Σχόλιο

Δελτίο Θυέλλης

Δελτίο Θυέλλης

Τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στο διεθνή, αλλά και τον περιφερειακό χώρο έρχονται να επιβεβαιώσουν τη γενικότερη απορρύθμιση της διεθνούς ισορροπίας δυνάμεων, όπως αυτή έτεινε να διαμορφωθεί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Η αρχική αντίληψη που επικράτησε τη δεκαετία του 1990 περί ενός μονοπολικού κόσμου, μέσω της απόλυτης και δια μακρόν κυριαρχίας των Ηνωμένων Πολιτειών, και άρα το τέλος της ιστορίας κατά Φράνσις Φουκιγιάμα, αρκετά σύντομα εγκαταλήφθη με την απατηλή, δια του ευρώ, ισχυροποίηση της Ευρώπης και το άνοιγμα των ασιατικών αγορών. Λίγο αργότερα, την πρώτη δεκαετία του 2000, η σιωπηλή ανασυγκρότηση της Ρωσίας -ελέω Πούτιν- και η ραγδαία οικονομική και τεχνολογική άνοδος της Κίνας, ελέω ΗΠΑ, ανέκοψαν την επικράτηση της Pax Americana. Αντ´ αυτής, την τελευταία δεκαετία έχουμε την ανάδυση ενός πολυ-πολικού κόσμου με έντονη την παρουσία της Ρωσίας στην προσπάθεια της με κάθε τρόπο να ανακτήσει την τρωθείσα, κατά τη μετά-Σοβιέτ περίοδο, πολιτική και πολεμική ισχύ της, ενώ, από την άλλη πλευρά, έχουμε την παράλληλη ανάδειξη της Κίνας ως του νέου κέντρου βάρους της μεγάλης ασιατικής μάζας και μάλιστα με παγκόσμιες βλέψεις.

Η Ενεργειακή Ισχυροποίηση της Τουρκίας Εγκυμονεί Κινδύνους για την Ενεργειακή Ασφάλεια της Ελλάδος

Η Ενεργειακή Ισχυροποίηση της Τουρκίας Εγκυμονεί Κινδύνους για την Ενεργειακή Ασφάλεια της Ελλάδος

Η επίσημη θεμελίωση (ανεπίσημα το έργο έχει ξεκινήσει να κατασκευάζεται από πέρυσι) του έργου κατασκευής του πρώτου πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής της Τουρκίας στο Ακούγιου της Μερσίνας στις 3/4, με remote control από την Άγκυρα από τον πρόεδρο της Τουρκίας Ταγίπ Ερντογάν και τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλάντιμιρ Πούτιν, σηματοδότησε μια νέα εποχή στις ρώσο-τουρκικές σχέσεις όπου το ενεργειακό έχει βαρύνουσα σημασία. Θα πρέπει δε να σημειωθεί (όπως αναφέρουμε σε πρόσφατη ανάλυσή μας στις 27/3) ότι ο πυρηνικός σταθμός στο Ακούγιου, συνολικής εγκατεστημένης ισχύος 4,8 GW, αποτελεί μέρος ενός ευρύτερου πυρηνικού προγράμματος της γείτονος που, όταν ολοκληρωθεί, θα έχει προσθέσει 12,0 GW ηλεκτρικής ισχύος στο διασυνδεδεμένο σύστημα, καλύπτοντας έτσι τουλάχιστον το 20% των ηλεκτρικών αναγκών της χώρας περί το 2030. Στα μεγαλεπήβολα σχέδια για πυρηνική παραγωγή ηλεκτρισμού της Τουρκίας θα πρέπει να προσθέσουμε την παράλληλη προσπάθεια που καταβάλλεται εδώ και χρόνια για μεγιστοποίηση της εγχώριας παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας από θερμικούς σταθμούς φ. αερίου αλλά και ανθρακικούς

