Θα γινόταν η συμφωνία του αιώνα. Εάν η BP απορροφούσε την Royal Dutch Shell, θα δημιουργούσε έναν κολοσσό που θα αντλούσε 4,6 εκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου την ημέρα- περισσότερα από την παραγωγή του Ιράν.
Η Shell τα τελευταία δύο χρόνια προσπαθεί να ανακάμψει από το σκάνδαλο αποθεμάτων. Αυτό το σκάνδαλο, την έκανε έναν κλασικό στόχο εξαγοράς: μια εταιρία με εξαιρετικά ενεργητικά αλλά με αποδυναμωμένη διοίκηση και αποτίμηση. Η βραχυπρόθεσμη αύξηση της παραγωγής της BP θα ταίριαζε γάντι με τις μακροχρόνιες προοπτικές της Shell.
Το ότι η BP δεν έκανε κίνηση, οφείλεται πιθανότατα στους φόβους για ρυθμιστικές αντιδράσεις. Από την παγκόσμια άποψη, ωστόσο, οι τρεις κολοσσοί, περιλαμβανομένης της ExxonMobil, αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 1/10 της πετρελαϊκής παραγωγής upstream (οι επιχειρήσεις μετά την άντληση).
Θα χρειαζόταν να γίνουν πωλήσεις μεγάλης κλίμακας σε διυλιστήρια και μάρκετινγκ αλλά δεν θα έλειπαν οι αγοραστές. Εξίσου σημαντικό, ίσως, είναι το γεγονός ότι οι φόβοι για συγχώνευση δύο πετρελαϊκών κολοσσών μέσα στο κλίμα εκτίναξης των τιμών ενέργειας, θα δημιουργούσε προβληματισμό στους πολιτικούς κύκλους.
Το τελευταίο κύμα ενοποίησης στην πετρελαϊκή βιομηχανία το 1998-2000, είχε στόχο τη μείωση του κόστους καθώς το πετρέλαιο κινείτο κάτω από τα 10 δολάρια. Σήμερα, οι κολοσσοί του χώρου είναι αν μη τι άλλο, πολύ ισχνοί –αρκεί να δούμε τα λειτουργικά προβλήματα της ΒΡ στις ΗΠΑ.
Ένας παχυλός λογαριασμός στην τράπεζα δεν έχει αξία όταν η εταιρία δεν έχει μηχανολόγους και όταν οι πλούσιες σε πρώτες ύλες κυβερνήσεις δεν ”κάνουν παιχνίδι.” Το πραγματικό πρόβλημα είναι να βρεθεί σταθερός και επαρκής ρυθμός ανάπτυξης.
Το μέγεθος δεν βοηθάει σε αυτή την περίπτωση. Γι’ αυτό και οι κολοσσοί του πετρελαίου υφίστανται σταθερά υποβαθμίσεις. Οι σχέσεις με κρατικές πετρελαϊκές εταιρίες είναι πιο σημαντικές. Η ΒΡ, και άλλοι, χρειάζονται εντέλει περισσότερες συνεργασίες όπως με την ρωσική TNK.
Για την ώρα όμως, οι κρατικές πετρελαϊκές εταιρίες νοιώθουν αρκετά ασφαλείς από μόνες τους. Αυτό σημαίνει ότι τυχόν ολοκληρωτικές συγχωνεύσεις μεταξύ των μεγάλων δυτικών πετρελαϊκών εξακολουθούν να προσφέρουν μεσοπρόθεσμα πλεονεκτήματα. Η διασπορά του κινδύνου και ο εξοστρακισμός των αδύναμων επιχειρήσεων σε ένα ενοποιημένο χαρτοφυλάκιο ενεργητικών, θα δημιουργούσε αξία.
Το ότι η BP και η Shell δεν έκαναν κάποια κίνηση αυτή τη φορά, δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουν και άλλοι. Η Total, η Chevron και η ConocoPhillips είναι προφανείς υποψήφιοι.
Οι υψηλές τιμές του πετρελαίου βοηθούν ώστε προς το παρόν να κουκουλωθούν αυτά τα ζητήματα, αλλά οι πιέσεις για πιο βαθιά αναδιοργάνωση της βιομηχανίας δεν πρόκειται να ξεπεραστούν.
(Euro2day – Financial Times, 28/07/06)