Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου – Βουλευτή Επικρατείας
Τα όποια σοβαρά προβλήματα αντιμετωπίζει μιά κυβέρνηση δεν είναι δυνατόν να ενδιαφέρουν και να αφορούν μοναχά τα στελέχη και τους οπαδούς της. Η διακυβέρνηση της χώρας αφορά όλους τους πολίτες. Τα κυβερνητικά λάθη και οι όποιες αδυναμίες έχουν συνέπειες για όλους τους πολίτες. Ανεξάρτητα από τις κομματικές τους προτιμήσεις και τις ιδεολογικές τους επιλογές. Σαν συνέπεια εύλογα απασχολεί τους περισσότερους έλληνες η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η κυβερνητική πλειοψηφία. Γιατί η ζωή τους εξαρτάται από τις ικανότητες και τους χειρισμούς της.
Δύο κυρίως είναι τα ζητήματα στα οποία η κυβέρνηση δείχνει αδύναμη ουσιαστικά να αντιδράσει. Το ένα, και το πιο επικίνδυνα επώδυνο, είναι ο τομέας των εξωτερικών σχέσεων της χώρας. Παρά το κλίμα αδιαφορίας που έχει καλλιεργηθεί – όχι υποχρεωτικά με κυβερνητική ευθύνη - στον κόσμο, οι λαθεμένες κινήσεις (η, συνηθέστερα, οι μη κινήσεις) στο μέτωπο των διπλωματικών χειρισμών προσθέτει δυσκολίες και προβλήματα που δυστυχώς δεν είναι εύκολα αναστρέψιμα. Το μέλλον συνήθως χρωματίζεται από ξαφνικές κρίσεις κι αδιέξοδα που σπάνια κάποιος καταλαβαίνει από που ακριβώς προήλθαν. Τα λάθη όμως και οι παραλείψεις του σήμερα προκαλούν τα αδιέξοδα του αύριο. Οι δυσκολίες στο Κυπριακό και η αύξηση των εντάσεων με την Τουρκία είναι χαρακτηριστικές. Παλιές αδυναμίες και τακτικές αδράνειας συσσωρεύουν προβλήματα που δεν λύνονται εύκολα. Και που δυνατόν να προκαλέσουν κάποια στιγμή τραγωδίες.
Στον τομέα αυτόν όμως δεν φαίνεται να υπάρχει διόρθωση. Στις κορυφές της κυβέρνησης είναι φανερό πως δεν ταιριάζει η ενεργός διπλωματία. Αλλαγή με την είσοδο κάποιου καινούργιου κορυφαίου στελέχους στην ηγεσία του Υπ. Εξωτερικών δεν φαίνεται να προωθείται. Η κατάσταση λοιπόν δεν θα αλλάξει. Και ο Θεός να μας φυλάει από το τι είναι ενδεχόμενο να συμβεί...
Το άλλο ζήτημα στο οποίο η κυβέρνηση δείχνει στοιχεία εξωφρενικών αδυναμιών είναι το μέτωπο της οικονομίας. Με νευρικές κινήσεις, με καταστροφικά πισωγυρίσματα και αφελείς προσδοκίες (όπως οι περίφημες διακηρύξεις περί «ήπιας προσαρμογής») αλλά και με θεμελιακά τραγικά λάθη (όπως η ευθεία εμπλοκή της Ε.Ε στα αμιγώς εσωτερικά οικονομικά ζητήματα της χώρας, μέσω της περίφημης και κακομελετημένης «απογραφής») τα πράγματα έχουν οδηγηθεί σε
ζοφερά αδιέξοδα. Η κυβέρνηση δεν δείχνει έτοιμη να έχει λύσεις για το μέλλον. Οι κινήσεις της είναι βεβιασμένες, αμελέτητες και τελικά σχεδόν απόλυτα ατελέσφορες. Συνακόλουθα η κοινωνία αγωνιά. Έστω κι αν επιφανειακά δεν δείχνει κάτι τέτοιο. Όλοι όμως οφείλουν να προγραμματίσουν την ζωή τους κάτω από την σκιά των κυβερνητικών αδιεξόδων. Θα μπουν νέοι φόροι η όχι; Η προφητευόμενη αλλά ποτέ υλοποιήσιμη μείωση του δημόσιου τομέα και η αναγκαστική περικοπή δαπανών σε ποίων ακριβώς το κεφάλι θα πέσει; Θα γίνουν απολύσεις η όχι; Κι αν γίνουν σε ποιούς ακριβώς τομείς; Ποίων κατηγοριών ακριβώς πολιτών θα αλλάξει η ζωή;
Η κυβέρνηση είναι φανερό πως ήρθε στην εξουσία δίχως κάποιο, έστω στοιχειώδες, πλάνο διακυβέρνησης. Αλλά και χωρίς την παραμικρή γνώση διοίκησης. Το περιβάλλον του Πρωθυπουργού είναι γεμάτο «επικοινωνιολόγους», «πολιτικούς αναλυτές» και πολυλογούντες ανθρώπους των κομματικού μηχανισμού και των μέσων ενημέρωσης. Δεν υπάρχει κανένας που να έχει έστω και την παραμικρή γνώση management και στοιχειωδών τεχνικών διοίκησης. Κι αυτό γίνεται φανερό όχι μοναχά από την ανυπαρξία συντονισμού των κυβερνητικών στελεχών. Αλλά κι από την έλλειψη αποτύπωσης κι’ ιεράρχησης πολιτικών στόχων και κάποιας, πρωτόγονης έστω, παρακολούθησης των κινήσεων υλοποίησής τους.
Είναι αυτονόητο πως η απουσία προγράμματος και συντονισμού στα κύρια παραπάνω ζητήματα καθιστά τα λεγόμενα «θέματα της καθημερινότητας» εντελώς ανεξέλεγκτα από πλευράς σχετικών κυβερνητικών χειρισμών. Όταν δεν υπάρχει σαφής προοπτική για την οικονομία ποίος Υπουργός, ανεξάρτητα διαθέσεων και ικανοτήτων, θα καταπιασθεί αποτελεσματικά με ζητήματα «χαμηλής πολιτικής» που προκαλούν φθορά και προϋποθέτουν συνήθως σημαντικές δαπάνες και ισχυρή κυβερνητική συνοχή (λόγω συνήθους συναρμοδιότητας).
Πριν λίγους μήνες είχα γράψει πως οι ισχυρισμοί περί «πολιτικής κυριαρχίας του Πρωθυπουργού» ήσαν εξαιρετικά πρόωροι. Μπορώ τώρα να διακινδυνεύσω την πρόβλεψη πως σύντομα θα συζητάμε για σενάρια εσωκυβερνητικής αμφισβήτησης, κι’ ενδεχόμενα και υπονόμευσης ακόμη, του ιδίου προσώπου. Η ώρα της μεγάλης κρίσης στην Νέα Δημοκρατία, δυστυχώς για τον τόπο, πλησιάζει...
(Ημερησία, 12/11/05)