Η εξωτερική πολιτική δεν αποτελεί θέμα πρώτης προτεραιότητας
για τον μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο – εκτός, βέβαια, από έκτακτες καταστάσεις. Αυτό
έγινε φανερό και στο τρίτο debate Ομπάμα-Ρόμνεϋ, το οποίο, αν και αφιερωμένο
στην εξωτερική πολιτική, τελικά περιεστράφη στο θέμα που «καίει» πραγματικά
τους Αμερικανούς πολίτες: την οικονομική ανάκαμψη.
Ο βασικές κατευθύνσεις της εξωτερικής πολιτικής των δύο
αντιπάλων σε αυτές τις αμερικανικές εκλογές είναι παραπλήσιες σε μεγάλο βαθμό,
γεγονός που μειώνει ακόμη περισσότερο το ενδιαφέρον μίας αντιπαράθεσης για το
θέμα. Και αυτό λειτουργεί, σε τελική ανάλυση, υπέρ της επανεκλογής του προέδρου
Ομπάμα. Μάλιστα, ο Ομπάμα μπορεί να ισχυρίζεται – και το κάνει σε κάθε ευκαιρία
– πως πετυχαίνει διαχρονικούς στόχους της εξωτερικής ατζέντας των
Ρεπουμπλικανών, και με λιγότερο αίμα και χρήμα: οι «κακοί» (Οσάμα και Καντάφι),
που κυνηγούσαν Ρήγκαν και Μπους Τζούνιορ, είναι νεκροί, ενώ οι ΗΠΑ αποχώρησαν
από το Ιράκ και έχουν μειώσει αποφασιστικά την στρατιωτική τους παρουσία στο
Αφγανιστάν – τις δύο «χαίνουσες πληγές» που άνοιξε η πολιτική του προκατόχου
του, προκαλώντας σφοδρές αντιδράσεις ακόμη και ανάμεσα στις τάξεις των
Ρεπουμπλικανών. Ο Ομπάμα εκεί ακριβώς ποντάρει: στις κακές μνήμες – και στο
επίπεδο αυτό – της νεοσυντηρητικής διακυβέρνησης που προηγήθηκε της θητείας
του.
Μπορεί, επίσης, να επαίρεται ότι εφαρμόζει και άλλη μία δική
του υπόσχεση: την «ενεργειακή ανεξαρτησία» των ΗΠΑ. Βέβαια, στο προεκλογικό του
πρόγραμμα του 2008 και στον προϋπολογισμό του 2009 και το γιγαντιαίο stimulus
package για την ανάκαμψη της οικονομίας η υπόσχεση αυτή είχε πιο «πράσινο»
χρώμα. Ωστόσο, μπορεί να επαίρεται για την «επανάσταση του shale gas» (που
ωστόσο άρχισε από την εποχή του προκατόχου του). Επίσης, η θητεία του έχει να
επιδείξει την αύξηση της παραγωγής πετρελαίου στις ίδιες τις ΗΠΑ, αφαιρώντας
άλλο ένα επιχείρημα από τη ρεπουμπλικανική «φαρέτρα» εναντίον του, τη στιγμή,
μάλιστα, που η ατμόσφαιρα στην πετρελαιοφόρο Μέση Ανατολή γίνεται όλο και πιο
εχθρική για την υπερδύναμη. Και όλα αυτά επισκιάζουν τις όποιες οικολογικές
ευαισθησίες των πιο ακραιφνών Δημοκρατικών, αλλά ενισχύουν την αξιοπιστία του
στο οικονομικό πεδίο.
Ο Μπάρακ Ομπάμα έχει, συνεπώς, και αυτός να επιδείξει
κατορθώματα στο προνομιακό πεδίο των πολιτικών του αντιπάλων: την ασφάλεια.
Μόνο που αυτά επιτυγχάνονται με τους όρους ακριβώς που πιο πολύ ενδιαφέρουν τον
μέσο Αμερικανό ψηφοφόρο μετά από την πρωτοφανή κρίση του 2008, την οποία
δικαίως ή αδίκως έχουν χρεωθεί οι Ρεπουμπλικανοί: τους όρους της οικονομίας.