Οι περισσότερες οικογένειες στις περιοχές της Αστούριας και της Λεόν
στην Ισπανία έχουν ένα κοινό: Τουλάχιστον ένας από τους άνδρες τους
εργάζεται στο πολυάριθμα ορυχεία της περιοχής που στηρίζουν εδώ και έναν
αιώνα τόσο την τοπική όσο και την εθνική οικονομία. Πρόσφατα απέκτησαν
ακόμη ένα: Σε κάθε γενιά υπάρχει τουλάχιστον ένας εκπρόσωπός τους που
χρειάστηκε να δώσει σκληρή μάχη για να διασφαλίσει αν όχι καλύτερες
συνθήκες εργασίας, τουλάχιστον τα βασικά εργασιακά κεκτημένα...
«Ο παππούς μου έδινε μάχες εδώ το 1934. Ο πατέρας μου το 1962. Και τώρα
φαίνεται πως ήρθε η σειρά μου», δηλώνει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα
«El Pais» ένας από τους χιλιάδες ανθρακωρύχους τις περιοχής, που βγήκαν
στους δρόμους με άγριες διαθέσεις την τελευταία εβδομάδα ξεκινώντας επ΄
αόριστον απεργία ενάντια στις περικοπές που επιβάλλει η οικονομική
κρίση.
Kινητοποίηση
Και αν η προηγούμενη
κινητοποίησή τους τη δεκαετία του 1960 σηματοδότησε μια από τις
δυναμικότερες εξεγέρσεις κατά της δικτατορίας του Φράνκο, η τωρινή
φαίνεται να «ξυπνά» στους Ισπανούς ένα χαμένο αίσθημα αλληλεγγύης
ενάντια στον κοινό «εχθρό» της εποχής: τις περικοπές και τη λιτότητα
λόγω της κρίσης στην Ευρωζώνη.
Έναν «εχθρό» που οι οργισμένοι ανθρακωρύχοι της περιοχής αποφάσισαν
να αντιμετωπίσουν με κάθε διαθέσιμο μέσο. Από οδοφράγματα με καμένους
κάδους απορριμμάτων και κομμένους κορμούς δέντρων, μέχρι μολότοφ,
αυτοσχέδια όπλα και... ρουκέτες.
Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι για
αυτό το ξέσπασμα της βίας ευθύνονται οι αστυνομικές αρχές, τις οποίες
καταγγέλλουν για χρήση πρωτοφανούς βίας και πλαστικών σφαιρών εναντίον
τους.
Το βέβαιο είναι ότι οι μεταξύ τους συγκρούσεις είναι
ιδιαίτερα σφοδρές και σε καθημερινή βάση, όπως άλλωστε μαρτυρούν και τα
πρωτοσέλιδα του ισπανικού Τύπου την εβδομάδα που πέρασε. Συμπλοκές που
έχουν μετατρέψει την περιοχή σε «εμπόλεμη ζώνη», θυμίζοντας στους
Ισπανούς σχολιαστές «εικόνες από τη Λατινική Αμερική μιας άλλης εποχής».
Παρά την εκτόνωση της βίας τις τελευταίες ημέρες, δεκάδες οδικές
αρτηρίες και σιδηροδρομικές γραμμές παραμένουν αποκλεισμένες, ενώ οι
απεργοί διοργανώνουν μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας προς τη Μαδρίτη.
Ποια ήταν όμως η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι βγάζοντας εκ νέου τους
ανθρακωρύχους στους δρόμους και μάλιστα σε μία τόσο κρίσιμη στιγμή που η
Ισπανία βρίσκεται στο στόχαστρο των διεθνών αγορών και η κυβέρνηση
Ραχόι καταβάλλει τις αγωνιώδεις προσπάθειες για αντιστροφή του κλίματος
στο εξωτερικό;
Η ίδια οικονομική συνταγή που ακολουθείται στο
μεγαλύτερο μέρος της ευρωπαϊκής ηπείρου, με περικοπές, λιτότητα και
καμία πρόβλεψη για ανάπτυξη και διάσωση θέσεων εργασίας.
