Η πρόσφατη απόφαση της ΡΑΕ με την
οποία η Πελοπόννησος κηρύχθηκε κορεσμένη και, άρα, παγώνει η εγκατάσταση κάθε
είδους νέας μονάδας ΑΠΕ είναι μία απόφαση η οποία προκάλεσε αναστάτωση στην
περιοχή και στους επενδυτές, αλλά και ανέδειξε μία σειρά παθογένειες ως προς
τον μέχρι σήμερα τρόπο ανάπτυξης των ΑΠΕ στην Ελλάδα.
Κατ΄ αρχήν, πρέπει να πούμε ότι
θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να εξαιρεθούν της αποφάσεως τα οικιακά φωτοβολταϊκά,
τα οποία αποτελούν ανάσα για τα νοικοκυριά, με σχετικά μικρή επιβάρυνση του
δικτύου, και μια καλή “διαφήμιση” των ΑΠΕ προς τον μέσο πολίτη, καθώς βλέπει
πολλαπλώς τις ωφέλειές τους στην καθημερινή του ζωή.
Η απόφαση, εντούτοις, ανέδειξε
μία υπαρκτή πραγματικότητα: την επιπολαιότητα στο σχεδιασμό (και) των ΑΠΕ στην
χώρα μας. Η ΡΑΕ όντως χρόνια τώρα εφιστά την προσοχή της Πολιτείας στο θέμα της
αναβάθμισης των δικτύων, ενώ και η απόφαση για την Πελοπόννησο ανοίγει εκ νέου
και με μεγαλύτερη ένταση την συζήτηση αυτή.
Μόλις πριν 2 χρόνια είχαμε την
ανεξέλεγκτη εφαρμογή προγραμμάτων αγροτικών φωτοβολταϊκών, με τους αγρότες να
καταθέτουν σε μελετητικά γραφεία το “αλμυρό” αντίτιμο για την κατάρτιση του
φακέλου και να σχηματίζουν ατέλειωτες ουρές έξω από τα γραφεία της ΔΕΗ συχνά
“από όρθρου βαθέως”. Η αλήθεια είναι ότι τότε η Επιχείρηση είχε κάνει έκκληση
για υιοθέτηση πλαφόν, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Το Κράτος, για άλλη μία φορά,
έκλεισε πονηρά το μάτι –μέσω του ΥΠΕΚΑ αυτή τη φορά- στον πολίτη και του
υποσχέθηκε σιωπηρά εύκολο και άκοπο κέρδος. Κάποια στιγμή θα πρέπει να του
δώσει σαφή κίνητρα και διευκολύνσεις για πραγματική παραγωγική εργασία, όμως –
χωρίς γραφειοκρατικά και άλλα εμπόδια, ώστε και ο πολίτης να μην βρίσκει ως
μόνη λύση τις “αρπαχτές”.
Και, έτσι, σήμερα, εν μέσω
κρίσης, που οδηγεί τις τράπεζες να κλείνουν τις στρόφιγγες χρηματοδότησης, και
χωρίς τα απαραίτητα έργα υποδομής για την αναβάθμιση των δικτύων, μαθαίνουμε
πως η ΔΕΗ ετοιμάζεται να βάλει στο αρχείο πάνω από 2.000 στάσιμους φακέλους
αγροτικών κυρίως φωτοβολταϊκών.
Καταλήγοντας, ας ευχηθούμε ότι η
απόφαση της ΡΑΕ θα γίνει αφετηρία ώστε περιοχές όπως η Πελοπόννησος να
απολάβουν ουσιαστικών κινήτρων για ενίσχυση της αγροτική τους παραγωγής με
τυποποίηση προϊόντων και θα τερματίσει
πρακτικές “φούσκας” ενδεδυμένες το ελκυστικό περιτύλιγμα της “πράσινης
ανάπτυξης”.