Ομνύουμε ως χώρα, κυβέρνηση και πολιτικό σύστημα στις μεταρρυθμίσεις, αλλά στην πράξη μόνο ως πειθαναγκασμό τις εκλαμβάνουμε.
Πώς αλλιώς να ερμηνευθεί το γεγονός ότι κάθε τρίμηνο που
επαναλαμβάνεται ο έλεγχος από την τρόικα, συμφωνία επέρχεται μόνο ύστερα
από σκληρές διαπραγματεύσεις και τελεσίγραφα; Και τι διαπραγματευόμαστε
συνήθως; Τον... ετεροχρονισμό εφαρμογής των διαρθρωτικών μέτρων, στην
καλύτερη περίπτωση, ή και την μη εφαρμογή τους ακόμη, όπως συνέβη με το
μείζον θέμα της μείωσης του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Είναι
προφανές ότι το περιβόητο πολιτικό κόστος ακόμη λειτουργεί ανασταλτικά
και έτσι προβάλλονται ανώδυνες λύσεις, οι οποίες, όμως, σε καμιά
περίπτωση δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα και φυσικά δεν γίνονται
αποδεκτές από την τρόικα.
Η εποχή των κουτόφραγκων έχει προ
πολλού παρέλθει και υποτίθεται ότι οι αρμόδιοι θα είχαν κατανοήσει ότι
τεχνάσματα του παρελθόντος πλέον δεν έχουν θέση.
Η «εμμονή» των
εκπροσώπων των δανειστών μας στα «ονοματεπώνυμα» πηγάζει ακριβώς από τον
χαμηλό βαθμό εμπιστοσύνης απέναντί μας. Εκφράζει τη δικαιολογημένη
καχυποψία τους ότι ακόμη και σήμερα προσπαθούμε να αποφύγουμε τις
αναπόφευκτα οδυνηρές λύσεις, που όμως είναι μονόδρομος για να καταφέρει η
Ελλάδα να εξυγιάνει τη δημοσιονομική της κατάσταση και να οικοδομήσει
μια παραγωγική δημόσια διοίκηση.
Η επόμενη αξιολόγηση της
ελληνικής οικονομίας, της προόδου στην εφαρμογή των δεσμεύσεων και των
όρων του Μνημονίου, θα γίνει τον Σεπτέμβριο. Και αυτός ο έλεγχος θα
είναι μάλλον ο πιο σκληρός, καθώς η Ελλάδα πρέπει να παρουσιάσει
προτάσεις για το νέο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για την περίοδο έως το 2017,
τον κρατικό προϋπολογισμό του 2014 και θα εξετασθεί η κάλυψη του
χρηματοδοτικού κενού που υπάρχει. Και σ' αυτή την εξέταση μισόλογα και
προτάσεις στο... περίπου δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές...
Αυτό, ωστόσο, είναι το δευτερεύον. Η αίσθηση που εδραιώνεται από το
συνεχές κρυφτούλι είναι «μεταρρυθμίσεις αντί δόσεων» και όχι
μεταρρυθμίσεις για να μην χρειαστούμε ποτέ στο μέλλον τις «δόσεις
επιβίωσης». Αν έτσι είναι, τότε τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα όσο
φαίνονται. Είναι επικίνδυνα.
( από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ", 05/07/2013)