Tου Μπάμπη Παπαδημητρίου
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κανείς να χρησιμοποιεί, σήμερα, τη λέξη «αναγωγία». Όλοι όμως καταλαβαίνουμε πότε κάποιος είναι «ανάγωγος». Με την αμετροέπειά του, ο πρώην «υφυ» Δημόσιας Τάξης έδωσε νέο, πολιτικό αυτή τη φορά, περιεχόμενο στις παραπάνω εκφράσεις. Ο καθένας αντιλαμβάνεται πως, μεταξύ τους, οι λειτουργοί της εξουσίας δεν έχουν πάντοτε τις αγαθότερες των σχέσεων. Ακόμη συχνότερα ισχύει αυτό όταν προέρχονται από τις ίδιες επαγγελματικές τάξεις. Όπως συμβαίνει με τους κ. Λινό και Μαρκογιαννάκη.
Για τον πολίτη, όμως, η εκτίμηση που «τρέφει» ο ένας πολιτικός για τον άλλον είναι στοιχείο χωρίς σημασία. Απαιτεί από τους εκπροσώπους κάθε εξουσίας σωφροσύνη και κομψοπρέπεια. Εάν ο κ. «υφυ» έκρινε πως η Εισαγγελία βάζει εμπόδια στους τροχούς της Αστυνομίας, όφειλε να το υποστηρίξει με επιχειρήματα. Και βεβαίως, όχι στον στενό κύκλο των «οπαδών», αλλά στον ευρύτατο των πολιτών. Αυτοί πρέπει να είναι φωτισμένοι για τα όσα συμβαίνουν στους διαδρόμους της εξουσίας, για να μπορούν με μεγαλύτερη σιγουριά και δικαιοσύνη να την κρίνουν κάθε φορά που τους δίνεται η ευκαιρία από την (δυστυχώς ελλιπή) λειτουργία της δημοκρατίας μας.
Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής επέλεξε να εξαντλήσει την αυστηρότητα που οφείλει απέναντι σε κάθε υπέρβαση εξουσίας μέλους της κυβέρνησής του. Με τον τρόπο αυτόν πρόλαβε όσους καλομελετούσαν μια «κρίση». Πιθανόν και εκείνους που καθοδήγησαν τον παραστρατήσαντα «δημοσιογράφο». Επιπλέον, έδειξε πως δεν φοβάται τη διαφάνεια, ακόμη κι όταν προκύπτει με μέσα που οφείλει, κατά τα άλλα, να καταδικάζει η δημοσιογραφική πρακτική.
Όλα τούτα, πάντως, δεν εξηγούν γιατί στην ελληνική πολιτική διατηρείται –ακόμη σήμερα– μιαν αυτονόητα λανθασμένη αντίληψη σε ό,τι αφορά τις ασυμβίβαστες προς διάφορα δημόσια αξιώματα συμπεριφορές. Από την εποχή (1748) του βαρώνου Μοντεσκιέ και της συγγραφής του περίφημου έργου για «Το πνεύμα των Νόμων», η διάκριση μεταξύ των τριών εξουσιών αποτελεί το «ΑΒΓ» της δημοκρατικής εκπαίδευσης. Αυτό λησμόνησε ο πρώην εισαγγελέας και «υφυ», νυν βουλευτής Χανίων, και ορθώς οδηγήθηκε στο περιθώριο.
Παρά ταύτα, χρήσιμο είναι να μην ξεχνούν τα καθήκοντά τους και οι άλλες πλευρές των εξουσιών. Σπουδαιότερο κληροδότημα από τη σκέψη τού και δημοσιολόγου Μοντεσκιέ είναι η κατάδειξη της αλληλεπίδρασης μεταξύ των διαφορετικών πλευρών της κοινωνικής ζωής: δικανικές, οικονομικές, ηθικές και εκκλησιαστικές. Όπως συνδέονται σε ένα σύστημα φιλελεύθερης αντίληψης και ελεύθερης πρωτοβουλίας. Μπορεί να ζητούμε το συνδετικό νήμα μεταξύ τους, αλλά οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε την ελεύθερη κρίση τους. Θα ήταν επώδυνο πλήγμα για τη χώρα η απώλεια του κύρους με το οποίο πρέπει να περιβάλλεται η δικαστική εξουσία. Υπό τον όρο, όμως, ότι θα υπηρετεί τον πολίτη και δεν θα διασυνδέεται υπόπτως με τους αυτόκλητους τηλεδικαστές. Όσο για τον πρωθυπουργό, πλησίασε καταλυτικά η ώρα του ανασχηματισμού. Ο οποίος, όπως σημειώναμε πρόσφατα από την ίδια θέση, θα δώσει κυβέρνηση ολιγάριθμη, συγκρουσιακή και, κυρίως, αποφασισμένη να οικοδομήσει μια νέα ποιότητα κράτους.
(Καθημερινή, 13/1/06)