Ι Δημοσιεύτηκαν
στοιχεία β’ τριμήνου. Η Ιταλία ἐπισήμως ἐπανῆλθε σέ ὕφεση. Ἡ Γερμανία σημείωσε ἀρνητική ἐπίδοση κατά μεῖον (-) 0,2%. Ἡ Γαλλία παρουσίασε μηδενική ἀνάπτυξη. Ἡ γερμανική πτώση φαίνεται συγκυριακή.
Φαίνεται ἀπότοκη τοῦ ἐμπορικοῦ της ἀποκλεισμοῦ ἀπό τήν ρώσικη ἀγορά. Τό ἀποτέλεσμα τῶν ἄλλων δύο εἶναι ἀνησυχητικό γιά την εὐρωπαϊκή ὑπόθεση. Οἱ χῶρες εἶναι συνιδρύτριες
και τῆς ΕΟΚ καί τῆς Εὐρωζώνης (!!!).
ΙΙ Από όρισμένους ἀναλυτές ἐνοχοποιήθηκε το εὐρώ, ὡς ἀκριβό. Ὅσοι σκέπτονται
ἔτσι, βάζουν το ἄροτρο μπροστά
ἀπό τό βόδι. Δέν εἶναι τό φθηνό νόμισμα πού φτιάχνει
τήν καλή οἰκονομία. Συμβαίνει, ἀκριβῶς, τό ἀντίθετο. Τά νομίσματα αὐτῶν τῶν χωρῶν–γαλλικό φράγκο καί ἰταλική λιρέτα– ὑπῆρξαν ἀνέκαθεν ὑποτιμούμενα. Οἱ ἀντίστοιχες οἰκονομίες, ὅμως, οὐδέποτε ὑπῆρξαν ἰσχυρές. Ἐάν ἡ νομισματική ὑποτίμηση ἀποτελοῦσε λύση, δέν θά ὑπῆρχαν πάσχουσες οἰκονομίες
(!!!). Τό νόμισμα δέν εἶναι ἄλλο τι παρά συντελεστής κόστους,
μεταξύ ἄλλων πολλῶν. Εἰδικῶς τό «σκληρό» νόμισμα
ἔχει, ἀνεξαιρέτως, ἐλάχιστη ἐπιτοκιακή ἐπιβάρυνση. Ἄρα ὅποιος ζητᾶ ἐλαστικοποίηση τοῦ εὐρώ, ὀφείλει νά προσκομίσει
καί λογαριασμό τελικῆς ἐπιβάρυνσης, συνυπολογίζοντας, δηλαδή,
(καί) τό ἐντεῦθεν ἐπιτοκιακό κόστος
(!!!).
Το ζητούμενο κάθε οἰκονομίας λέγεται παραγωγικότης. Ἐάν ἡ (κατά περίπτωση) οἰκονομία πραγματοποιεῖ ἐγχώριο προϊόν
μεγαλύτερο τῆς ἐθνικῆς δαπάνης, εἶναι πλούσια. Περί αὐτοῦ πρόκειται. Ἴσως ἐκ νομισματικῶν χειρισμῶν γίνεται (καί) πλουσιώτερη. Οἱ χειρισμοί αὐτοί πάντως, οὐδέποτε καλύπτουν ἐλλείπουσα παραγωγικότητα. Οὐδείς ἀναλαμβάνει ἀπό νόσο βαριά μόνο μέ ἀσπιρίνη (!!!).
ΙΙΙ Το ευρώ ἐξ ἀποτελέσματος, ἔχει ναρκοθετήσει τίς χῶρες τοῦ Νότου, μάλιστα καί τήν (ἐκεῖ) δεσπόζουσα Γαλλία. Οἱ νότιοι χρησιμοποίησαν τό νόμισμα (εὐρώ) ὡς ὁμόλογο. Βρῆκαν, δηλαδή, εὐκαιρία νά δανεισθοῦν μέ μέσο πληρωμῆς πού ἔφερε τήν ὑπογραφή (καί) τῆς Γερμανίας. Ἄρα δανείσθηκαν μέ κόστος πολύ χαμηλότερό
του τῆς ἐποχῆς τῶν ἐθνικῶν τους νομισμάτων. Ἡ πτώση ἐπῆλθε ἀμέσως μετά: ἐν πολλοῖς τά φθηνά δάνεια διετέθησαν σέ ἀλόγιστες πολιτικές καταναλωτικές παροχές-δαπάνες.
Ἡ οἰκονομική κρίση συγκλόνισε τούς ἀφελεῖς. Σήμερα τό
δημόσιο χρέος τοῦ Νότου, γενικῶς, ὑπονομεύει τήν ἐπιβίωση (καί) τῶν ἑπομένων γενεῶν. Ἔξοχη ἡ σχετική ἀνάπτυξη τοῦ Ἀθαν. Παπανδρόπουλου («Ἑστία» 15 τρέχ.).
Γιά τήν ἀνάγλυφη ἀπόδοση, ἔστω ὡς παράδειγμα:
Στήν Ἑλλάδα πάσχει τό πιστωτικό σύστημα
ἀπό τά γνωστά «κόκκινα
δάνεια». Ἄν αὐτά δέν τακτοποιηθοῦν, οἱ τράπεζες δέν
γνωρίζουν τά δανειοδοτικά τους περιθώρια. Οὐδείς, ὅμως, τολμᾶ νά ζητήσει ἀπό τόν ἑλληνικό λαό νά τά πληρώσει. Mutatis mutandis, οὐδείς τολμᾶ νά ἐπιρρίψει τά δάνεια τοῦ Νότου στον αὐστριακό, ἤ φινλανδικό, ἤ γερμανικό λαό (!!!). Το χρέος τοῦ Νότου εἶναι βαρύτατο. Ἐάν δέν πληρωθεῖ ἀπό τούς ὀφειλέτες, μοιραίως πρέπει νά πληρωθεῖ ἀπό κάποιον ἄλλον. Καί ἄλλος δέν προσφέρεται (!!!).
Ἐπί τέλους ἡ συγκεκαλυμμένως προτεινόμενη ὑποτίμηση οὐσιαστικά εἶναι μείωση τῆς συναλλαγματικῆς
ἀξίας τῶν ἀποθεμάτων τοῦ Βορρᾶ, σέ διεθνῆ μέσα πληρωμῆς δηλ. σέ χρυσό, γιέν, κ.ο.κ.
(!!!).
IV. Η λύση
τοῦ Νότου λέγεται σκληρή ἐργασία. Μάλιστα στήν κυρίως παραγωγή. Δηλαδή κατ΄ ἐξοχήν στόν πρωτογενῆ τομέα. Ἐνδιαφέρουσες οἱ ἐπ΄ αὐτοῦ σκέψεις τοῦ Γ. Συκιανάκη («Ἑστία» 15 τρέχ.).
Συμπερασματικά, η ἐργασία πρέπει νά γίνει πράξη. Οἱ δουλειές γραφείου παγκοσμίως εἶναι λίγες.
Δέν ἀρκοῦν γιά τήν ἀποφόρτιση τῆς πλεονασματικῆς ἀγορᾶς ἐργασίας. Τό γεγονός
πώς, ἄλλως, ὁ Βορρᾶς θά πορευθεῖ μόνος, χωρίς τά χρέη τοῦ Νότου, δεν εἶναι τό μεῖζον. Τό μεῖζον θά εἶναι τά ἑκατομμύρια τῶν ἀνέργων. Ἡ ἐξαθλίωση πάντα ὁδήγησε, ἱστορικά, σέ διαλυτική βία.