Oπου υπάρχει δράση, υπάρχει αντίδραση. Η κυβέρνηση ασφαλώς δεν είχε την αυταπάτη ότι θα εξαιρεθεί από τον αναπόδραστο νόμο της Φύσης και της Κοινωνίας όταν έβαζε πλώρη για μια ριζοσπαστική αλλαγή των εργασιακών σχέσεων στις ΔΕΚΟ. Η αντίδραση των συνδικάτων, που διατηρούν τις κυριότερες δυνάμεις τους ακριβώς στις κατ’ ευφημισμόν «επιχειρήσεις κοινής ωφελείας», ήταν απολύτως αναμενόμενη. Πρόκειται, ωστόσο, για μάχη οπισθοφυλακών, με προδιαγεγραμμένη έκβαση.
Είναι καιρός τώρα που τα συνδικάτα των πιο προνομιούχων, προστατευόμενων με «ειδικές» ρυθμίσεις στρωμάτων των εργαζομένων, έχουν απωλέσει το φωτοστέφανο των «εκπροσώπων του κοινού συμφέροντος». Αυτό είχε υπ’ όψιν, ήδη τη δεκαετία του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν έκανε λόγο περί «ρετιρέ», αυτό υπολόγιζαν ηγέτες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, όπως ο Τόνι Μπλερ, που έκοψε τον ομφάλιο λώρο συνδικάτων - Εργατικού Κόμματος και αυτό καταγράφουν συστηματικά όλες οι δημοσκοπήσεις.
Ασφαλώς, η κοινή γνώμη αναγνωρίζει το ρόλο των συνδικάτων στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής κοινωνίας των πολιτών. Δεν αναγνωρίζει, όμως, το δικαίωμα σε οποιοδήποτε προνομιούχο στρώμα να διεκδικεί τη μετατροπή του σε κλειστή κάστα. Δεν αναγνωρίζει το «κεκτημένο δικαίωμα» να υποτάσσεται το γενικότερο, κοινωνικό συμφέρον των εργαζομένων - καταναλωτών στο στενό, συντεχνιακό συμφέρον κάποιων επαγγελματικών κλάδων. Και φυσικά δεν αναγνωρίζει την αξίωση να επιβάλλεται η θέληση ορισμένων γραφειοκρατικών, συνδικαλιστικών ηγεσιών, που συχνά χρησιμοποιούν το αξίωμά τους ως απλό εφαλτήριο πολιτικής αναρρίχησης, πάνω στη δημοκρατικά εκφρασμένη βούληση της λαϊκής πλειοψηφίας.
Σ’ αυτό το φόντο, οι αντιδράσεις των συνδικαλιστών στην μεταρρυθμιστική απόπειρα της κυβέρνησης εμφανίζονται ως οι ωδίνες που συνοδεύουν αναπόφευκτα τον «τοκετό» ενός νέου, υγιέστερου εργασιακού τοπίου. Η ψήφιση και εφαρμογή του νομοσχεδίου θα απαλλάξει τις επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα από στρεβλώσεις δεκαετιών και θα απελευθερώσει, επί τέλους, κρίσιμους παραγωγικούς τομείς στον υγιή ανταγωνισμό. Αυτή, άλλωστε, είναι η μόνη αποτελεσματική απάντηση που έχουν ανακαλύψει όλες οι αναπτυγμένες Δημοκρατίες στις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης, με τελικό στόχο την παροχή καλύτερων και φθηνότερων υπηρεσιών στο σύνολο των πολιτών. Oι αλλαγές, όπως έδειξε και η σχετική εμπειρία στη M. Bρετανία, είναι τελικώς προς όφελος και των ίδιων των εργαζομένων. Το κυβερνητικό νομοσχέδιο είναι ένα πρώτο, αλλά σημαντικό βήμα σ’ αυτόν τον μακρύ δρόμο.
από την Καθημερινή (15/12/2005)