Προβληματισμό
και ανησυχία προκάλεσε το χθεσινό (21/08) δημοσίευμα της εφημερίδας
«Καθημερινή» της Κύπρου, σύμφωνα με το οποίο ο ΟΗΕ, μετά από έντονες πιέσεις,
διαβήματα και απειλές της Άγκυρας, εξετάζει το ενδεχόμενο να εισηγηθεί προς την
Κυπριακή Δημοκρατία να καθυστερήσει την έναρξη γεώτρησης.
Οι Τούρκοι και
το ψευδοκράτος αξιώνουν να μην πραγματοποιηθεί την πρώτη εβδομάδα του Οκτωβρίου
η γεώτρηση στο οικόπεδο «Αφροδίτη» της κυπριακής ΑΟΖ, όπως είναι
προγραμματισμένο και, σε αντίθετη περίπτωση, απειλούν ακόμη και με κατάρρευση
τις συνομιλίες για την επίλυση του Κυπριακού, οι οποίες την περίοδο εκείνη
θα εισέρχονται σε μία πολύ κρίσιμη φάση,
καθώς βάσει του πλάνου που συμφωνήθηκε μεταξύ Χριστόφια και Έρογλου, στις 21
Οκτωβρίου 2011 θα λάβει χώρα η τελευταία συνάντηση και θα ακολουθήσει πριν από
τις 30 Οκτωβρίου η τέταρτη τριμερής στη Νέα Υόρκη.
Όπως, μάλιστα,
αναφέρεται χαρακτηριστικά στο εν λόγω δημοσίευμα, Άγκυρα και ψευδοκράτος
αφήνουν να αιωρείται τελεσιγραφικά το δίλημμα «είτε λύση είτε γεώτρηση».
Επίσης, από σημερινές δηλώσεις του γγ του ΑΚΕΛ, Άντρου Κυπριανού, συνάγεται το
συμπέρασμα ότι η Κυπριακή Δημοκρατία δεν αποκλείει ακόμη και θερμό επεισόδιο
από την Τουρκία, χωρίς, όμως, ένα τέτοιο ενδεχόμενο να την αποθαρρύνει από την
άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων της μέσα στα χωρικά της ύδατα.
Η αναβολή έστω
και για ένα μήνα που εμμέσως συστήνει η πηγή του ΟΗΕ που επικαλείται το
δημοσίευμα κρύβει την παγίδα που θα πρέπει να αποφύγει η Κυπριακή Δημοκρατία:
την απώλεια της διεθνούς νομικής της προσωπικότητας, μέσα από την κατάργησή της
και την «παρθενογένεση» ενός νέου κράτους, γεγονός που θα νομιμοποιεί
ουσιαστικά τα τετελεσμένα της εισβολής του «Αττίλα» Ι και ΙΙ, το 1974.
Και θα πρέπει να
συνδυαστεί η απειλή αυτή με την πρόσφατη «απόφανση» του Τούρκου πρωθυπουργού
Ερντογάν ότι «δεν υπάρχει ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Κύπρος!» και την
υπενθύμιση ότι η μόνη λύση που γίνεται αποδεκτή από την Άγκυρα είναι μια
«ομοσπονδιακή δομή ισότιμων πλευρών βασισμένη στην αρχή των δύο ιδρυτικών
κρατών». Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, ξεκαθάρισε ότι κατά το δεύτερο εξάμηνο του
2012 οι προενταξιακές συνομιλίες Τουρκίας – ΕΕ θα παγώσουν.
«Σε περίπτωση που δώσουν στη Νότια Κύπρο την
προεδρία της ΕΕ, εμείς δεν τους αναγνωρίζουμε. Ποτέ δεν πρόκειται να καθίσουμε
στο ίδιο τραπέζι μαζί τους», τόνισε, ενώ συμπλήρωσε, για να μην έχουν καμία
αμφιβολία και οι αφελέστεροι στην εντεύθεν πλευρά της «Πράσινης Γραμμής» ότι
«έχουν αλλάξει οι συνθήκες που ίσχυαν στο σχέδιο Ανάν. Η στάση μας στο τραπέζι
θα είναι διαφορετική». Τέλος, σε ένα κρεσέντο αλαζονείας και επιπέδου
απαράδεκτου για ηγέτη χώρας-μέλους του ΟΗΕ, αποκάλυψε πλήρως τα αισθήματα που
τρέφει για την νόμιμη κυβέρνηση του νησιού: «Δεν συνομιλούμε με χώρα που δεν
αναγνωρίζουμε. Θεωρούμε ντροπή για μας ακόμη και το ότι βρισκόμαστε στο ίδιο
τραπέζι μαζί τους στον ΟΗΕ!»
