Του Κώστα Iορδανίδη
Η τοποθέτηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Γ. Παπανδρέου ότι τα όρια των χωρικών μας υδάτων προσδιορίζουν και το εύρος της υφαλοκρηπίδος, αναίρεσε την ψευδαίσθηση της κοινής γνώμης ότι είναι δυνατή η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο αποκλειστικώς και μόνον για το θέμα αυτό, δίχως να έχει προϋπάρξει συμφωνία επί κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος.
Πιθανότητες παραπομπής του θέματος της υφαλοκρηπίδος στη Χάγη, μετά την υπογραφή συνυποσχετικού μεταξύ των κυβερνήσεων Αθηνών και Αγκύρας υφίσταντο έως το 1982, πριν καταρτισθεί το νέο Δίκαιο Θαλάσσης, όταν τα διεθνώς αναγνωρισμένα χωρικά ύδατα στο Αιγαίο ήταν τα έξι μίλια.
Από τη στιγμή που το νέο Διεθνές Δίκαιο της Θαλάσσης ετέθη σε ισχύ το 1994 και επικυρώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων το 1995, εξέλιπε η κοινή βάση υπογραφής συνυποσχετικού, αφού ορθώς η Ελλάς διατηρεί το δικαίωμα επεκτάσεως των υδάτων της έως τα 12 μίλια, ενώ η Άγκυρα απειλεί ευθέως ότι μια τέτοια εξέλιξη θα αποτελούσε αιτία πολέμου.
Κατά συνέπεια, όταν γίνεται αναφορά σε ελληνοτουρκικές συζητήσεις για την υφαλοκρηπίδα είτε πρόκειται περί διαπραγματεύσεων, που αφορούν σε ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στο Αιγαίο, είτε δεν συζητείται τίποτε το ουσιαστικό.
Σε μία τέτοια, όμως, περίπτωση διερωτάται κανείς ποιο είναι το νόημα των ισχυρισμών πρώην στελεχών της κυβερνήσεως του κ. Κ. Σημίτη ότι το θέμα της παραπομπής στο Δικαστήριο της Χάγης είχε ωριμάσει ή ότι θα μπορούσε να είχε λυθεί εάν ο κ. Κ. Καραμανλής δεν είχε εγκαταλείψει τη Συμφωνία του Ελσίνκι.
Αλλά το θέμα δεν εξαντλείται στη διαφορά γύρω από το εύρος των χωρικών υδάτων, αφού η Τουρκία από το 1996 έθεσε θέμα γκρίζων ζωνών – με άλλα λόγια αμφισβητήσεως της ελληνικής κυριαρχίας σε βραχονησίδες όχι μόνον εις την θαλάσσια μεθόριο των δύο χωρών, αλλά και σε περιοχές απέχουσες δεκάδες ναυτικά μίλια από τις τουρκικές ακτές στο Αιγαίο.
Με δυο λόγια, η υπογραφή συνυποσχετικού για την παραπομπή του νομικού ζητήματος του προσδιορισμού της υφαλοκρηπίδος στο Αιγαίο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προϋποθέτει συμφωνία με την Άγκυρα επί του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων και των αξιώσεων της Τουρκίας γύρω από τις «γκρίζες ζώνες». Από την χαοτική συζήτηση των τελευταίων ημερών αρχίζουν να προκύπτουν δυσάρεστες αλήθειες.
(Καθημερινή, 8/6/06)