Ολοένα και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αρχίζουν να λαμβάνουν
αποφάσεις για τις ΑΠΕ, με βάση τις οποίες θα κινηθούν στο μέλλον δίχως ένα σύστημα
επιδότησης με εγγυημένες τιμές, όπως το γνωρίσαμε. Στόχος είναι να συγκρατηθούν
τα κόστη και τα ελλείμματα σε αποδεκτά επίπεδα, βάζοντας παράλληλα ένα χαλινάρι
στην ανεξέλεγκτη ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών.
Ένα πρώτο παράδειγμα ήταν η Γερμανία, η οποία επέβαλε παλαιότερα
την πολιτική του «διαδρόμου», βάσει της οποίας προβλέπεται συγκεκριμένη ποσότητα
ισχύος ανά έτος, η οποία θα πληρώνεται με ταρίφα. Το σχέδιο αυτό έφερε καρπούς,
καθώς το 2013 οι νέες εγκαταστάσεις φωτοβολταϊκών ήταν σαφώς μικρότερες από άλλες
χρονιές και κυμάνθηκαν εντός του ποσοτικού στόχου που τέθηκε από την κυβέρνηση
Μέρκελ.
Στην πάλαι πότε κραταιά αγορά ΑΠΕ της Ισπανίας, τα πράγματα
είναι ακόμα χειρότερα: Εκεί η κυβέρνηση αποφάσισε την αναδρομική απομάκρυνση
των εγγυημένων τιμών για τα φωτοβολταϊκά! Αντί αυτών, θα προσφέρει μόλις ένα
περιθώριο κέρδους 7,5% για την αρχική επένδυση, γεγονός που έχει οδηγήσει τους επενδυτές
σε απόγνωση και φυσικά σκοτώνει κάθε περαιτέρω ανάπτυξη του κλάδου, παρά τα όσα
λέγονται συχνά περί
grid
parity.
Χαρακτηριστικό είναι ότι στην περίπτωση της Ισπανίας, υπάρχουν ήδη περιπτώσεις
επενδυτών που προτιμούν να παρατήσουν τα έργα τους εντελώς και να τα δώσουν στις
τράπεζες.
Στη δικιά μας χώρα, η ΡΑΕ, σύμφωνα με πληροφορίες, καλοβλέπει
το σύστημα με τα πράσινα πιστοποιητικά που εφαρμόζει εδώ και χρόνια με επιτυχία
η Ρουμανία. Βέβαια, σε αυτές τις περιπτώσεις, ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες
και στο πως ακριβώς θα εφαρμοστεί το εν λόγω σύστημα στα ελληνικά δεδομένα.
Όπως και να χει το θέμα, το σκηνικό στις επιδοτήσεις των ΑΠΕ
αλλάζει άρδην ανά την Ευρώπη. Το ερώτημα είναι αν μέσα από όλους αυτούς τους πειραματισμούς
θα προκύψει τελικά προς τα τέλη της δεκαετίας ένα δοκιμασμένο και επιτυχημένο
μοντέλο, το οποίο θα επιτρέψει την περαιτέρω διείσδυση της πράσινης ενέργειας
με άξονα και το 2030.