Ως λαός ακκιζόμαστε με τις
θεωρίες συνωμοσίας. Όταν δεν μπορούμε να δικαιολογήσουμε ορισμένες αρνητικές
για μας εξελίξεις μας αρέσει να καταφεύγουμε σε αυτή την ατραπό, η οποία σαφώς
είναι αδιέξοδη. Γιατί έτσι δεν μαθαίνουμε τίποτε από τα λάθη μας, τα οποία,
ειδικά στην περίοδο της μεταπολίτευσης, ανακυκλώνουμε σταθερά.
Η λογική αυτή δεν είναι
χαρακτηριστικό του υποφαινόμενου μέσου. Που προσπαθεί πάντα με ρεαλιστικά
επιχειρήματα και κυρίως γεγονότα να αρθρώνει λόγο και να διατυπώνει εκτιμήσεις
για τις μελλοντικές εξελίξεις σε όλους τους τομείς της ενεργειακής αγοράς.
Κρίναμε σκόπιμη αυτήν την εισαγωγή, προκειμένου να επιχειρηματολογήσουμε για
ένα ζήτημα το οποίο προβληματίζει. Πριν από δύο εβδομάδες το ΥΠΕΚΑ ανακοίνωσε μια
σειρά μέτρων, με στόχο την ενίσχυση της ενεργοβόρου βιομηχανίας της χώρας
απέναντι στο διεθνή ανταγωνισμό, που είναι αμείλικτος. Τα μέτρα είναι γνωστά,
δεν θα τα επαναλάβουμε. Πριν αλέκτωρ λαλήσαι, έρχεται η Κομισιόν και λέει ότι
συνιστούν κρατικές επιδοτήσεις. Και τα «παγώνει».
Δεν θέλουμε να πιστεύουμε ότι
το αρμόδιο υπουργείο προέβη σε ανακοινώσεις εσωτερικής επικοινωνιακής
κατανάλωσης. Αντίθετα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι είχε προηγηθεί συζήτηση με τα
αρμόδια κοινοτικά όργανα, προτού δοθούν στη δημοσιότητα. Έτσι κι αλλιώς, αμέσως
μετά την ανακοίνωση του πακέτου των μέτρων αυτών ακολούθησε συνάντηση με
τεχνικά κλιμάκια της Κομισιόν, στην Αθήνα, προφανώς, για να οδεύσουν προς
οριστικοποίηση. Αντ’ αυτού, πληροφορηθήκαμε ότι η υλοποίηση του πακέτου προς το
παρόν αναβάλλεται , με το υπουργείο να επιμένει ότι έχει τεκμηριωθεί επαρκώς ο
συστοιχισμός τους με το κοινοτικό δίκαιο.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Το ΥΠΕΚΑ
βιάσθηκε να προβεί σε ανακοινώσεις προτού εξασφαλίσει το πράσινο φως από τις
Βρυξέλλες για ένα θέμα κρίσιμο, που ταλανίζει όλη την ευρωπαϊκή βιομηχανία;
Μήπως επιδίωξε να προκαταλάβει τις αντιδράσεις της Κομισιόν και της τρόικας με
τις αποφάσεις που κοινοποίησε; Πώς είναι δυνατόν ο ίδιος ο υπουργός ΠΕΚΑ να
δηλώνει επίσημα ότι οι προτάσεις είναι συμβατές με το ευρωπαϊκό δίκαιο και τις
ανάγκες της ελληνικής οικονομίας και δεν θα επιβαρύνουν τον κρατικό
προϋπολογισμό, και την ίδια στιγμή να αμφισβητείται από την τρόικα; Δεν συνιστά αυτό πλήγμα στην αξιοπιστία του;
Η τρόικα εμφανίσθηκε εξαιρετικά
άκαμπτη κατά τη συνάντηση που είχε με την ΕΒΙΚΕΝ, μετά την ανακοίνωση των
μέτρων. Σε βαθμό, μάλιστα, που να δημιουργεί προβληματισμό η στάση της. Όταν η
ένωση των ενεργοβόρων βιομηχανιών της Ευρώπης, η
ifiec
Europe, πιέζει προς όλες τις κυβερνήσεις των
κρατών-μελών να λάβουν μέτρα, προκειμένου να μειωθεί το ενεργειακό κόστος τους
και να καταφέρουν να γίνουν ανταγωνιστικές, γιατί η Κομισιόν και η τρόικα
μπλοκάρουν την ελληνική κυβέρνηση, που ανταποκρίνεται σε αυτό το αίτημα; Όταν η
βιομηχανία μιας χώρας θεωρείται κρίσιμος παράγοντας για την ανάκαμψη της
οικονομίας της, πολύ περισσότερο της ελληνικής, που βιώνει μια άνευ
προηγουμένου ύφεση, γιατί η τρόικα δεν διευκολύνει μέτρα που θα βοηθούσαν στην
επανεκκίνηση της; Δεν θα ήταν κάτι τέτοιο ιδιαίτερα αποτελεσματικό για την
αποπληρωμή και των δανειστών μας; Γιατί αντί να ενθαρρύνονται τέτοιες πολιτικές
εν τέλει φρενάρονται;
Μία εξήγηση που ήδη κερδίζει
έδαφος ανάμεσα στην ελληνική βιομηχανία είναι ότι η καθυστέρηση στην εφαρμογή
μέτρων που θα οδηγούσαν στην ανάκαμψη της εξυπηρετεί ένα και μόνον στόχο. Να
απαξιωθεί εντελώς και έτσι να γίνει εύκολη και φθηνή επιλογή για ξένους
επενδυτές. Να το πούμε και πιο απλά. Κάποιοι, εκτιμάται, ορέγονται ιστορικά
ονόματα της ελληνικής βιομηχανίας, τα οποία θα ήθελαν να τα προσδέσουν στο άρμα
τους, αλλά κοψοχρονιά. Και πώς θα γίνει αυτό; Με τη σταδιακή απαξίωση τους
φυσικά. Θεωρίες συνωμοσίας; Όχι και τόσο, γιατί μιλούν γεγονότα. Έτσι κι
αλλιώς, κοντός ψαλμός…