Μολονότι θα μπορούσαν να υπάρχουν πολλοί λόγοι για να θέλει την
κατάρρευση της ΕΕ, η Ουάσιγκτον, όπως επισημαίνει η Stratfor,
γνωρίζει κάτι τέτοιο θα αποσταθεροποιούσε τις ΗΠΑ. Επομένως, είναι
προτιμότερο αναφέρει σε έκθεσή της να «διατηρούνται οι ευρωπαίοι» σε μια
κατάσταση μακροχρόνιας αστάθειας και αυτό είναι « αποδεκτό» για τις
ΗΠΑ.
«Οι ηγέτες των G20 συναντήθηκαν στο Μεξικό τη Δευτέρα. Ο σκοπός της
συνάντησης δεν ήταν σαφής σε όλους. Η αρχική προσοχή δόθηκε στην Ευρώπη
και υπήρξε μια γενική συμφωνία ότι οι ευρωπαίοι πρέπει να κάνουν κάτι.
Ωστόσο ήταν δύσκολο να που τι ακριβώς πρέπει να κάνουν.
Φάνηκε να υπάρχει μια αίσθηση υπέρ της τόνωσης της ευρωπαϊκής
οικονομίας. Αυτό φάνηκε μια καλή ιδέα, συγκεκριμένα για τους μη
ευρωπαίους που θα επωφεληθούν από την τόνωση χωρίς να την πληρώσουν ή να
ζήσουν με τις δυνητικές συνέπειές της.
Δύο χώρες «με ζωτικά συμφέροντα από την καλή υγεία της Ευρώπης είναι
η Κίνα και η Ρωσία». Η Ευρώπη αποτελεί τον μεγαλύτερο πελάτη της Κίνας,
ωστόσο εάν πέσει σε ύφεση, οι ευρωπαίοι θα αγοράζουν λιγότερα κινεζικά
προϊόντα. Σε μια στιγμή που η κινεζική οικονομία δέχεται ήδη ασφυκτικές
πιέσεις, η χώρα θέλει μια υγιή ευρωπαϊκή όρεξη για τα προϊόντα της.
Αυτό φυσικά, αποτελεί επιχείρημα εναντίον της τόνωσης που βάζει
περισσότερα χρήματα στα χέρια των καταναλωτών. Αντί να αγοράζουν
ευρωπαϊκά προϊόντα και να τονώνουν την οικονομία, ίσως αγοράσουν
κινεζικές και άλλες εισαγωγές. Αυτό θα καθιστούσε την τόνωση ως
οικονομικής μεταβίβαση προς τους κινέζους.
«Η υγιής Ευρώπη είναι επίσης προς το συμφέρον των ρώσων. Τα θεμέλια
της ρωσικής οικονομίας είναι οι πρώτες ύλες, και οι ρωσικές εξαγωγές και
το ρωσικό φυσικό αέριο είναι πολύ σημαντικό για την Ευρώπη. η τελευταία
τείνει να διολισθήσει σε ύφεση. Εάν συνεχιστεί αυτή η τάση, οι
ευρωπαϊκές βιομηχανίες θα έχουν χαμηλότερη ζήτηση σε φυσικό αέριο,
γεγονός που θα επηρεάσει τη ρωσική οικονομία».
Ωστόσο οι ρώσοι κάνουν μια βαθύτερη θεώρηση των γεγονότων στην
Ευρώπη. Θυμούνται την Ευρώπη που υπήρχε πριν καταργηθεί επίσημα ο
πόλεμος στην Γηραιά Ήπειρο. Θυμούνται ότι μια συνέπεια του ευρωπαϊκού
εθνικισμού ήταν η εισβολή της Ρωσίας.
Οι ρώσοι δεν ανήκουν στη σχολή που πιστεύει ότι αυτό δεν μπορεί να
συμβεί ξανά- συγκεκριμένα αφού συνέβη πάνω από μία φορά. Έχουν
πεσιμιστική θεώρηση της ιστορίας. Αντιλαμβάνονται την Ευρώπη ως τον
ιδανικό γείτονα- μια ήπειρο που είναι οικονομικά ενωμένη, με εμμονή με
την ευημερία και αδιαφορία ή εχθρότητα προς τις αμυντικές δαπάνες. Εάν
καταρρεύσει η ΕΕ, η Ρωσία δεν μπορεί να είναι βέβαιη για το τι θα
συμβεί.