Ο Δύσκολος Δρόμος της Ενεργειακής Μετάβασης

Ο Δύσκολος Δρόμος της Ενεργειακής Μετάβασης

Την περασμένη Τετάρτη (28/3) το ΙΕΝΕ οργάνωσε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα απογευματινή εκδήλωση με θέμα την «αγορά ηλεκτρικής ενέργειας σε μετάβαση». Εάν κάτι πρέπει να συγκρατήσουμε από αυτή την πολύωρη, αλλά άκρως περιεκτική συνάντηση, όπου συμμετείχαν οι πλέον σημαντικοί εκπρόσωποι της αγοράς, αλλά και των θεσμικών φορέων που έχουν την ευθύνη εποπτείας, συντονισμού (ΡΑΕ, ACER) και λειτουργίας (ΑΔΜΗΕ, ΔΕΔΔΗΕ) είναι η πολύ δύσκολη πορεία που ήδη αντιμετωπίζει η χώρα μας στη μετάβασή της προς το νέο καθεστώς. Και ποιο είναι το νέο αυτό καθεστώς; Πολύ περιληπτικά αυτό καθορίζεται από την πλήρη ενοποίηση, σύζευξη και ανταγωνιστικότητα των αγορών, δηλ. ηλεκτρισμός και φυσικό αέριο, από την διεύρυνση των αγορών, την απανθρακοποίηση της παραγωγής με παράλληλη ανάδειξη των ΑΠΕ ως βασικού πυλώνα του ηλεκτροπαραγωγικού συστήματος, τη μεγαλύτερη ρευστότητα των αγορών και την πλέον ανταγωνιστική παραγωγή και διάθεσης ενέργειας, με αυξημένη δυνατότητα επιλογής, προς όφελος του καταναλωτή. Όλη αυτή η διαδικασία μετάβασης, στο μεγαλύτερο μέρος της, έχει θεσμοθετηθεί από την ΕΕ και προδιαγράφεται μέσω του μοντέλου στόχου (target model) το οποίο καλούνται να ακολουθήσουν τα κράτη μέλη, όπως η Ελλάδα, και να προσαρμόσουν ανάλογα τις υποδομές τους και τη λειτουργία των αγορών τους.

Οπως τότε, και τώρα

Οπως τότε, και τώρα

Οταν πριν από εκατόν ενενήντα επτά χρόνια οι Ελληνες εξεγείρονταν κατά της οθωμανικής κυριαρχίας, στόχος τους ήταν η δημιουργία προτύπου βασιλείου της Δύσεως στην Ανατολή. Παρά την κακοδαιμονία εμφύλιων συγκρούσεων, την οικτρά κακοδιοίκηση, την εγκληματική σπατάλη και τη διαφθορά, κάτι πετύχαμε. Υπήρξαν στιγμές μεγαλείου αλλά και εξαχρειώσεως στην Ιστορία μας, και θεωρήσαμε πως με την ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και στη συνέχεια στην ΕΟΚ και εντέλει στην Ευρωζώνη πετύχαμε τη λύση του υπαρξιακού προβλήματός μας. Η Ιστορία όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις. Διότι ζούμε σε περίοδο μοναδικών αναταράξεων και αναπροσαρμογών, και όχι απλώς λόγω συνεπειών της εθνικής μας αφροσύνης. Η παλαιά τάξη πραγμάτων, το «σύστημα» συνεννοήσεως των Μπιλ Κλίντον, Τόνι Μπλερ και λοιπών Ευρωπαίων ηγετών, περιλαμβανομένου και του Μπορίς Γέλτσιν της Ρωσίας, βρίσκεται αντιμέτωπο με μια καταστροφική ροπή. Εκφραστές της είναι οι ηγέτες των δύο Μεγάλων Δυνάμεων –πλην όμως άνισης ισχύος– και ένας τρίτος περιφερειακός. Πρόκειται για τους προέδρους των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, της Ρωσίας, Βλαντιμίρ Πούτιν, και της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.

