοποιούν τους πάντες για επερχόμενες επικίνδυνες στιγμές, αλλά η
δημοσιονομική κατάσταση και το νομισματικό κόστος χειροτερεύουν
δημιουργώντας μύριες παγίδες στις οικονομίες της Zώνης του Eυρώ και στις
αντοχές των επιχειρήσεων και των τραπεζών. Μετά την Ελλάδα, η Ισπανία
υφίσταται τη διάλυση...
Οι χώρες-μέλη του Νότου δεν θα
πρέπει να επωμισθούν όλη την ευθύνη για τις δυσλειτουργίες στην
Ευρωζώνη. Η Γερμανία αναφέρεται συχνά ως χώρα που ξέρει να ανθεί μέσα σε
μια νομισματική ένωση. Σίγουρα η χώρα αυτή έχει επιδείξει πειθαρχία.
Ομως, η στρατηγική της Γερμανίας, αν εφαρμοστεί από τις άλλες χώρες, θα
τις κλονίσει, εφόσον το πλεόνασμα της μιας χώρας είναι το έλλειμμα μιας
άλλης.
Ο δομικός μερκαντιλισμός της Γερμανίας μπορεί να
απέχει ελάχιστα από τη στρατηγική «κλέψε τον γείτονά σου»
(beggar-thy-neighbour), όμως τα αδύναμα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης δεν
μπορούν να ισχυριστούν ότι δεν προειδοποιήθηκαν και μάλιστα από την ίδια
τη Γερμανία. Οι Γερμανοί αντέδρασαν σκοπίμως «χλιαρά» στην προοπτική
ένταξης των χωρών του Νότου στην Ευρωζώνη. Αποδέχθηκαν με απροθυμία τη
διεύρυνση και μόνο με την προϋπόθεση ότι οι χώρες κατανοούσαν τι σήμαινε
η ένταξή τους. Η Γερμανία θα συμφωνήσει να στηρίξει ένα κράτος-μέλος
που δεν έχει πρόσβαση στις αγορές ομολόγων, για να αποτρέψει φαινόμενο
ντόμινο στην Ευρωζώνη. Ωστόσο, θα αντισταθεί στις πιέσεις για μια
οικονομική ένωση, καθώς κάτι τέτοιο θα περιλαμβάνει μεταφορά κεφαλαίων
από τις «ισχυρές» στις «αδύναμες» χώρες σε συνεχή βάση.
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 20/06/2012)