Είναι ακριβώς,
άρα, η νομική προσωπικότητα, ο «κάρφος» αυτός στον τουρκικό επεκτατικό
«οφθαλμό» που θα πρέπει να διαφυλαχθεί από την κυβέρνηση της Κυπριακής
Δημοκρατίας, με την αταλάντευτη, φυσικά, στήριξη της Αθήνας. Γιατί θα πρέπει να
έχουμε υπ’ όψιν μας ότι η σταθερή προσήλωση στη διαφύλαξη της νομικής προσωπικότητάς της,
επέτρεψε, όπως είχαμε γράψει παλαιότερα (βλ. εδώ), στο να ανασταλεί η εφαρμογή
του «κοινοτικού κεκτημένου» στον κατεχόμενο Βορρά και στο να μην έχει επιτραπεί
ως σήμερα η έναρξη απευθείας εμπορίου ΕΕ-ψευδοκράτους. Είναι, επίσης, ο όρος
αυτός και η συνεπαγόμενη αναγνώριση ότι μόνο αυτή αποτελεί την νόμιμη κυβέρνηση
στην Μεγαλόνησο η σημερινή της ασπίδα απέναντι και στις νέες αυτές ιταμές
προκλήσεις της Τουρκίας.
Αν σήμερα οι
Τούρκοι δεν κάνουν εκείνοι έρευνες μαζί με το Ισραήλ στην κυπριακή ΑΟΖ το
οφείλουμε στην παράδοση που δημιούργησε η αταλάντευτη στάση του αείμνηστου προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου στο ζήτημα αυτό – και την οποία, τουλάχιστον στο
θέμα των χωρικών υδάτων και άλλων συναφών κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής
Δημοκρατίας, ακολουθεί και η κυβέρνηση Χριστόφια. Η παραίτηση από αυτήν θα
απάλλασσε την Τουρκία κάθε κατηγορίας για παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου - όπως
αναγνωρίζουν τα ψηφίσματα του ΟΗΕ – και θα νομιμοποιούσε την επιρροή της,
τουλάχιστον στον κατεχόμενο Βορρά.
Χωρίς την προσήλωση, εκ μέρους της κυπριακής κυβέρνησης, στην κατοχύρωση της διεθνούς νομικής προσωπικότητας της Κυπριακής
Δημοκρατίας, ούτε το Ισραήλ θα αποστόμωνε την Άγκυρα την επομένη της χάραξης της ΑΟΖ
με την Κύπρο ότι δεν πρέπει να θεωρεί ότι η εισβολή έχει προκαλέσει έννομα
αποτελέσματα, ή ότι τίθεται το εύρος της κυριαρχίας της νόμιμης κυβέρνησης υπό
την ομηρεία της εξεύρεσης λύσης και, στην ουσία, του «Αττίλα» - ούτε οι ΗΠΑ,
διά διπλωματικών τους κύκλων, θα αναγνώριζαν, την περασμένη εβδομάδα, το
δικαίωμα της Κυπριακής Δημοκρατίας να εξασφαλίζει, όπως όλες οι χώρες, τις
απαραίτητες προμήθειες ενέργειας. Ούτε, επίσης, θα ερχόταν σήμερα η αναγνώριση
εκ μέρους του ρωσικού ΥΠΕΞ, των δικαιωμάτων που έχει η Λευκωσία στην
εκμετάλλευση του υποθαλάσσιου ορυκτού της πλούτου, όπως αυτά απορρέουν από τη
Συνθήκη του ΟΗΕ (1982) για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Αυτή η επιμονή στην διασφάλιση της διεθνούς της νομικής προσωπικότητας και συνέχειας πρέπει να αποτελεί και την
πυξίδα της Κυπριακής κυβέρνησης – αλλά και της συμπαραστεκόμενης, σε αυτήν,
Ελλαδικής – απέναντι και στην νέα τουρκική εκβιαστική πολιτική. Γιατί η υποχώρηση στους εκβιασμούς αυτούς θα σημάνει όχι μόνο νομιμοποίηση της εισβολής και των συναφών με αυτήν
παραβιάσεων του Διεθνούς Δικαίου, αλλά, κυρίως, παραδοχή έμπρακτη ότι εφεξής στην
Κύπρο ο Ελληνισμός θα προσαρμόσει τις τύχες του στην παρανομία του «δικαίου του
ισχυροτέρου» - και θα βρίσκεται στο έλεός του.