Η διαχείριση των απορριμμάτων μιας χώρας είναι ένα από τα βασικά δείγματα του πολιτισμού της. Όταν άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχουν απαγορεύσει τις χωματερές εδώ και δεκαετίες και από το 2008 καταργούν πλέον και τους XYTA, εμείς συνεχίζουμε να πετάμε τα σκουπίδια μας στα δάση γύρω από τις πόλεις ή να τα στοιβάζουμε στις χωματερές.
Tα αποτελέσματα είναι ορατά σε όλους:
Σήμερα η οικολογική καταστροφή που υφίσταται η Θεσσαλονίκη από τη φωτιά που καίει εδώ και δέκα ημέρες.
Χθες, ίσως και αύριο, τα καμένα δάση από τις φωτιές που ξεσπούν κάθε καλοκαίρι και ξεκινούν από παράνομες χωματερές. H μόλυνση των υδάτων αλλά και του εδάφους. H καταστροφή του περιβάλλοντος που ζούμε και η υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας.
Kαι όλα αυτά, γιατί; Eπειδή οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν επιθυμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος. Γιατί οι δήμαρχοι, οι νομάρχες, οι υπερνομάρχες και οι λοιποί τοπικοί άρχοντες αρκούνται σε ευχολόγια, που όμως δεν έχουν κόστος σε ψήφους. Γιατί όλοι όσοι βγαίνουν στους δρόμους με μαύρες σημαίες υπερασπιζόμενοι την περιοχή τους, θεωρούν ότι το καλύτερο μέρος για να καταλήξουν τα σκουπίδια τους είναι... η αυλή του γείτονα στον άλλο δήμο.
Πρέπει, λοιπόν, όλοι (και κυρίως οι αρμόδιοι) να ανοίξουν τα μάτια και να δουν τις νέες μεθόδους που χρησιμοποιούν όλες οι προοδευμένες χώρες, με διαχωρισμό των υλικών (γυαλί, μέταλλα, χαρτί), με αξιοποίηση τους ακόμα και για παραγωγή ενέργειας, με σύγχρονα εργοστάσια που δεν προκαλούν μόλυνση ούτε καν οσμές.
Kαι ας τα δούμε γρήγορα, προτού αντιληφθούμε ότι, στην προσπάθεια μας να μη γίνει μια σύγχρονη μονάδα στη γειτονιά μας, κάναμε όλη τη χώρα μια χωματερή.
(Ημερησία, 25/7/06)