Επειδή υπάρχει περίσσευμα
ευφορίας με τις επιτυχίες της χώρας, νομίζουμε ότι μας επιτρέπεται να
εστιάσουμε σε ένα ζήτημα πιο άμεσο και πιο καυτό, που ενδιαφέρει τον κορμό της
ελληνικής οικονομίας, την, όποια εναπομείνασα, βιομηχανία. Αυτή, δηλαδή, που
μπορεί να στηρίξει θέσεις εργασίας, να φέρει έσοδα στην κρατική μηχανή, να
εξακολουθήσει να κρατά όρθιο το οικοδόμημα που λέγεται επενδυτικό κλίμα.
Την ερχόμενη Τετάρτη
επανέρχεται στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου η πρόταση για το
backloading, με άλλα λόγια, η απόσυρση από
την αγορά 900 εκατ. τόνων δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων, με το επιχείρημα, να
στηριχθεί το Χρηματιστήριο Ρύπων, μέσω της αύξησης της τιμής τους. Η πρόταση
αυτή είχε απορριφθεί μετ’ επαίνων τον περασμένο Απρίλιο, καθώς θεωρήθηκε ότι
συνιστούσε απόπειρα τεχνικής χειραγώγησης των τιμών, αντίθετη σε κάθε έννοια
ελεύθερης αγοράς. Κυρίως, όμως, απορρίφθηκε γιατί υπήρξε ο φόβος ότι θα
εκτινασσόταν στα ύψη οι τιμές της ενέργειας, όταν μάλιστα η Ευρώπη βιώνει μια
άνευ προηγουμένου οικονομική ύφεση, με την ανταγωνιστικότητα να βρίσκεται στο
ναδίρ.
Η ενεργειακή αγορά και κυρίως η
ενεργοβόρος βιομηχανία και οι καταναλωτές πήραν βαθιά ανάσα στο μεσοδιάστημα,
καθώς οι τιμές των ρύπων παρέμειναν σε χαμηλά επίπεδα και αποφεύχθηκε η αύξηση
της τιμής του ηλεκτρισμού που καταναλώνεται, υπό συνθήκες μάλιστα μείωσης της
ζήτησης. Η τιμή του διοξειδίου του άνθρακα έχει πέσει κάτω από 4 ευρώ, ενώ θα
ήταν περίπου 30 ευρώ σήμερα. Ας όψεται η δωρεάν διανομή δικαιωμάτων ρύπων, σε
συνδυασμό με την επιβράδυνση της βιομηχανικής δραστηριότητας, που έχουν
οδηγήσει τις τιμές σε αυτά τα ιστορικά χαμηλά επίπεδα.
Τώρα η Επιτροπή Περιβάλλοντος του
Ευρωκοινοβουλίου αποπειράται να ξαναφέρει την πρόταση της Κομισιόν στην
Ολομέλεια, με μερικά φτιασιδώματα, προκειμένου να υποσκελίσει τις αντιδράσεις που
εξακολουθούν να υπάρχουν και καθιστούν το εγχείρημα της ψηφοφορίας εξαιρετικά
αβέβαιο. Τι έκανε δηλαδή; Προτείνει την απόσυρση δικαιωμάτων το 2014, αλλά την
επανεισαγωγή τους στο Σύστημα μέσα στο 2015 και όχι το 2018 και το 2019, όπως
προέβλεπε το αρχικό κείμενο. Θα δούμε, λοιπόν, αν θα πείσει και αν θα κάμψει
τις αντιρρήσεις που υφίστανται.
Η εξέλιξη αυτή όπως ήταν φυσικό
σήμανε συναγερμό στην εγχώρια βιομηχανία, η οποία είναι σταθερά αντιμέτωπη με
το αυξημένο ενεργειακό κόστος, συγκριτικά με ό,τι ισχύει στην Ευρώπη. Σε καμία
περίπτωση δεν θα ήθελαν οι ελληνικές ενεργοβόρες βιομηχανίες να προκύψει μία
ακόμη επιβάρυνση στην προβληματική λειτουργία τους. Θα συνιστούσε, ενδεχομένως,
γι αυτές το τελειωτικό χτύπημα.
Οι συζητήσεις που υπάρχουν εδώ
και μήνες με την επίσημη πολιτεία, προκειμένου να βρεθεί ένας τρόπος να μειωθεί
το υψηλό ενεργειακό κόστος τους, το μόνον που έχουν πετύχει είναι να
αναγνωρισθεί το γεγονός αυτό. Αλλά ως εκεί. Ακόμη αναζητείται ο πρόσφορος
τρόπος. Στο μεταξύ, ενεργοβόρα κομμάτια της ελληνικής βιομηχανίας και τα πλέον
εντάσεως εργασίας, όπως οι χαλυβουργίες, τα τσιμέντα, το αλουμίνιο και οι κλωστοϋφαντουργίες,
αντιμετωπίζουν άμεσα το φάσμα μείωσης της δραστηριότητας τους, μια προοπτική
που δημιουργεί εφιαλτικό σκηνικό σε ό,τι έχει να κάνει με τις θέσεις εργασίας
και την επιβάρυνση της ήδη αυξημένης ανεργίας.
Το θέμα, λοιπόν, είναι
εξαιρετικά κρίσιμο όχι μόνον για την ευρωπαϊκή βιομηχανία, αλλά κυρίως για την
πληγείσα ελληνική και είναι λογικό όλα τα μάτια να είναι στραμμένα στην
Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου μεθαύριο Τετάρτη. Θα υπάρξει άραγε ανάχωμα, όπως
συνέβη τον περασμένο Απρίλιο; Τι εναλλακτικές μπορεί να προκύψουν από την
πολιτεία για το θέμα αυτό, εάν τελικά περάσει η πρόταση της Επιτροπής
Περιβάλλοντος του Ευρωκοινοβουλίου; Κοντός
ψαλμός αλληλούια.