Η Χαμένη Ευκαιρία των Ιδιωτικοποιήσεων στον Ενεργειακό Τομέα

Η Χαμένη Ευκαιρία των Ιδιωτικοποιήσεων στον Ενεργειακό Τομέα

Εάν εξετάσουμε διαχρονικά το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων στην Ελλάδα την τρέχουσα περίοδο, δηλαδή μετά το 2011, θα δούμε ότι αυτό όχι μόνο δεν έχει πλησιάσει καν τον αρχικό στόχο των € 50 δισεκ., αλλά δια της βίας έχει συγκεντρώσει € 7,0 δισεκ. από την πώληση ακινήτων και συμμετοχών του δημοσίου σε εταιρείες και οργανισμούς. Και μάλιστα ένα μέρος αυτών των εσόδων, περίπου 1,5 δισεκ. ευρώ, θα εισπραχθούν σε βάθος 30ετίας (βλέπε πώληση περιφερειακών αεροδρομίων, λιμένων κλπ). Δηλαδή ομιλούμε περί μιας καθαρής αποτυχίας, παρά τις βαρύγδουπες ανακοινώσεις των κατά καιρoύς Κυβερνήσεων. Μάλιστα, η παρούσα Κυβέρνηση, επ’ ευκαιρία του προϋπολογισμού του 2018, είχε δηλώσει ότι μέχρι τα τέλη του τρέχοντος έτους θα έχουν συγκεντρωθεί περί τα 10,0 δισεκ. ευρώ συνολικά από αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή μόλις το 1/5 του αρχικού στόχου που είχε τεθεί το 2011 με την τότε ίδρυση του ΤΑΙΠΕΔ! Όπως έχουμε επισημάνει επανειλημμένα μέσω του energia.gr, οι ιδιωτικοποιήσεις εταιρειών και οργανισμών του ενεργειακού τομέα θα μπορούσαν να είχαν αποτελέσει την εξαίρεση στον κανόνα της βραδυπορίας του ΤΑΙΠΕΔ, τόσο από άποψη ύψους των αναμενόμενων εσόδων, όσο και λόγω του δυναμισμού που επιδεικνύει ο κλάδος, πράγμα που θα είχε πολλαπλασιαστικά οφέλη και μια ασύμμετρη, αλλά υψηλή επίδραση στην υπόλοιπη οικονομία.

Ανησυχητική Μετατόπιση Μέσα στον Χρόνο

Ανησυχητική Μετατόπιση Μέσα στον Χρόνο

Δυστυχώς οι χώρες δεν έχουν ρόδες, όπως έλεγε ο Αίσωπος, για να απομακρυνθούν από έναν κακό γείτονα, π.χ. έναν απρόβλεπτο επιθετικό Ερντογάν, ο οποίος, αντίθετα, ως κακούς γείτονες και αιτία για την παραγωγή όπλων στη χώρα του χαρακτηρίζει την Ελλάδα και την Κύπρο. Ομως και να είχαν ρόδες, δεν θα έφτανε: Σαν φιτίλι που ενδέχεται να ανάψει τη σπίθα ενός παγκόσμιου πολέμου βλέπει ο Ερντογάν «τις 20 στρατιωτικές βάσεις που χτίζουν οι ΗΠΑ στη Συρία» και παροτρύνει τους Τούρκους πολίτες να είναι έτοιμοι για όλα. Μυρωδιά μπαρουτιού και εκεί όπου δεν έχει σκάσει, ως απειλή προς «μικρούς» και «μεγάλους», σε ένα παγκόσμιο περιβάλλον, με τους κομπασμούς για υπεροπλία να περισσεύουν και νέες κούρσες εξοπλισμών να εκκινούν. Εμοιαζε ότι είχαμε γλιτώσει από αυτήν την αρρώστια. Η αλαζονεία προπορεύεται της γνώσης και της λογικής.

