Το ερώτημα ασφαλώς και δεν είναι
ρητορικό. Είναι ουσιαστικό, επιτακτικό και αφορά όλους μας. Διαπιστώνεται
σχεδόν καθημερινά ότι η απουσία οργανωμένου κράτους και η συνεπής και συνεχής
παροχή στοιχειωδών υπηρεσιών προς τους πολίτες – οι οποίες βέβαια παρέχονται
από άλλη ομάδα πολιτών που στελεχώνουν το κρατικό μηχανισμό – συντείνει στην
συνεχιζόμενη οικονομική ύφεση και κοινωνική εξαθλίωση.
Καθώς πλησιάζουμε το κρίσιμο 2013 το
οποίο σύμφωνα με τον Γ. Στουρνάρα «θα είναι είτε το έτος της πλήρους επιτυχίας
είτε της πλήρους αποτυχίας», δύο βασικοί πυλώνες του κράτους, ο μηχανισμός
είσπραξης εσόδων και το σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ξεχαρβαλώνονται ολοένα
περισσότερο και -το χειρότερο- δεν βλέπουμε ενδείξεις στην κυβέρνηση ότι
προσπαθεί τουλάχιστον να τους σταθεροποιήσει.
Τα δε πολιτικά κόμματα της
συγκυβέρνησης, παρά την κρισιμότητα της όλης κατάστασης - καθ’ ότι η δόση και η
αναβάθμιση του χρέους από την
Standards
and
Poor’
s
δεν έχουν λύσει το πρόβλημα – δείχνουν να
συμπεριφέρονται ως να μην τρέχει τίποτα και αγωνίζονται για τον διορισμό και
βόλεμα των υμετέρων, χωρίς να τους απασχολεί η σκέψη ότι αύριο μπορεί να μην
υπάρχει τίποτε. Έτσι με την παρωχημένη συμπεριφορά τους όχι μόνο δείχνουν ότι
δεν αντιλαμβάνονται τις τεκτονικές αλλαγές που έχουν συντελεσθεί και
συντελούνται στην λειτουργία της κοινωνίας, αλλά απεναντίας επιθυμούν σφόδρα
την διαιώνιση των προνομίων τους (λ.χ. ετήσια επιδότηση κόμματων από τον
κρατικό προϋπολογισμό) και του κόμματο-κρατικού μοντέλου διοικήσεως τους
κράτους.
Τα στοιχεία της τριμηνιαίας έκθεσης
της ευρωπαϊκής Ομάδας Δράσης για την Ελλάδα, που δόθηκε στη δημοσιότητα την
περασμένη εβδομάδα είναι κάτι λιγότερο από αποκαλυπτικά. Το 2012 μόνο ένα
δισεκατομμύριο εισπράχθηκε από ληξιπρόθεσμες οφειλές έναντι των δύο δισ. που
ήταν ο στόχος, έγιναν μόνον 467 έλεγχοι, ενώ στόχος ήταν οι 1.300, και, εν
ολίγοις, η γενική διαπίστωση της ομάδας υπό τον Χ. Ράιχενμπαχ είναι «αδράνεια
και ανικανότητα» του φοροελεγκτικού μηχανισμού.
Και
για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλο μας, η παταγώδης αποτυχία του
φοροεισπρακτικού μηχανισμού σημαίνει έλλειψη αξιόπιστων δομών και συστημάτων
ελέγχου και είσπραξης, πλήρης αδυναμία οργάνωσης αλλά και πολιτικής βούλησης.
Γι’ αυτό η απόφαση του Αρείου Πάγου, την περασμένη Πέμπτη, ότι το κράτος μπορεί
να συνεχίσει να εισπράττει μέσω της ΔΕΗ το ειδικό τέλος ακινήτων, μόνο ως
θετικό μπορεί να ερμηνευθεί. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα «επιπρόσθετο
ασφάλιστρο κινδύνου για τους ιδιοκτήτες ακινήτων», κατά Ευάγγελο Βενιζέλο. Καλό
αυτό, γιατί σημαίνει ότι, τουλάχιστον όσον αφορά το προϋπολογισθέν έσοδο από το
συγκεκριμένο τέλος, μάλλον δεν θα χρειασθεί να επινοηθούν πρόσθετα μέτρα. Ομως
το πραγματικό πρόβλημα, το οποίο έφερε ξανά στην επιφάνεια η περιστασιακή
αβεβαιότητα σχετικά με τη νομιμότητα του τρόπου της είσπραξής του, παραμένει
και σύντομα θα το βρούμε πάλι μπροστά.
