Έχει στοιχειοθετηθεί επαρκώς
ότι η ελληνική διοίκηση είναι εξαρτημένη σε μεγάλο βαθμό από την πολιτική.
Είναι μια ελληνική πατέντα, που για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας
βόλεψε και εξακολουθεί να βολεύει χρόνια τώρα και τη μία πλευρά και την άλλη.
Χωρίς να αφήνουμε απέξω και τους ίδιους τους πολίτες, που μέσω αυτής της
ατραπού φροντίζουν να τακτοποιούν τις υποθέσεις τους και να στήνουν τα κάθε
λογής παραμάγαζα τους.
Το αποτέλεσμα αυτής της
πραγματικότητας είναι να διαθέτουμε μια διοίκηση με έντονα δομικά και
λειτουργικά προβλήματα, τα οποία διατηρούνται αλώβητα στο πέρασμα των χρόνων.
Και βεβαίως να διευκολύνεται αλλά και να ενισχύεται ο εξουσιαστικός χαρακτήρας
της διοίκησης με τον πολίτη. Ούτως ή άλλως, το κράτος, όπως έχει πει εύστοχα ο
Max
Weber, διαθέτει το μονοπώλιο του καταναγκασμού,
άρα νομιμοποιείται να ασκεί φυσική βία.
Οι πολίτες που συναλλάσσονται
με το κράτος «θυμούνται» τα κακά στοιχεία του όταν αισθάνονται αδικημένοι. Όταν
εξυπηρετούνται, μέσω της πολιτικής, όλα είναι καλά και ωραία.
Από το 2010 και μετά, όταν η
πολιτική (και οι πολιτικοί) ανακάλυπτε την πράσινη ενέργεια μας προέκυψε το
Ελντοράντο των ΑΠΕ. Και γιατί όχι; Με ταρίφες εξωπραγματικές μόνον χαζός θα
ήσουν αν δεν επένδυες με κάθε τρόπο σε αυτόν τομέα. Τα κέρδη ήταν σίγουρα και
σταθερά. Και έτσι μας προέκυψε το περίφημο μπουμ στις ΑΠΕ. Κυρίως στα
φωτοβολταϊκά. Εκεί στήθηκε το μεγάλο πανηγύρι.
Όμως, η ζωή είναι απρόβλεπτη.
Έχει τα πάνω της, έχει και τα κάτω της. Κάτι η κρίση, κάτι τα κεσάτια στα
δημόσια ταμεία, κάτι η τρόικα, και οι ταρίφες βρίσκονται τώρα στην κλίνη του
Προκρούστη. Ποιος είδε το Θεό και δεν
τον φοβήθηκε. Οι φωτοβολταϊκοί και κυρίως αυτοί που έστησαν στην στέγη του
σπιτιού τους ένα σύστημα παραγωγής ηλεκτρισμού από τον ήλιο, διαρρηγνύουν τα
ιμάτια τους στη δημόσια διαβούλευση του σχεδίου νόμου, που αφορά στο λεγόμενο
new
deal
για τις ΑΠΕ και τη νέα
τιμολόγηση της ηλεκτρικής ενέργειας από σταθμούς ΑΠΕ και ΣΥΘΗΑ. Μέχρι χθες το
βράδυ τα σχόλια γι αυτό το τμήμα του σχεδίου νόμου πλησίαζαν τα 300! Κοινός
παρονομαστής της συντριπτικής πλειοψηφίας τους η απογοήτευση από τη σχέση
πολίτη-κράτους και η εξαπάτηση που υφίστανται όσοι έβαλαν χρήματα σε αυτήν την
επένδυση, λόγω της μονομερούς τροποποίησης των συμβάσεων που υπέγραψαν. Οι
απόψεις που σταχυολογήσαμε αγγίζουν τα όρια του υπερβολικού, για να μην πούμε
του λαϊκισμού, μιλώντας για κατάλυση του αισθήματος δικαίου, για ληστρική συμπεριφορά ενός ανύπαρκτου
κράτους σε παροχές, αλλά απαιτητικού σε υποχρεώσεις, για νομοσχέδιο-καταστροφή,
για δημοκρατική εκτροπή, για νομοσχέδιο-ταφόπλακα στην ήδη προβληματική σχέση
πολίτη-κράτους.
Ας ψυχραιμήσουμε. Θα
συμφωνήσουμε καταρχήν ότι το κράτος πολλές φορές αδικεί τον πολίτη. Είναι αυτή
η φυσική βία που ασκεί για την οποία μίλησε ο
Weber. Από κει και πέρα, όμως, ο πολίτης που
αποφασίζει να συναλλαχτεί εκούσια με το κράτος θα πρέπει να είναι τουλάχιστον
βλάκας, αν δεν είναι υποψιασμένος για τον εταίρο του.
Βασικό φάουλ που καταγράφεται
στις απόψεις όσων συμμετέχουν στη δημόσια διαβούλευση. Δεν γνωρίζουν ότι το
κράτος έχει το δικαίωμα μονομερούς τροποποίησης των συμβάσεων που υπογράφει,
πατώντας σε διάφορες αιτιολογίες, κάθε φορά, που φροντίζει φυσικά να είναι λογικοφανείς. Ξεχάσαμε τι έγινε με τους ομολογιούχους
και την πίκρα που εισέπραξαν από το κούρεμα των ομολογιών τους; Ξεχνάμε τις
ηλεκτρονικές κατασχέσεις των καταθέσεων; Για να μην μιλήσουμε για τις συντάξεις
και τους μισθούς. Το δημόσιο έχει και το μαχαίρι και το πεπόνι. Γιατί λοιπόν
πέφτουν από τα σύννεφα όλοι αυτοί που νόμιζαν ότι εξασφάλισαν εσαεί κέρδη από
τα φωτοβολταϊκά που έστησαν; Αν πίστεψαν ότι το «μέλι» θα έχει διάρκεια είναι
τουλάχιστον αφελείς.
Καιρός, λοιπόν, είναι να
ξεσκονίσουν τις γνώσεις τους στη δημόσια διοίκηση, να αναζητήσουν τους θεσμούς
που έχουν συσταθεί για την προστασία τους, αν μπορεί βεβαίως να διασφαλισθεί,
και άλλη φορά να είναι πιο προσεκτικοί όταν κάνουν δουλειές με το κράτος.
Κραυγές και απειλές δεν έχουν καμία ουσία, ούτε αποτέλεσμα. Καλύτερα να κάνεις
δουλειές με το Τιμπουκτού, παρά με την ελληνική διοίκηση.