Ο Ερντογάν και οι Άλλοι

Ο Ερντογάν και οι Άλλοι

Τον Ιούλιο του 2016 το Forbes έγραφε: «πετάξτε την Τουρκία έξω από το ΝΑΤΟ. Δεν χρειαζόμαστε μία "πολιτική δικτατορία" ή μία στρατιωτική χούντα". Αναφερόταν στον αυταρχισμό του σουλτάνου, επιχειρηματολογούσε για το πώς έχει περιοριστεί η σπουδαιότητα της χώρας ως περιφερειακής δύναμης θύμιζε τις προκλήσεις έναντι της Ελλάδας και την κατοχή της Κύπρου. Αλλά και ο γερμανικός Τύπος το 2017 έβλεπε τους γείτονες «διεθνώς απομονωμένους». Οι σχέσεις τόσο με την Ε.Ε. όσο και με τις ΗΠΑ ήταν στο ναδίρ. Έκτοτε οι παραληρηματικές επιθέσεις του Ταγίπ Ερντογάν κατά της Ένωσης και της Βορειοατλαντικής συμμαχίας πολλαπλασιάζονται, η ολίσθηση στον αυταρχισμό συνεχίζεται, όπως και το κυνήγι κάθε είδους πραγματικού ή φανταστικού αντιπάλου. Κι όμως εκείνος φαίνεται να ενισχύει τη φωνή του στη διεθνή σκακιέρα, όχι να οδηγείται στο περιθώριο. Το ΝΑΤΟ όχι μόνο αποφεύγει να απαντήσει στα λεκτικά πυρά της Άγκυρας, αλλά όταν ρωτήθηκε για την κράτηση των δύο Ελλήνων αξιωματικών, με τη φράση είναι «διμερές θέμα» ξεκαθάρισε ότι δεν συμμερίζεται τα περί φθίνουσας στρατηγικής σημασίας της Τουρκίας.

Γιατί ο Ερντογάν Δεν Θέλει Πόλεμο με την Ελλάδα

Γιατί ο Ερντογάν Δεν Θέλει Πόλεμο με την Ελλάδα

Μπορεί στην περίπτωση των δύο συλληφθέντων Ελλήνων στρατιωτικών η Άγκυρα να κάνει διπλωματικό καψώνι στην Αθήνα, αλλά αυτές τις ημέρες υποχρεώθηκε να βάλει την ουρά στα σκέλια στο μέτωπο της κυπριακής ΑΟΖ. Το γεωτρύπανο της ΕΝΙ ήταν εύκολος στόχος και προσφερόταν για μία εύκολη επιτυχία. Όπως είχαμε εγκαίρως προβλέψει από αυτές εδώ τις στήλες, όμως, ο Ερντογάν θα σκόνταφτε στην ExxonMobil. Πράγματι, όταν οι Τούρκοι απείλησαν ότι θα παρεμπόδιζαν τις προκαταρκτικές έρευνες του αμερικανικού πετρελαϊκού κολοσσού, η Ουάσιγκτον έστειλε στην περιοχή σκάφη του 6ου Στόλου και μία σαφή προειδοποίηση, η οποία έφερε άμεσο αποτέλεσμα. Το αμερικανικό ναυτικό βρέθηκε στην περιοχή, λόγω προγραμματισμένης άσκησης με το Ισραήλ, αλλά το μήνυμα ήταν σαφές και δεν αποκλείεται ο προγραμματισμός να είχε γίνει ακριβώς για να σταλεί το μήνυμα στην Άγκυρα.

«Μη Μαλώνεις, Συζήτησε»

«Μη Μαλώνεις, Συζήτησε»

Τον Αύγουστο του 1976 η Τουρκία έστειλε το σκάφος «Σισμίκ-Ι» για έρευνες σε περιοχές της υφαλοκρηπίδας του Αιγαίου που η Ελλάδα θεωρεί ότι της ανήκουν. Παρά τις πολεμικές κραυγές της αντιπολιτεύσεως, η κυβέρνηση Καραμανλή απέφυγε να χρησιμοποιήσει βία. Επέλεξε να προσφύγει παράλληλα στο Συμβούλιο Ασφαλείας και στο Διεθνές Δικαστήριο. Η προσφυγή στο δεύτερο απέβη άκαρπη για τυπικούς λόγους. Αντιθέτως, το Συμβούλιο Ασφαλείας υιοθέτησε το ψήφισμα 395/1976. Ανάλογα κείμενα αποκαλούνται σκωπτικά στους διαδρόμους του Συμβουλίου Ασφαλείας ψηφίσματα τύπου «μη μαλώνεις, συζήτησε» [«don’t fight, talk» resolutions]. Το Συμβούλιο απέφυγε επιμελώς να ασχοληθεί με την ουσία της υποθέσεως, δεν καταδίκασε ευθέως τις τουρκικές ενέργειες και αντιμετώπισε επί ίσοις όροις τις δύο χώρες. Ελλάδα και Τουρκία εκλήθησαν να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση, να επαναλάβουν τις απευθείας διαπραγματεύσεις για τη διευθέτηση των διαφορών τους και να εξετάσουν την πιθανότητα προσφυγής σε διεθνή δικαιοδοτικά όργανα. Η ιστορία αυτή αποκτά επικαιρότητα μετά την παρεμπόδιση εκ μέρους της Τουρκίας της διεξαγωγής ερευνών στο τεμάχιο 3 της κυπριακής ΑΟΖ.

