Μολονότι η πρόσφατη διαβεβαίωση του Λευκού Οίκου ότι
στηρίζει αταλάντευτα την παραμονή της Ελλάδος στην Ευρωζώνη, δεν θα πρέπει να
αναμένεται κάποια θεαματική αλλαγή στην στάση της Γερμανίας απέναντι στη χώρα
μας, αλλά και στα υπόλοιπα κράτη του Ευρωπαϊκού Νότου γενικότερα αμέσως μετά
την – πολύ πιθανή – επανεκλογή Ομπάμα τον προσεχή Νοέμβριο. Κι αυτό γιατί,
ακόμη κι αν υπάρξει τότε κάποια πίεση των ΗΠΑ προς την Γερμανία στα θέματα
αυτά, η Γερμανίδα καγκελάριος δύσκολα θα μπορέσει «να βάλει νερό στο κρασί της»
εν όψει των βουλευτικών εκλογών στη δική της χώρα, το αργότερο τον Σεπτέμβριο ή
Οκτώβριο του 2013.
Με ορατό το ενδεχόμενο να συγκυβερνήσει με το έτερο μεγάλο
γερμανικό κόμμα, το σοσιαλδημοκρατικό
SPD, η Άγκελα Μέρκελ δύσκολα θα αποφύγει τον πειρασμό να
«λεηλατήσει» εκλογικά τον σημερινό κυβερνητικό της εταίρο, τους Φιλελεύθερους
Δημοκράτες, οι οποίοι διατρέχουν τον κίνδυνο ακόμη και να μην εκπροσωπηθούν
στην επόμενη ομοσπονδιακή Βουλή της Γερμανίας. Έτσι, η κ. Μέρκελ δεν
αποκλείεται να σκληρύνει τη στάση της μέχρι τις γερμανικές εκλογές, διολισθαίνοντας
προς την ακόμη πιο «σκληρή» ατζέντα σε θέματα ΟΝΕ του κόμματος των Βεστερβέλλε
και Ρέσλερ. Παράλληλα, θεωρείται βέβαιο ότι ως τότε θα σπεύσει να εκμεταλλευτεί
την ευνοϊκή για τη Γερμανία συγκυρία και να εκβιάσει θεσμικές αλλαγές που θα
κεφαλαιοποιούν τη σημερινή πλεονεκτική της θέση στην θεσμική αρχιτεκτονική της
Ε.Ε. και της Ευρωζώνης. Ενδεικτικό της πρόθεσης αυτής είναι το δημοσίευμα του
σημερινού
Spiegel,
σύμφωνα με το οποίο το Βερολίνο προωθεί νέα συνθήκη για την ολοκλήρωση της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο της οποίας πιθανόν να ανατεθεί στο Δικαστήριο των
Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων η επίβλεψη της τήρησης των προϋπολογισμών, με αρμοδιότητα
«να τιμωρεί όσους δημιουργούν ελλείμματα».
Βέβαια, αν το σενάριο αυτό επιβεβαιωθεί (και δεν σημειωθούν αμέσως μετά την επανεκλογή Ομπάμα αντιγερμανικές συσπειρώσεις στην Ε.Ε., που θα εκμεταλλευτούν τη συγκυρία) σημαίνει πως από
τις εκλογές στις ΗΠΑ, εφέτος τον Νοέμβριο, μέχρι τις γερμανικές εκλογές του
ερχόμενου φθινοπώρου, θα διεξαχθεί ένα ιδιότυπο «μπρα ντε φερ» ανάμεσα σε
Ουάσιγκτων και Βερολίνου, με τον Ομπάμα στον ρόλο του «καλού», που θα πιέζει
την «κακή» Μέρκελ για χαλάρωση των όρων της ΟΝΕ (π.χ. μεγαλύτερη ρευστότητα,
αυξημένες παρεμβάσεις της ΕΚΤ, ευρωομόλογο, ίσως και υποτίμηση του ευρώ κλπ).
Το θέμα είναι, ωστόσο, απλό και, ταυτόχρονα αμείλικτο: ο
Νότος της Ευρωζώνης (πολλώ δε μάλλον η χώρα μας, στιγματισμένη ως «ειδική
περίπτωση») που τόσο επιθυμεί μία αλλαγή πολιτικής εκ μέρους του Βερολίνου,
αντέχει να περιμένει τόσο πολύ;