του Γ.Κ. Στεφανάκη
Ι. Με ακριβή γεωπολιτική σκόπευση η Τουρκία πέτυχε ό,τι λογικά θα έπρεπε να θεωρείται ακατόρθωτο. Διαπραγματεύεται ήδη την ένταξή της στην ΕΕ όπου μετέχει και η Κύπρος. Δεν αναγνωρίζει, όμως, την νόμιμη υπόστασή της (!!!). Η ελληνοκυπριακή προσδοκία πως η τουρκική αυθάδεια θα προσέκρουε σε veto κάποιων – επί τέλους – Ευρωπαίων ομολόγων μας εξηνεμίσθη. Το τουρκικό απειλητικό επιχείρημα απεδείχθη συντριπτικό. Κατά τρόπο σαφή η Τουρκία ανέδειξε το κρίσιμο ζήτημα του καιρού μας, που συνίσταται στην δύσκολη σχέση του δυτικού, ελευθέρου – λεγομένου – κόσμου, προς τον Ισλαμισμό. Ακόμη, υπογράμμισε πως δεν είναι προς το συμφέρον μας να καταστήσουμε την ΕΕ «λέσχη χριστιανικών χωρών» αποκλειστικά. Η σκιαγράφησή του, όντως, σοβαρού αυτού ζητήματος επιχειρείται στην συνέχεια.
ΙΙ. Η συντήρηση και προαγωγή του όλου δυτικού, άρα και του ευρωπαϊκού μας, πολιτισμού συναρτάται προς δύο όρους οιονεί απαράβατους. ΄Ητοι, ότι προεχόντως εξασφαλίζεται η διεθνής ειρήνη αλλά και ότι διατηρείται η τροφοδότηση του κόσμου μας – κατ΄ εξοχήν παρά των ισλαμικών χωρών – με πετρέλαιο σε τιμές μη ανατρεπτικές της ισορροπίας του οικονομικού μας συστήματος.
Οι δύο άνω κεφαλαιώδεις όροι συγχέονται και αλληλοεπηρεάζονται. Το πεπερασμένο του προϊόντος (όπως και άλλων πρώτων υλών) δημιουργεί εν δυνάμει συνθήκες αναμέτρησης πολιτισμών. Δεν αντέχουμε, σήμερα τουλάχιστον, αύξηση της τιμής του πετρελαίου στα 150 ή 200 $ ανά βαρέλι. Αν αυτό συμβεί τεχνολογικώς θα γυρίσουμε εκατονταετίες πίσω. Και αφού την ηυξημένη αυτή τιμή δεν την αντέχουμε, ούτε την επιτρέπουμε. Ετσι, λοιπόν, όλοι εμείς οι δυτικοί, επωφελούμεθα απ΄ ό,τι αποκομίζουμε επί της τιμής του πετρελαίου που – ουσιαστικά – εμείς υπαγορεύουμε. Κατ΄ αναλογία το αυτό συμβαίνει, βασικώς, και ως προς τις τιμές των λοιπών κύριων πρώτων υλών.
Αλλά από την πρακτική αυτή, που οδηγεί στον πλούτο των καταναλωτών και στην ένδεια των παραγωγών (!) οι δυναμικοί ισλαμιστές εξεγείρονται. Επενδύουν την αντίδρασή τους με θρησκευτικό φανατισμό και με έντονη τρομοκρατική δράση αναδεικνύουν συνθήκες γενικού τρόμου. Είναι ακόμη προφανές ότι η εντεύθεν αρνητική, εναντίον μας συγκυρία ογκούται έτι μάλλον από την οικονομική πίεση που δημιουργεί η γιγάντωση της Κίνας όπως και εκείνης της Ινδίας. Η λευκή και ευημερούσα φυλή, ελέγχουσα ουσιαστικώς την διαχείριση της παγκόσμιας οικονομίας, αλλά και μειοψηφούσα κατ΄ αριθμό σε σχέση προς τους εν γένει κατοίκους της γης κινδυνεύει να γίνει στόχος καταφοράς εκ πλειόνων κατευθύνσεων.
ΙΙΙ. Την κατάσταση εκμεταλλεύθηκε επιτυχώς η Τουρκία, μάλιστα δε σε δύο επίπεδα. Διεκήρυξε έντονα ότι η ίδια ως χώρα μουσουλμανική υπό λαϊκή – κεμαλικής υφής και όχι θεοκρατική – διακυβέρνηση αποτελεί για την ΕΕ ανάχωμα, έναντι των λοιπών γειτονικών της χωρών, υπό αμιγώς αυταρχική ή και θεοκρατική εξουσία. Ακόμη περισσότερο, όμως, απείλησε ότι η τυχόν απόρριψη του ενταξιακού αιτήματός της θα αποτελούσε εκδήλωση εχθρικής συμπεριφοράς για το σύνολο του μουσουλμανικού κόσμου. Ετσι πιεζόμενοι οι Ευρωπαίοι ομόλογοί μας υποχώρησαν.
IV. O δυτικός κόσμος βρέθηκε προ της πίεσης της Τουρκίας, αλλά και του δι΄ αυτής εκδηλωθέντος ισλαμικού ιμπεριαλισμού διηρημένος, αλλ΄ εν πολλοίς, φοβούμαι και ανέτοιμος.
Η πραγματικότης που βιώνουμε έχει ιστορικές αναλογίες προς εκείνη των διαρκών υποχωρήσεων των δυτικών δημοκρατιών έναντι του χιτλερικού επεκτατισμού κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1930, που οδήγησαν τελικώς σε αδιέξοδο και στην παγκόσμια ανάφλεξη από της 1ης- 9-1939.
Επιβάλλεται συνεπώς αφύπνιση και διατύπωση σχεδίου κοινής αποδοχής και στρατηγικής δράσης προς αντιμετώπιση της ήδη διαμορφωμένης, δυσμενούς για τον πολιτισμό μας, γεωπολιτικής συγκυρίας πριν να είναι πολύ αργά.
από την Εστία 12/10/2005