Το Αύριο με τους Γείτονες

Το Αύριο με τους Γείτονες

Τους τελευταίους μήνες, ολοένα και περισσότερο διατυπώνεται, από διάφορες κατευθύνσεις, η άποψη ότι η στρατηγική που ακολούθησε η Ελλάδα έναντι του ανατολικού γείτονά της για δεκαετίες δεν μπορεί να παραμένει πια η ίδια. Εχει ακυρωθεί, άλλωστε, στην πράξη. Οι αποφάσεις του Ελσίνκι ανήκουν πλέον στην αξιολόγηση των ιστορικών, ενώ η διευρυνόμενη απόκλιση των δύο πλευρών του Αιγαίου σε σειρά δεικτών, από τον πληθυσμιακό, τον οικονομικό, τον τεχνολογικό και τον στρατιωτικό, υπογραμμίζουν το ευκρινές χάσμα που υπάρχει σε σχέση με όσα επικρατούσαν προ είκοσι ετών. Το χάσμα μπορεί να μειωθεί ως ένα βαθμό και μέχρι κάποιο σημείο. Η Ελλάδα δεν είναι δυνατόν να αποκτήσει ένοπλες δυνάμεις του μεγέθους της Τουρκίας, ούτε και κάτι τέτοιο είναι θεμιτό. Μπορεί, όμως, μέσα από την έστω σταδιακή και αργοπορημένη χάραξη εθνικής πολιτικής τεχνολογίας να συνδυάσει την πολυπόθητη ανάγκη για αλλαγή και εκσυγχρονισμό του παρωχημένου αναπτυξιακού μοντέλου που επικρατεί στη χώρα, με την παράλληλη παραγωγή οπλικών συστημάτων με αυξημένες δυνατότητες αποτροπής.

Πώς θα Μείνουμε στην Ευρωζώνη;

Πώς θα Μείνουμε στην Ευρωζώνη;

Η έκθεση του Economist Intelligence Unit, που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Πέμπτη, περιέχει εκτιμήσεις και προβλέψεις για την Ελλάδα. Σύμφωνα με την έκθεση, η Ελλάδα ταλανίζεται από τη «βαθιά ριζωμένη διαφθορά της ολιγαρχίας της, την έλλειψη ξένων επενδύσεων (λόγω «κλειστών» κλάδων, προστατευτισμού και της εχθρότητας προς τις ξένες εταιρείες), με συνέπεια την έλλειψη ανταγωνιστικότητας». Σε όλους εμάς, τους ιθαγενείς, δεν μας λέει κάτι καινούργιο. Αυτό που χρήζει σκέψης και δη περίσκεψης, είναι η εκτίμηση των αναλυτών του EIU ότι η θέση μας στην Ευρωζώνη δεν είναι μεσοπρόθεσμα δεδομένη. Είναι χρήσιμο να φρεσκάρουμε την (παραδοσιακά) βραχεία μνήμη μας. Το 2010, όταν κλειδωθήκαμε έξω από τις αγορές και οδεύαμε σε ανθρωπιστική κρίση λόγω ανοικτής χρεοκοπίας, διασωθήκαμε από την Ευρώπη, όχι επειδή ήμασταν μια σημαντική χώρα αλλά, κυρίως, επειδή τότε αποτελούσαμε έναν συστημικό κίνδυνο για το πολύ μεγάλο πολιτικό εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης

Η Χαμηλή Πτήση της Ελληνικής Οικονομίας

Η Χαμηλή Πτήση της Ελληνικής Οικονομίας

Το αναπτυξιακό άλμα που περίμενε πέρυσι τέτοιο καιρό η κυβέρνηση δεν ήρθε. Η αρχική πρόβλεψη για ρυθμό ανάπτυξης 2,7% το 2017 αναθεωρήθηκε σε 2,1% αρχικά και σε 1,6% προς το τέλος του έτους. Ο τελικός απολογισμός είναι λίγο χειρότερος, στο 1,4%, πιο χαμηλά ακόμη κι απ’ όσο εκτιμούσε το συνήθως πιο απαισιόδοξο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στα μέσα του περασμένου χρόνου. Εφαρμόζοντας πολύ περισσότερη λιτότητα απ’ όση η επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων απαιτούσε και με το πρωτογενές πλεόνασμα να ξεπερνάει τελικά το 4% του ΑΕΠ, έναντι στόχου 1,75%, η κατανάλωση καθηλώθηκε. Ωστόσο, οι εξαγωγές και οι επενδύσεις ήταν ανάλογες των αρχικών εκτιμήσεων. Οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 6,8% έναντι πρόβλεψης 5,3%, αλλά ο εξωτερικός τομέας της οικονομίας παρέμεινε αρνητικός, αφού και οι εισαγωγές αυξήθηκαν με υπερδιπλάσιο ρυθμό απ’ όσο εκτιμάτο (7,2% αντί 3,2%). Οι επενδύσεις αυξήθηκαν κατά 9,6% έναντι πρόβλεψης 9,1%. Αυτό το μικρό επενδυτικό θαύμα οφείλεται κυρίως στις επενδύσεις σε μεταφορικό εξοπλισμό, κυρίως δηλαδή στις αγορές οχημάτων από τις εταιρείες ενοικιάσεως αυτοκινήτων, τα τουριστικά γραφεία κ.λπ.

Η Νέα Κανονικότητα και η Ανάγκη για Hγέτη

Η Νέα Κανονικότητα και η Ανάγκη για Hγέτη

Το σύνηθες ερώτημα που ακούγεται ανά την Ελλάδα είναι: γιατί δεν έχουμε πολιτικούς ηγέτες που να εμπνέουν και να εκφράζουν μεγάλες ιδέες; Ουσιαστικά υπονοείται ότι κάπου πρέπει να υπάρχει μία πεφωτισμένη ηγεσία που θα έλθει και θα τα αλλάξει-διορθώσει όλα. Η απάντηση είναι απλή: Η πολιτική ηγεσία αντανακλά αυτό που είναι ο λαός, ή ορθότερα, αυτό που θέλει ο λαός. Δεν μπορεί να προκύψει πεφωτισμένη ηγεσία από έναν λαό που δεν ψηφίζει με υψηλόφρονα κριτήρια. Ένα από τα πράγματα που έχουμε επιτύχει ύστερα από χρόνια επίσημης ανεξαρτησίας είναι ότι η πολιτική ηγεσία δεν μας προκύπτει, αλλά εκλέγεται. Παρά τα φημολογούμενα (και συχνά βάσιμα) περί εκλεκτικών προτιμήσεων κάποιων πρεσβειών προς Έλληνες πολιτικούς ηγέτες, οι εκλογείς δεν πιέζονται από κάποιον Αμερικανό, Γερμανό ή Ρώσο κατά την επιλογή του τοπικού βουλευτή τους.