Το
ειδικό τέλος -το «χαράτσι», όπως το ονομάζουν οι περισσότεροι για να μην
ξεχνάμε τις οθωμανικές μας ρίζες, είναι ασφαλώς ένα άδικο μέτρο, αλλά όσο και
αν δεν μας αρέσει είναι αναγκαίο. Ότι το Δημόσιο δεν είχε άλλον εξίσου ασφαλή
τρόπο για να το εισπράξει παρά από το δίκτυο της ΔΕΗ ήταν συνέπεια όχι μόνον
της απουσίας κτηματολογίου - περιουσιολογίου, αλλά και της αδυναμίας του
εισπρακτικού μηχανισμού να επιβαρυνθεί περαιτέρω.
Αυτά
ήσαν λίγο πολύ γνωστά αφότου επεβλήθη το
ειδικό τέλος. Η νέα περιπλοκή ήρθε με την απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου
Αθηνών, που τελικά ανετράπη στον Άρειο Πάγο. Η δε απόφαση του Πολυμελούς
Πρωτοδικείου μόνο ως επεισόδιο του υπόγειου πολέμου που σοβεί μεταξύ δικαστικής
εξουσίας και εκτελεστικής, εξ αφορμής των περικοπών στους μισθούς των
δικαστικών μπορεί να εκληφθεί. Όπως παρατηρεί εξάλλου ο Στέφανος Κασσιμάτης
στην Καθημερινή, «Πρώτος μάλιστα ο υπουργός Οικονομικών, ο οποίος έσπευσε να
την αμφισβητήσει και να προδικάσει την ανατροπή της, προκαλώντας την ιερά
αγανάκτηση όσων δεν διανοούνται ούτε καν να φαντασθούν ότι ονειρεύονται πως η
Δικαιοσύνη σε τούτη την χώρα δεν είναι ανεξάρτητη! Ωστόσο, οι ίδιοι παραβλέπουν
ίσως ότι, σχεδόν τρεις μήνες τώρα, οι δικαστές απέχουν από την εκτέλεση των
καθηκόντων τους - επί της ουσίας δηλαδή απεργούν, παρότι το Σύνταγμα απαγορεύει
ρητώς την οιασδήποτε μορφής απεργία των δικαστικών».
Με ολόκληρους κλάδους εργαζομένων σε
μόνιμη απεργία ή υπολειτουργώντας, έναν φοροεισπρακτικό μηχανισμό υπό διάλυση
και τα κόμματα όχι μόνο να ονειρεύονται αλλά να σχεδιάζουν την επιστροφή στο
παρελθόν, η προοπτική για μια ολική επανόρθωση του κράτους και της κοινωνίας
προβάλει εξαιρετικά αβέβαιη. Γι’ αυτό το Νέο Έτος που σύντομα θα υποδεχθούμε
ξεκινά με τις χειρότερες δυνατές προοπτικές. Το πλοίο «Ελλάς» συνεχίζει την
ανέμελη πορεία του προς τα βράχια και το ναυάγιο μοιάζει σχεδόν αναπόφευκτο. Το
ερώτημα παραμένει εάν πράγματι επιθυμούμε μια ολική ανόρθωση και ένα καλύτερο αύριο
βασισμένο σε υγιείς βάσεις και όχι μια επίπλαστη ευημερία καταναλωτικού τύπου.
Ας ελπίσουμε ότι η μεγάλη στροφή, θα συντελεσθεί επιτέλους το 2013 με το Νέο
Έτος να δρα ως εγερτήριο.
Για την στήλη δεν μένει τίποτε άλλα
παρά να ευχηθεί σε όλους τους αναγνώστες ένα ευτυχές, υγιές και δημιουργικό
2013.