του Τηλέμαχου Μαράτου
Οι πρόσφατες κοινοβουλευτικές αταξίες και η παράλληλη αναστάτωσις της ζωής της πρωτευούσης, έχουν καλύψει, από πλευράς εντυπώσεων, την ουσία του προβλήματος. Οι αναταραχές αυτές προκαλούν σοβαρές ζημίες στην οικονομία και επί πλέον δίνουν αφορμές, μέσα στο κλίμα «λαϊκής» διαμαρτυρίας για την αποθράσυνση των αναρχικών που προκαλούν, με μεγάλη ιταμότητα, τα όργανα της τάξεως.
Η ουσία είναι ότι οι διαμαρτυρόμενοι ζητούν από την κοινωνία όλο και περισσότερες αποδοχές προφασιζόμενοι ότι αυτές είναι παροχές προς τον «λαό», γενικώς και αορίστως. Επί πλέον μάλιστα ότι αυτό έχει και μία ηθική βάση, εφ’ όσον τείνει προς την εξίσωση των εισοδημάτων, μία πράξη δηλαδή κοινωνικής δικαιοσύνης. Στην πραγματικότητα μία μερίδα της κοινωνίας, οι κρατικοδίαιτοι, απαιτούν, συχνά με βίαιο και εκβιαστικό τρόπο, όλο και περισσότερα χρήματα από τους υπολοίπους, εκείνους που παράγουν τον πλούτο της χώρας με την επιχειρηματικότητα, τους κινδύνους και την βιοπάλη, χωρίς τα προνόμια και την ασφάλεια που οι μισθοδοτούμενοι από το κράτος απολαμβάνουν.
Πώς είναι δυνατόν να ζητούν την συμπαράσταση του ιδιωτικού τομέως όταν ο τομεύς αυτός, το υπόλοιπο του πληθυσμού, όχι μόνον θα πληρώσει τις περαιτέρω απολαβές τους αλλά υφίσταται επί πλέον την ταλαιπωρία και τις ζημίες από τις κινητοποιήσεις τους; Η ανάπτυξις και η ευημερία του συνόλου είναι αμέσως συνδεδεμένη με την ελάττωση του ποσοστού που απορροφούν οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ. Ακριβώς εκεί εστιάζεται η αντίστασις στο περίφημο άρθρο 14 του οποίου η λέξις κλειδί είναι η λέξις «ζημιογόνες». Τι λέει λοιπόν στην πραγματικότητα το άρθρο: Οτι όταν μία ΔΕΚΟ είναι ζημιογόνος και οι προτάσεις για μείωση των εξόδων του εργατικού κόστους προσκρούει στην «αταλάντευτη» αντίδραση των συνδικάτων, τότε το κράτος, ως υπεύθυνος διαχειριστής της τύχης του συνόλου, θα έχει το δικαίωμα να επέμβει.
Τα παραδείγματα οφθαλμοφανή, καθημερινά και χρονίζοντα. Πρώτο και κραυγαλέο εκείνο της Ολυμπιακής που συνεχίζει να επιβαρύνει την οικονομία –όλους μας δηλαδή- με ζημίες εκατοντάδων εκατομμυρίων σε όλα τα νομίσματα. Πώς προτίθενται οι συνδικαλιστές της να βοηθήσουν την κατάσταση; Με απεργία που μειώνει ακόμη περισσότερο τα έσοδα της εταιρίας ενώ βλάπτει την χώρα σε ένα καίριο τομέα; Η αποκρατικοποίησις των ΔΕΚΟ εξαρτάται αμέσως από την απαλλαγή τους από τα επαχθή (μελλοντικά) βάρη, όπως η μονιμοποίησις των εργαζομένων του μέλλοντος. Αντιτίθενται και σε αυτό, δηλαδή απαιτούν προνόμια των ακόμη ανυπάρκτων υπαλλήλων εις βάρος των σημερινών φορολογουμένων.
Επί πλέον η απειλή στην απώλεια της παντοδυναμίας τους δημιουργεί στα συνδικάτα –του δημοσίου τομέως- κατάσταση νευρικής κρίσεως με αντιδράσεις σπασμωδικές και παράλογες όπως η άρνησις του δικαιώματος του κοινοβουλίου να νομοθετεί και της κυβερνήσεως να κυβερνά. Εντατικοποίηση του αγώνα. Τί δηλαδή; Και άλλες απεργίες που θα νεκρώνουν την αγορά, πορείες που θα ακινητοποιούν την πόλη με την ελπίδα να «υποκύψει» η κυβέρνησις υπό το βάρος της απελπισίας του κόσμου.
Αλλά, όπως αποδεικνύεται, ο κόσμος δεν φαίνεται να αγανακτεί εναντίον της κυβερνήσεως. Καταπληκτικό είναι αφ’ ενός ότι, παρά τις μεταρρυθμίσεις, η Ν.Δ. παραμένει πρώτη στις δημοσκοπήσεις με σημαντικότατη διαφορά στην παράσταση νίκης και πρόθεση ψήφου, ενώ η μεταστροφή ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ προς την Ν.Δ. αυξάνει, με αντίστοιχη μείωση της «συσπείρωσης» του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, κάτι που αποτελεί ρεκόρ μετά δύο έτη κόμματος στην εξουσία.
Συγχρόνως η εικόνα των ηγετών των συνδικάτων γίνεται ολοένα και πιο διαφανής καθώς ο κόσμος πλέον καταλαβαίνει ότι στην ουσία χρησιμοποιούν τους εργαζομένους για την δική τους προσωπική πολιτική εξέλιξη προς τα υπουργικά αξιώματα, με ταυτόχρονη οικονομική άνοδο. Η παρουσία των προκατόχων τους στα αξιώματα αλλά και σε πολυτελείς κατοικίες είναι πλέον γνωστή και όλοι έχουν καταλάβει για ποιόν αγωνίζονται.
Εστία 17/12/2005