Παρά
την άλλοτε κραταιά θέση του στην εγχώρια οικονομία, ο κλάδος της
μεταλλουργίας στην Ισπανία κινδυνεύει να σβήσει. Το μέλλον του είναι
άρρηκτα συνδεδεμένο με τις κρατικές επιχορηγήσεις, οι οποίες έχουν πλέον
«κουρευτεί» κατά 63% λόγω της κρίσης.
Τα πράγματα γίνονται χειρότερα από το
γεγονός ότι και οι κοινοτικές επενδύσεις της Ε.Ε. βρίσκονται σε κίνδυνο,
καθώς έχουν παραταθεί μόνο έως το 2018. Το αποτέλεσμα είναι ότι την
τελευταία 30ετία στα 47 εναπομείναντα ορυχεία έχουν χαθεί περισσότερες
από 40.000 θέσεις εργασίας. Από τους 53.000 εργαζομένους το 1980 σε κάτι
περισσότερο από 7.900 σήμερα... Που βρίσκονται αντιμέτωποι με μείωση
αποδοχών και αύξηση των ωρών εργασίας... Οι ανθρακωρύχοι εμφανίζονται σε
κάθε περίπτωση αποφασισμένοι να κορυφώσουν τις κινητοποιήσεις τους:
«Δεν θα σταματήσουμε, αυτοί θα κουραστούν από εμάς», προειδοποιούν.
Αρνητικά ρεκόρ
Μια οικονομία σε ελεύθερη πτώση...
Με το κόστος δανεισμού της να έχει εκτιναχθεί σε απαγορευτικά πλέον
επίπεδα, η Μαδρίτη δεν έχει άλλη επιλογή από το να υποβάλει πλέον και
επισήμως -για το τυπικό μέρος της υπόθεσης- το αίτημα για την παροχή
οικονομικής βοήθειας στις τράπεζές της στο Εurogroup.
Στην
κατεύθυνση αυτή ζήτησε μάλιστα δύο λογιστικούς ελέγχους, έναν από την
κυβέρνηση και έναν από την αγορά, προκειμένου να διαπιστωθεί το ακριβές
ύψος του ποσού που θα απαιτηθεί, παρά το γεγονός ότι είχε ήδη
εξασφαλίσει πρόσφατα βοήθεια ύψους 100 δισ. ευρώ.
Οι
λεπτομέρειες της συμφωνίας έχουν αναδειχθεί σε θέμα... «γοήτρου» για
τους Ισπανούς. Η συντηρητική κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι προσπαθεί να
πείσει ότι η Ισπανία δεν έχει ανάγκη διάσωσης, ενώ αναλυτές έχουν ήδη
αρχίσει να μιλούν για επικείμενο «κούρεμα» των ομολόγων της στα πρότυπα
του ελληνικού παραδείγματος...
Αναμφίβολα, το μέγεθος της
τέταρτης μεγαλύτερης οικονομίας της Ευρωζώνης, είναι αρκετό για να τη
βοηθήσει να βρει αρκετούς υποστηρικτές που τρέμουν την ιδέα ενός
ανεξέλεγκτου ντόμινο στην Ευρωζώνη.
Οι Ισπανοί, από την πλευρά
τους, βρίσκονται στα πρόθυρα της απόγνωσης. Χιλιάδες άνθρωποι
συμμετέχουν δυναμικά σε κάθε έκκληση διαμαρτυρίας κατά της λιτότητας. Η
χώρα διατηρεί άλλωστε το πανευρωπαϊκό ρεκόρ ανεργίας με ποσοστό 24,3%,
ενώ ένας στους δύο νέους παραμένει χωρίς δουλειά...
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 23-24/06/2012)