Η συλλογιστική των «αντιμνημονιακών» δυνάμεων στηρίζεται σε
ένα παράλογο επιχείρημα. Οτι επειδή το κόστος της τυχόν εξόδου της Ελλάδος από
την Ευρωζώνη θα είναι πολύ μεγάλο γιά την ίδια την Ευρωζώνη και την παγκόσμια
οικονομία, έχουμε -λένε- την δυνατότητα να εκβιάσουμε εμείς τους Ευρωπαίους.
Ετσι, προτείνουν να καταγγείλουμε μονομερώς το Μνημόνιο, να καταργήσουμε διά
νόμου τα μέτρα που προβλέπει και να κηρύξουμε στάση πληρωμών έναντι των
δανειστών μας, με την βεβαιότητα ότι περίπου θα μας παρακαλέσουν να παραμείνουμε
στην Ευρωζώνη!
Η πολυπόθητη δόσις
Η θεωρία αυτή κατέρρευσε πλήρως κατά το τελευταίο 48ωρο, μετά
την ψήφιση από την ελληνική Βουλή των μέτρων που έχουν συμφωνηθή με τους
δανειστές μας. Διότι αν ήταν όντως τόσο μεγάλη η σπουδή των δανειστών μας να
κλείσουν το θέμα της Ελλάδος ώστε να εκλείψη κάθε τυχόν κίνδυνος αποχωρήσεώς μας
από την Ευρωζώνη, θα μας είχαν ήδη διαβεβαιώσει ότι η δόσις των 31,5 δις ευρώ θα
κατεβάλλετο εντός των προσεχών ημερών. Ομως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά όσο
θέλουν να τα βλέπουν κάποιοι. Διότι ως γνωστόν, υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες στους
κόλπους της τρόϊκα γιά τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα συνεχισθή ο δανεισμός
μας.
Αλλες είναι οι δεσμεύσεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,
που επιμένει στην βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, άλλοι είναι οι περιορισμοί
της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τραπέζης και άλλες οι πολιτικές ισορροπίες στην
Ευρωζώνη. Πολλώ μάλλον αφού στην τελευταία εξακολουθούν να υπάρχουν εντονώτατες
αντιρρήσεις εκ μέρους κάποιων κρατών-μελών, γιά το κατά πόσον πρέπει να
συνεχισθή η χρηματοδότησις της χώρας μας. Υπάρχουν δυστυχώς Ευρωπαίοι ηγέτες που
όχι μόνον έχουν κουρασθή από την όλη συμπεριφορά μας, αλλά ήταν εξ αρχής
αντίθετοι προς την συγκρότηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού στηρίξεως γιά την
διάσωσή μας από την χρεωκοπία.
Ολα αυτά καταδεικνύουν ότι γιά την περίπτωση του ελληνικού
χρέους δεν υπάρχει ενιαίο διευθυντήριο που λαμβάνει τις αποφάσεις. Ασφαλώς τον
πρώτο λόγο έχει η Γερμανία, αλλά από εκεί και ύστερα πρέπει να αποσπασθούν πολλά
«ναί» από άλλα όργανα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Eurogroup) καθώς και από κράτη-μέλη και
κοινοβούλια, προκειμένου να υλοποιηθή η όποια θετική απόφασις. Και κάτι τέτοιο
φαίνεται ότι συμβαίνει τώρα με την δόση των 31,5 δις ευρώ. Το ποσό είναι
τεράστιο. Και είναι αφελές να πιστεύεται ότι αυτό μπορεί να εκταμιευθή με μία
απλή απόφαση στα πλαίσια του Eurogroup. Και είναι ακόμη πιό αφελές να θεωρείται
ότι μία τέτοια απόφασις μπορεί να ληφθή εντός 24ώρου, επειδή η ελληνική Βουλή
εψήφισε κάποια μέτρα.
Η λήψις αποφάσεων
Τα πράγματα είναι πολύ πιό σύνθετα από ό,τι τα παρουσιάζουν
όσοι προτείνουν να απειλήσουμε εμείς τους Ευρωπαίους με αποχώρησή μας από το
ευρώ. Οι αποφάσεις ούτως ή άλλως δεν λαμβάνονται αμέσως, δοθέντος ότι στις
περισσότερες περιπτώσεις ανακύπτουν διαφωνίες μεταξύ των κρατών-μελών και
χάνεται χρόνος μέχρις ότου επέλθη συμβιβασμός. Ειδικώς μάλιστα στην περίπτωση
της Ελλάδος, όπου έχει εμπλακή και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η λήψις των
αποφάσεων είναι ακόμη πιό δυσχερής, αφού αυτές πρέπει να πληρούν τους όρους μέσα
στους οποίους είναι υποχρεωμένες να κινούνται όλες οι πλευρές. Ετσι, η τυχόν
απειλή εκ μέρους μας, την οποία προτείνουν οι πολέμιοι του μνημονίου, θα είχε
ολέθριες συνέπειες. Μέχρι να ληφθούν οι όποιες αποφάσεις, η χώρα μας θα είχε
χρεωκοπήσει.
Αυτό που πρέπει να γίνη αντιληπτό είναι ότι ενόσω
καθυστερούμε μόνοι μας την λήψη των αποφάσεων που πρέπει να λαμβάνουμε, τα
πράγματα καθίστανται χειρότερα γιά εμάς. Αν είχαν ληφθή εγκαίρως διορθωτικά
μέτρα το 2009, δεν θα είχε καν ανακύψει ζήτημα δανεισμού μας. Αν η Κυβέρνησις
Παπανδρέου δεν ανθίστατο σε όσα πρότεινε η τρόϊκα και είχε εφαρμόσει τις
διαρθρωτικές αλλαγές (π.χ. ιδιωτικοποιήσεις) σήμερα τα πράγματα θα ήταν πολύ
καλύτερα. Και αν, μετά τις τελευταίες εκλογές, δεν υπήρχαν όλες αυτές οι
αντιστάσεις γιά τα μέτρα που ψηφίσθηκαν μόλις προχθές, η δόσις των 31,5 δις θα
είχε ήδη εκταμιευθή. Δηλαδή ισχύει το αντίθετο από την «θεωρία του εκβιασμού», η
οποία οδηγεί μαθηματικώς σε εθνική καταστροφή.
(από την εφημερίδα "ΕΣΤΙΑ")