De Facto Τουρκική Κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο

De Facto Τουρκική Κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο

Τα γεγονότα των τελευταίων τριών εβδομάδων τόσο στο τεμάχιο 3 της Κυπριακής ΑΟΖ, όσο και βορειότερα στο Αιγαίο στις περιοχές των Ιμίων και του Καστελόριζου, δεν αφήνουν πλέον ουδεμία αμφιβολία περί των σχεδίων της Άγκυρας να ελέγξει πλήρως τον θαλάσσιο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου. Απώτερος στόχος ο απόλυτος έλεγχος της θαλάσσιας περιοχής πέριξ της Κύπρου αλλά και όλου του Αιγαίου ώστε αυτό να σταματήσει να είναι, αυτό που αποκαλούν οι Τούρκοι, 'Ελληνική Θάλασσα' . Και ασφαλώς πέρα από τις Τουρκικές βλέψεις για απόλυτη στρατιωτική και ναυτική κυριαρχία υπάρχει πλέον και η ξεκάθαρη θέληση για τον έλεγχο των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που έχουν εδώ και καιρό εντοπισθεί στην ευρύτερη περιοχή

Το Μεγάλο Πλεονέκτημα της Ιταλίας

Το Μεγάλο Πλεονέκτημα της Ιταλίας

Μόλις πριν από λίγα χρόνια τη θεωρούσαν «μεγάλο ασθενή» της ευρωπαϊκής οικονομίας. Η Ιταλία έχει τεράστιο δημόσιο χρέος ύψους 2,3 τρισ. ευρώ, που φθάνει το 132% του ΑΕΠ. Δεν διαθέτει πολιτική σταθερότητα, με την έννοια ότι οι κυβερνήσεις της έχουν θητεία μικρής διάρκειας και γι’ αυτό την Κυριακή 4 Μαρτίου έχει εκλογές. Κι όμως, η πολιτική ρευστότητα στην πλέον υπερχρεωμένη ευρωπαϊκή χώρα (εξαιρείται η Ελλάδα) δεν ανησυχεί τις αγορές. Δεν προκαλεί πανικό ή έξοδο κεφαλαίων, παρότι οι δημοσκοπήσεις προβλέπουν πρωτιά για το κόμμα λαϊκιστών που ίδρυσε γνωστός κωμικός. Η Ιταλία είναι σοβαρή χώρα. Ακόμα και ο διασκεδαστής έκανε κόμμα που έχει απήχηση στους πολίτες, αλλά παραχώρησε τη θέση του προέδρου σε άλλον (δημαγωγό) επειδή είναι καταλληλότερος... Δεν είναι βέβαια μόνον οι λαϊκιστές πιο σοβαροί από τους αντίστοιχους δικούς μας. Είναι κυρίως οι υπόλοιποι! Οι βραχύβιες κυβερνήσεις της Ιταλίας, αθόρυβα πραγματοποίησαν ένα θαύμα τα τελευταία χρόνια. Αξιοποίησαν την πολιτική της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), επιμήκυναν την διάρκεια του δημόσιου χρέους και μείωσαν το επιτόκιο για τα επόμενα χρόνια.

Δια της Ισχύος

Δια της Ισχύος

Έχουν περάσει 45 χρόνια από τα τραγικά του 1974 και ακόμη δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν οι συμμαχίες και οι διεθνείς συνεταιρισμοί. Και επιμένουμε να βαυκαλιζόμεθα ότι η προσφυγή σε συμμαχίες και οργανισμούς μπορεί να μας λύσει τα προβλήματα με τους γείτονες. Η Ελλάς και η Τουρκία είναι μέλη του ΝΑΤΟ. είναι δεδομένο ότι η συμμαχία θα τηρήσει ίσες αποστάσεις στις διαφορές τους. Τόσο οι Βρυξέλλες όσο και η Ουάσιγκτον ενδιαφέρονται μόνον να αποτρέψουν μια πολεμική εμπλοκή μεταξύ των δύο συμμάχων χωρών, κάτι που θα εσήμαινε τον υπέρτατο εξευτελισμό για την Ατλαντική Συμμαχία. Οι όποιες λοιπόν μεσολαβητικές προσπάθειές τους εκεί αποσκοπούν. Στην εκτόνωση των εντάσεων χωρίς να ασχολούνται με την γενικότερη διευθέτηση των προβλημάτων. Μάλιστα έχουν συνήθως μεγαλύτερες απαιτήσεις για «αυτοσυγκράτηση» από χώρες που προβάλλονται ως πρότυπα ή νησίδες «σταθερότητος»