Του Ευθ. Π. Πέτρου
Ο θόρυβος σχετικά με την τελευταία απόφαση του ΚΥΣΕΑ, να μην εξασκήση το δικαίωμα προαιρέσεως για δέκα αεροσκάφη τύπου F-16 block 52+, ανέδειξε μεταξύ άλλων και το γεγονός ότι στην Ελλάδα έχουμε πολύ ασαφή αντίληψη περί ισορροπίας δυνάμεων στο Αιγαίο. Και όσον αφορά στις χερσαίες και ναυτικές δυνάμεις, αυτό είναι κατανοητό, μια και σε ελάχιστες περιπτώσεις κρίσεως έχουν κινητοποιηθή. Στον αέρα όμως, διεξάγεται καθημερινώς ένας «μικρός πόλεμος» με παραβιάσεις, εμπλοκές και εικονικές αερομαχίες. Το μόνο που δεν γίνεται είναι να πατηθούν τα κουμπιά για αν εκτοξευθούν τα βλήματα! Ευλόγως λοιπόν, η απαίτηση για διατήρηση ικανοποιητικής ισορροπίας στον αέρα είναι επιτακτική και, ασάφειες ή σφάλματα δεν συγχωρούνται.
Δεν θα μας απασχολήση ιδιαίτερα το ζήτημα των δέκα αεροσκαφών, η απόκτησις των οποίων ελάχιστα θα επηρέαζε την αεροπορική ισορροπία δυνάμεων, αλλά η συνολική προσέγγισις της χώρας μας στην απόκτηση νέων μαχητικών, όπως διαγράφεται κατά τα τελευταία 25 έτη, οπότε και ενεφανίσθησαν τα αεροσκάφη της 3ης γενεάς.
Επειδή ανεφέρθη κάτι περί αναλογίας δυνάμεων 7 προς 10, θα πρέπει να κάνουμε την διευκρίνιση, ότι η σχέσις αυτή, δεν έχει να κάνη με πραγματικές δυνάμεις, Ήταν η αναλογία που είχε επιτευχθή, κατόπιν εντόνου διπλωματικής και πολιτικής δραστηριότητος, για την αμερικανική βοήθεια που εχορηγείτο στην Ελλάδα και την Τουρκία. Μάλιστα αναφερόταν ειδικώς στην κατηγορία των FMS (Foreign Military Sales), η οποία πλέον δεν υφίσταται για την Ελλάδα, όπως άλλωστε και η διαδικασία της αμερικανικής βοηθείας συνολικώς. Είναι λοιπόν ανόητο να γίνεται αναφορά στην αναλογία αυτή, η οποία όπως θα δούμε παρακάτω δεν υφίσταται και μάλιστα προς όφελος μας.
Αν ανατρέξουμε στις παραγγελίες μαχητικών αεροσκαφών της τελευταίας 25ετίας, θα παρατηρήσουμε ότι οι διαφορές μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας δεν είναι σημαντικές. Όμως η κατάτμησις των αγορών της Ελλάδος δεν επέτρεψε να έχουμε τα πλεονεκτήματα που εξασφάλισε η Τουρκία. Διαφαίνεται δε, ότι σχεδιάζοντας τώρα την μετάβαση στα αεροσκάφη 4ης γενεάς, είμαστε έτοιμοι να επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
Ειδικότερα, από την δεκαετία του ’80 η Πολεμική Αεροπορία είχε προβάλει την απαίτηση για απόκτηση 120 αεροσκαφών 3ης γενεάς, εν τέλει δε οι παραγγελίες έγιναν ως ακολούθως:
- 80 μαχητικά (40 Μιράζ 2000 και 40 F-16 block 30) κατά την δεκαετία του ’80.
- 40 μαχητικά F-16 block 50 επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη.
- 60 μαχητικά F-16 block 52 επί κυβερνήσεως Σημίτη.
- 15 μαχητικά Μιράζ 2000-5 επί κυβερνήσεως Σημίτη (με εκσυγχρονισμό άλλων δέκα στο ίδιο επίπεδο).
- 30 μαχητικά F-16 block 52+ επί κυβερνήσεως Καραμανλή.
Πρόκειται για ένα σύνολο 225 μαχητικών αεροσκαφών 3ης γενεάς.
Κατά την ίδια χρονική περίοδο, η Τουρκία παρήγγειλε 240 αεροσκάφη F-16 αντιστοίχων κατηγοριών, τελευταία δε ανεκοίνωσε την αναβάθμιση του συνόλου αυτών στο επίπεδο block 52+. Είναι προφανές, ότι θέμα αναλογίας 7 προς 10 δεν τίθεται.
Ενώ όμως η Τουρκία, προβαίνοντας σε τρεις μεγάλες παραγγελίες αεροσκαφών εξασφάλισε ακόμη και την τελική συναρμολόγησή τους σε δικά της εργοστάσια, εμείς δεν παράγουμε παρά ολίγα τμήματά τους. Οι δε δικαιολογίες που προβάλλονται ενθυμίζουν απλώς την γνωστή παροιμία για την αλεπού και τα σταφύλια…
Θα μπορούσαμε βέβαια ακολουθώντας την επιχειρησιακή απαίτηση της Πολιτικής Αεροπορίας για 120 αεροσκάφη, να έχουμε εξασφαλίσει οφέλη ανάλογα με αυτά της Τουρκίας. Εν τέλει όμως και τα αεροπλάνα αγοράσαμε και πλεονεκτήματα δεν εξασφαλίσαμε! Εν όψει της αποκτήσεως αεροσκαφών 4ης γενεάς, η Πολιτική Αεροπορία είχε διατυπώσει την απαίτηση για 60 αεροσκάφη. Η απόφασις ανεβλήθη από τον Κ. Σημίτη για χρόνο μετά το 2004.
Ήδη παρηγγέλθησαν 30 αεροσκάφη 3ης γενεάς, τα οποία προορίζονται όχι για τον εκσυγχρονισμό της Πολιτικής Αεροπορίας, αλλά για αναπλήρωση υφισταμένων και μελλοντικών απωλειών. Υπάρχει σχετική απαίτησις για 17 αεροσκάφη.
Όμως ανακοινώνεται ότι τα παραγγελθέντα 30 καλύπτουν το ήμισυ της επιχειρησιακής απαιτήσεως για τα 60 4ης γενεάς! Και θα βαδίσουμε σε διαδικασίες για την απόκτηση 30 μόνον νέων αεροσκαφών, δηλαδή ούτε καν δύο πλήρων Μοιρών!
Συμπέρασμα: Δεν έχουμε διδαχθή τίποτε από τα λάθη του προσφάτου παρελθόντος.
(Εστία, 21/3/06)