Συναίνεση στη διακυβέρνηση της Γερμανίας και διαφοροποίηση στη διαχείριση της κρίσης στην Ευρωζώνη; Αν αθροίσουμε τις τοποθετήσεις Στάινμπρουκ, Γκάμπριελ με την τοποθέτηση του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς το μήνυμα αυτό προσπαθεί να περάσει η ηγεσία του SPD, μια τοποθέτηση αντιφατική και αυτοαναιρούμενη.
Οπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η ισπανική επιθεώρηση El Periodico de Catalunya μάλλον θα συμβεί το αντίθετο: Η πρόσδεση των Σοσιαλδημοκρατών σε ένα νέο Μεγάλο Συνασπισμό με τη Μέρκελ όχι μόνον σημαίνει ευθυγράμμιση στις κυβερνητικές επιλογές και στη Γερμανία και στην Ευρωζώνη, αλλά και σοβαρή αποδυνάμωση αν όχι θανάσιμο πλήγμα στο σύνολο της Σοσιαλδημοκρατίας -Κεντροαριστεράς στην Ευρωζώνη.
Με το SPD εγκλωβισμένο σε μικρές διορθωτικές κινήσεις στην πολιτική των Μέρκελ-Σόιμπλε δεν υπάρχει πλέον η παραμικρή δυνατότητα η Σοσιαλδημοκρατία - Κεντροαριστερά στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. να αναζητήσει από κοινού συνολική εναλλακτική πρόταση για το μέλλον της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.
Ετσι, από τη μιά μεριά θα υπάρχει στην καλύτερη των περιπτώσεων μια πιο light εκδοχή της πολιτικής που χάραξε το Βερολίνο ανάμεσα στο φθινόπωρο του 2008 και την άνοιξη του 2010 - από την χρεοκοπία της Lehman Brothers μέχρι και την κρίση δανεισμού της Αθήνας- και από την άλλη ένας ετερόκλητος αντιευρωπαϊκός εθνικιστικός λαϊκισμός που θα πριμοδοτεί την Ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις.
Αλλωστε δεν θα είναι η πρώτη φορά που η γερμανική Σοσιαλδημοκρατία για εθνικούς-πατριωτικούς λόγους θα πλήττει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη: Οταν τον Ιούλιο του 1914 στο Ράιχσταγκ η δεξιά κυβέρνηση του Καγκελαρίου Μπέτμαν Χόλβεγκ ζήτησε την ψήφιση έκτακτων πολεμικών δαπανών οι Σοσιαλδημοκράτες ξέχασαν τη δέσμευσή τους -στο πλαίσιο της Δεύτερης Διεθνούς- για γενική απεργία σε ευρωπαϊκή κλίμακα που θα σταματούσε την πορεία προς τον Ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, ψήφισαν υπέρ και εισέπραξαν τα χειροκροτήματα των αντιπάλων τους.
Τότε ο πιο επιφανής ηγέτης της αριστερής πτέρυγας του SPD Μπέμπελ απευθύνθηκε στους συντρόφους του στα έδρανα της Βουλής με τη φράση «Οταν με χειροκροτεί ο εχθρός μου πάντοτε αναρωτιέμαι ποια βλακεία έχω κάνει!».
Δυστυχώς για το SPD σήμερα δεν υπάρχουν οι γραμμές του Μπέμπελ για να καταγραφεί έστω για την τιμή των όπλων μια κάποια διαφωνία, υπάρχει μόνον ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Σουλτς που είναι πιο απαιτητικός από το κόμμα του για την Ευρωζώνη-Ε.Ε. καθώς έρχονται ευρωεκλογές και είναι κοινό μυστικό ότι αποβλέπει στη διαμόρφωση μιας πλειοψηφίας που θα στήριζε την υποψηφιότητά του για τη διαδοχή του Μπαρόζο στην Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Με εξαίρεση την Οστπολιτίκ του Μπραντ το SPD επιλέγει την ρήξη μόνον όταν σύρεται από τη δυναμική των γεγονότων: Οταν τον Νοέμβριο του 1918 μετά την ήττα της Γερμανίας στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο οι ηγέτες της Σοσιαλδημοκρατίας Εμπερτ και Σάιντεμαν βρέθηκαν στην εξουσία και ένιωσαν την ασφυκτική πίεση της αριστερής τους πτέρυγας που ήταν πλέον το Κόμμα των Σπαρτακιστών της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ που προωθούσε επαναστατική ανατροπή αναγκάσθηκαν να καταργήσουν τη Μοναρχία και να ανακηρύξουν τη Δημοκρατία. Λίγο πριν από τη στροφή αυτή στο μπαλκόνι των Ανακτόρων του Βερολίνου ο Εμπερτ ψιθύρισε στον Σάιντεμαν «σιχαίνομαι την Αβασίλευτη Δημοκρατία όπως τις αμαρτίες μου!».
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Στάινμπρουκ σιχαίνεται το τύπωμα χρήματος και το ευρωομολόγο όπως ο Σόιμπλε, το ερώτημα που τίθεται είναι αν το κόμμα του θα βρεθεί στην ίδια θέση τον Εμπερτ να υιοθετήσει μια τομή ως μόνη συνταγή εκτόνωσης και σωτηρίας.
Πριμ στην Ακροδεξιά
Από την μια μεριά θα υπάρχει στην καλύτερη των περιπτώσεων μια πιο light εκδοχή της πολιτικής που χάραξε το Βερολίνο ανάμεσα στο φθινόπωρο του 2008 και την άνοιξη του 2010 -από τη χρεοκοπία της Lehman Brothers μέχρι και την κρίση δανεισμού της Αθήνας- και από την άλλη ένας ετερόκλητος αντιευρωπαϊκός εθνικιστικός λαϊκισμός που θα πριμοδοτεί την Ακροδεξιά σε όλες της τις εκφάνσεις.
(από την εφημερίδα "Ημερησία")