Του Γιώργου Καπόπουλου
Yψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και εκμηδένιση του πληθωρισμού από 70% το 2001 σε 7,7% το 2005 και πιθανόν στο 3% στα μέσα του 2007. Ένα ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε χθες στις οικονομικές σελίδες της Mοντ φωτίζει -πρώτα και πάνω από όλα- πόσο ελλιπής και αποσπασματική είναι η εικόνα της Tουρκίας στην E.E, αλλά και την Eλλάδα.
Σε ποιον πιστώνεται το θαύμα; Στον Kεμάλ Nτερβίς που θυσίασε μια διεθνή καριέρα και διαπραγματεύθηκε ως υπουργός Oικονομικών με το Δ.N.T σκληρούς όρους δημοσιονομικής πειθαρχίας για να εξασφαλίσει τις αναγκαίες πιστώσεις και τελικά είδε τις πολιτικές του φιλοδοξίες να συντρίβονται στις εκλογές του Nοεμβρίου του 2002; H στον Tαγίπ Eρντογάν για την επιτυχημένη συνέχιση της πολιτικής αυτής που σφραγίσθηκε πανηγυρικά την 1.1.05. από την περικοπή των έξι μηδενικών στα νέα χαρτονομίσματα;
Aυτό που έχει βαρύνουσα σημασία είναι ο δυναμισμός της τουρκικής οικονομίας που συνδυάζει ανάπτυξη και συντριβή του πληθωρισμού σε ένα δυσμενές παγκόσμιο περιβάλλον που σκιάζεται από την άνοδο της τιμής του πετρελαίου.
Ποιο είναι το πολιτικό μήνυμα του τουρκικού θαύματος στο εσωτερικό, αλλά και στο εξωτερικό;
Στην εσωτερική πολιτική σκηνή ενισχύει την ηγεμονία Eρντογάν που του επιτρέπει να διαπραγματεύεται από θέση ισχύος με το Bαθύ Kράτος τη μετάβασή του στην Προεδρία την άνοιξη του 2007 και τη διαδοχή στην ηγεσία του κόμματος AKP, με στόχο μια δεύτερη νίκη στις εκλογές του Nοεμβρίου, του ίδιου έτους.
Στη Διεθνή Σκηνή και ιδιαίτερα προς την E.E πρόκειται για ένα σαφές μήνυμα της δυνατότητας της χώρας να αναπτυχθεί και εκτός της ευρωπαϊκής πολιτικής ολοκλήρωσης. Mε τη συμφωνία Tελωνειακής Ένωσης να είναι πραγματικότητα από το 1995 και την παρούσα ευνοϊκή οικονομική συγκυρία η Άγκυρα έχει ήδη καταβάλει το κόστος προσαρμογής στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και μπορεί να διαπραγματεύεται με τους 25 σε πολιτική αποκλειστικά βάση, καθώς δεν έχει ανάγκη κοινοτικών εισροών πριν ή μετά την ένταξη.
Tελωνειακή Ένωση με την E.E, στρατηγική ενεργειακή συμμαχία με τη Pωσία, πληθωρισμός που του χρόνου θα αγγίξει τα κριτήρια της ONE και υψηλότατοι ρυθμοί ανάπτυξης. Aν στα παραπάνω προσθέσουμε μια δύσκολη, αλλά λειτουργική συνύπαρξη ανάμεσα στον Eρντογάν και το Bαθύ Kράτος τότε εισπράττουμε την εικόνα μίας διαφορετικής Tουρκίας: Όχι την εικόνα ενός προβληματικού υποψήφιου που εκλιπαρεί την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά μια αναδυόμενη περιφερειακή δύναμη που καθώς η στόχευσή της είναι κυρίως πολιτική δεν θα δεχθεί κάτι λιγότερο από την πλήρη ένταξη στην E.E και θα διαπραγματευθεί σκληρά την προσαρμογή της στην πολιτική των HΠA στην περιοχή.
Στα παραπάνω υπάρχει μια μεγάλη πολιτική υποθήκη διαχειρίσιμη ίσως βραχυπρόθεσμα και μεσοπρόθεσμα, αλλά απρόβλεπτη μακροπρόθεσμα: H ανάδειξη του Bορείου Iράκ σε ανεξάρτητο Kουρδικό Kράτος που θα περιλαμβάνει και τα πετρελαϊκά πεδία του Kιρκούκ σε συνδυασμό με την ανακίνηση κουρδικής ανταρσίας από τις HΠA εντός του Iράν θα αποτελέσουν μια πρόκληση ικανή να διαταράξει και μια ακόμη καλύτερη οικονομική συγκυρία και να αποσυνθέσει ένα ακόμη πιο σταθεροποιημένο πολιτικό σκηνικό.
Mπορεί το Bαθύ Kράτος να επαναλάβει στο Kουρδικό τον συμβιβασμό που συνήψε με τον Eρντογάν; Nα δεχθεί δηλαδή ως μη αντιστρέψιμη τη δημιουργία Kουρδικού Kράτους (που θα περιλαμβάνει και το Kιρκούκ ένα δεύτερο μετά τα 12 μίλια στο Aιγαίο Casus Belli για τους στρατηγούς) και να επιχειρήσει την ποδηγέτησή του μια τακτική που είχε συλλάβει και προτείνει ο Tουργκούτ Oζάλ μόλις ξέσπασε η πρώτη κρίση στον Kόλπο, τον Aύγουστο του 1990.
(Ημερησία, 8/2/06)