Η ώρα της αλήθειας φτάνει. Είναι ψέμα ότι η κατάρρευση του
πελατειακού κράτους και το σπάσιμο της ελληνικής φούσκας που μεγάλωνε με
αλόγιστο δανεισμό, θα μπορούσε να γίνει χωρίς να φτωχύνει απότομα η
χώρα παρότι οι αγορές αρνήθηκαν να μας δανείζουν, όταν ξέσπασε η διεθνής
κρίση. Η βίαιη εσωτερική υποτίμηση έγινε αναπόφευκτη. Το μόνο
πραγματικό θέμα ήταν, αν η διανομή του κόστους θα γινόταν με κοινωνική
δικαιοσύνη και αναπτυξιακή προοπτική ή με την καταστροφή των εισοδημάτων
ενός μέρους του λαού - κυρίως με τη μαζική ανεργία. Το φθαρμένο
πολιτικό σύστημα δεν τόλμησε να πει την αλήθεια. Κι άφησε τα πράγματα να
εξελιχθούν με ταξική σκληρότητα σε βάρος των ασθενέστερων.
Είναι
ψέμα ότι για το φτώχεμα της χώρας δεν έφταιγε η κρίση του παρασιτικού
μοντέλου που επί 10ετίες διασφάλιζε την κοινωνική συναίνεση χάρη στο
πελατειακό κράτος αλλά έφταιγε, δήθεν, η απόπειρα μεταρρύθμισης αυτού
του μοντέλου. Με τα Μνημόνια αποτράπηκε η εξαθλίωση όλης της χώρας που
θα προκαλούσε η παύση πληρωμών και εισαγωγών, αποτράπηκε η άμεση
κατάρρευση υπό το βάρος των άναρχων δυνάμεων της διεθνούς αγοράς στα
επίπεδα της 10ετίας του 1950 - με ό,τι αυτό θα συνεπαγόταν για την
κοινωνική συνοχή και τους δημοκρατικούς θεσμούς. Το φθαρμένο πολιτικό
σύστημα δεν τόλμησε να πει την αλήθεια. Και κρυπτόμενο πίσω από την
τρόικα, αρνήθηκε μέχρι τέλους να κακοκαρδίσει τους πελάτες του.
Είναι
ψέμα ότι αν απορρίψουμε τα Μνημόνια των «ξένων» θα ζήσουμε «όπως
παλιά», όπως ισχυρίζεται ένα καθυστερημένο τμήμα του πολιτικού
συστήματος, επιχειρώντας να «εξάγει» τις πραγματικές αιτίες της κρίσης.
Αν το πετύχει, θα παραταθεί η ζωή του παρωχημένου μοντέλου και η
συμμορία της δραχμής θα κάνει την «μπίζνα του αιώνα». Γιατί οι κύριοι
παράγοντες της κακοδαιμονίας του τόπου δεν έχουν ξένη, έχουν ελληνική
ιθαγένεια. Το ίδιο το σύστημα της εξάρτησης είναι εσωτερικό, είναι το
σύστημα του παρασιτισμού και του πελατειασμού. Ή θα γκρεμιστούν ή θα
κατακρημνιστεί η Ελλάδα.
Τις επόμενες ημέρες θα
τελειώσει κι ένας τέταρτος μύθος, ο μύθος μιας διαπραγμάτευσης που δήθεν
θα μας απάλλασσε από τον κόπο και τους πόνους της προσπάθειας. Σχεδόν
στο σύνολό του, το πολιτικό σύστημα έχει δημιουργήσει μια φούσκα
προσδοκιών. Αν τις αμέσως επόμενες ημέρες δεν υπάρξει μια αξιόπιστη
κυβέρνηση, αυτή η φούσκα ίσως σπάσει με θόρυβο και καταστροφική
απογοήτευση. Αν υπάρξει αξιόπιστη κυβέρνηση, η προσπάθεια μεταρρύθμισης
για να μείνουμε στην Ευρωζώνη, ίσως διευκολυνθεί με πέντε ρυθμίσεις:
(α)
Να δοθούν άμεσα τα 6,5 δισ. ευρώ στο κράτος για να αποπληρώσει τα χρέη
του σε ιδιώτες, ώστε να αναχαιτισθεί η καταστροφή θέσεων εργασίας.
(β)
Να διευκολυνθεί η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας: Με τεχνική βοήθεια
για να αντικαταστήσουμε τον ράθυμο μηχανισμό απορρόφησης του ΕΣΠΑ με μια
ομάδα 30 τεχνοκρατών που θα επιταχύνουν τη διάθεση των 14 δισ. ευρώ (7%
του ΑΕΠ). Και με άμεση εκταμίευση των κονδυλίων της ΕΤΕπ (3 δισ.) για
τις μικρές επιχειρήσεις και τα μεγάλα έργα.
(γ) Να
θεσμοθετηθεί νέα, ευνοϊκή ρύθμιση για το θέμα των συλλογικών συμβάσεων
και να ληφθούν μέτρα ενίσχυσης των χαμηλότερων εισοδημάτων.
(δ)
Να επιμηκυνθεί η περίοδος δημοσιονομικής προσαρμογής κατά ένα ή δύο
χρόνια. Δεν είναι τόσο εύκολο όσο λέγεται, διότι απαιτείται έγκριση από
16 ευρωπαϊκά κοινοβούλια για επιπλέον δανεισμό της Ελλάδας.
(ε)
Να εφαρμοστούν με κάποια ελαστικότητα όλες ή σχεδόν όλες οι 77
ρυθμίσεις της δανειακής σύμβασης που εκκρεμούν –συνεκτιμώντας τον χρόνο
που χάθηκε λόγω εκλογών.
Τίποτα δεν θα είναι εύκολο. Θα
είναι λιγότερο δύσκολο στο μέτρο που θα αναδειχτούν δυνατές από τις
σημερινές εκλογές οι δυνάμεις που μπορούν να ενισχύσουν (α) την
κοινωνική συνοχή και (β) τις συμμαχίες της χώρας με την Ευρώπη που
ανατέλλει. Γιατί το εγχείρημα παραμονής της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και
σταδιακής απεμπλοκής της από το Μνημόνιο, απαιτεί ευρεία κοινωνική
στήριξη και ισχυρές συμμαχίες. Πολύ περισσότερο, καθώς ισχυροί της
Ευρώπης καραδοκούν να αποσυρθούμε από το ευρώ.
Η ώρα
της αλήθειας φτάνει. Μέχρι σήμερα, στις δύσκολες στιγμές της ιστορικής
διαδρομής της, η ελληνική κοινωνία πνιγόταν από τοξικά σύννεφα σύγχυσης,
τσάκιζε τους κώδικες εσωτερικής επικοινωνίας και κατέληγε σε
δραματικούς διχασμούς. Ετσι, ανήμπορη να αντιδράσει, παραδομένη, η χώρα
προσέτρεχε σε τρίτους, σε εξωτερικές δυνάμεις, να έρθουν να της λύσουν
το πρόβλημα, ως από μηχανής θεοί. Ολοι, πια, έχουμε μάθει τι είδους θεοί
ήταν, πόσο ακριβά πληρώθηκαν η σύγχυση και οι ανείπωτοι διχασμοί και
πόσο σκληρά σημάδεψαν την πορεία της χώρας. Θα επαναλάβουμε τα ίδια
λάθη; Ή θα τολμήσουμε μια μεγάλη εθνική συνεννόηση;
(από την εφημερίδα "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ", 17/06/2012)