Βέβαια οι ρώσοι θα προσεγγίσουν τους γερμανούς, και οι γερμανοί ίσως
ανταποδώσουν. Ωστόσο μια Ευρώπη διαιρεμένη για ακόμη μια φορά σε μάζες
εθνών κρατών που κυνηγούν τα δικά τους συμφέροντα- με τη Γερμανία ως
κύρια σύμμαχο της Ρωσίας- θα προκαλέσει ανησυχία. Επομένως, οι ρώσοι
έχουν πολλούς λόγους να θέλουν τους ευρωπαίους να λύσουν τα προβλήματά
τους και να επιστρέψουν στην επιτυχημένη εμμονή τους για ευημερία.
Η αμερικανική στάση είναι ακόμη πιο περίπλοκη. «Οι αμερικανοί ηγέτες
είτε το αποδεχθούν είτε ακόμη έρθουν αντιμέτωποι με αυτό, οι ΗΠΑ δε θα
είναι χαρούμενες με την ανάδυση ενός ενοποιημένου, υπερεθνικού κράτους
με μια οικονομία μεγαλύτερη από αυτή των ΗΠΑ- και εν τέλει με ισότιμη
στρατιωτική ισχύ. Το τελευταίο πιθανώς δε θα συμβεί σε αυτό το σημείο,
επομένως ο φόβος που δεν αντιμετώπισαν ποτέ οι αμερικανοί ηγέτες
καθίσταται άνευ σημασίας.
Ταυτόχρονα, οι ΗΠΑ δεν θέλουν μια ευρωπαϊκή κατάρρευση. Μια
χρηματοπιστωτική κρίση στην Ευρώπη θα είχε σημαντικό αντίκτυπο στις ΗΠΑ.
Ωστόσο υπάρχουν συγκεκριμένα πλεονεκτήματα σε μια παγκόσμια οικονομική
κρίση πριν αυτή καταστεί κρίσιμη».
«Μεγάλα ποσά ευρωπαϊκών χρημάτων που αναζητούν ασφαλές καταφύγιο θα
εισρεύσουν, όπως και τα κινεζικά εδώ και καιρό, στις αμερικανικές
αγορές, στην αγορά μετοχών, ομολόγων, ακίνητης περιουσίας και σε
οτιδήποτε είναι διαθέσιμο. Σε κάποιο βαθμό, αυτό σταθεροποίησε τις
αμερικανικές χρηματοπιστωτικές αγορές. Υπήρξε εισροή χρημάτων διότι- σε
σχετική βάση- οι ΗΠΑ είναι ασφαλέστερες από την Ευρώπη ή την Κίνα τη
δεδομένη στιγμή».
«Μολονότι θα μπορούσε να έχει πολλούς λόγους να θέλει μια κατάρρευση
της ΕΕ, η Ουάσιγκτον δε θέλει ένα τέτοια αποτέλεσμα διότι θα είχε
αποσταθεροποιητικές συνέπειες για τις ΗΠΑ. Επομένως, κρατώντας τους
ευρωπαίους σε μια κατάσταση μακροχρόνιας αστάθειας είναι κάτι αποδεκτό
για τις ΗΠΑ. Βάζει ρώσους και κινέζους σε δυσκολότερη θέση και προκαλεί
εισροές χρημάτων από φοβισμένους επενδυτές».
Φυσικά, η αλήθεια πίσω από τις συνόδους κορυφής των εθνικών ηγετών
είναι ότι αυτό που θέλουν αυτοί οι ηγέτες έχει μικρή σημασία. Αυτό που
θα πάρουν θα βασιστεί στην σκληρή πραγματικότητα που δεν υπόκειται σε
επιμέρους επιθυμίες. Εάν μπορούσε να επιλυθεί θα είχε ήδη επιλυθεί […] η
ευρωπαϊκή κρίση είναι ζήτημα βαθειάς απόκλισης συμφερόντων.
Ανεξάρτητα του πόσες περιθωριακές συναντήσεις θα πραγματοποιηθούν, ή
το τι θα πουν τα ανακοινωθέντα, υπάρχει η βούληση των G20 που πρέπει να
ληφθεί υπόψη. Ένα πράγμα που ξέρουν οι 20 αυτοί ηγέτες είναι ότι δεν
έχει σημασία τι θα ειπωθεί σε αυτή τη συνάντηση. Η ιστορία έχει τη δική
της πορεία σε σημαντικά ζητήματα».
(από euractiv.gr, 25/06/2012)