Του Κώστα Ιορδανίδη
Η απόφαση του κ. Γ. Παπανδρέου να αποπέμψει τον κ. Ι. Παπαντωνίου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι ένα εσωτερικό θέμα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, αλλά πρέπει να αντιμετωπισθεί με ιδιαίτερη προσοχή και από τους εφησυχάζοντες της «Νέας Δημοκρατίας».
Το γεγονός ότι ο κ. Παπαντωνίου με τις επίμαχες δηλώσεις του εμφανιζόταν ενδεχομένως συνεπής με την πολιτική των κυβερνήσεων του κ. Κ. Σημίτη δεν σημαίνει απολύτως τίποτε. Συνεπείς με την πολιτική και τις αρχές της κυβερνήσεως του κ. Κ. Μητσοτάκη ήταν και οι θέσεις των κ. Γ. Σουφλιά, Στ. Μάνου και Α. Ανδριανόπουλου, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον τότε νέο πρόεδρο της Ν.Δ. κ. Κ. Καραμανλή να προχωρήσει στη διαγραφή τους. Πρόκειται για μια αυτονόητη άσκηση ισχύος κάθε νέου ηγέτη και από μιαν άποψη ο κ. Παπανδρέου καθυστέρησε.
Εκ των πραγμάτων πλέον, οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων απλώς ακροβατούν, προσπαθώντας να δημιουργήσουν την εντύπωση ότι ασκούν πρωτογενή πολιτική αντί διαχειρίσεως και προσαρμογής των κοινοτικών αποφάσεων, πρωτίστως στην Οικονομία, αλλά και σε όλους τους τομείς της εσωτερικής πολιτικής και εν μέρει στην Εξωτερική Πολιτική και Αμυνα.
Με δεδομένη την πλήρη ιδεολογική ενσωμάτωση στο ευρωπαϊκό σύστημα –παρά τις δυσχέρειες προσαρμογής στο πρακτικό επίπεδο– η χάραξη σαφούς διαχωριστικής γραμμής των αντιπάλων παρατάξεων είναι έργο εξαιρετικά δυσχερές. Οταν συγκροτείται επιτέλους «πολιτική θέση» αντιπαραθέσεως, δεν αντέχει την όποια δημοσία διαφοροποίηση. Εξοδος από το πλαίσιο που έχει δημιουργηθεί δεν υπάρχει και ίσως δεν θα ήταν σκόπιμο να αναζητηθεί.
Το πολιτικό σύστημα της μεταπολιτεύσεως στηρίχθηκε στο «όραμα» της ενσωματώσεως της Ελλάδος στην Ενωμένη Ευρώπη. Ο κ. Κ. Σημίτης κατάφερε, μάλιστα, να προσδώσει μεταφυσικές διαστάσεις στην ένταξη της χώρας στη Ζώνη του Ευρώ. Σε περιόδους εικονικής αφθονίας το σύστημα λειτούργησε. Λογικώς ενεργών, από την πλευρά του, ο κ. Παπανδρέου επιχειρεί να αποδεσμευθεί από την «παρακαταθήκη» που κληροδότησε στο ΠΑΣΟΚ ο κ. Σημίτης, όπως και ως υπουργός Εξωτερικών ανέστρεψε δίχως την παραμικρή αντίδραση την εξωτερική πολιτική του πατέρα του, Ανδρέα Παπανδρέου, έναντι της Τουρκίας.
Κάποιοι δυσαρεστούνται και ενεργούν ενίοτε «ως ιδίαν έχοντες φρόνησιν», λησμονώντας ότι –καλώς ή κακώς– περιθώριο ελευθέρας διακυμάνσεως δεν υφίσταται, αφού το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι σαφώς αρχηγικό, με τη συναίνεση των Ελλήνων πολιτών.
Σε πρακτικό επίπεδο, η απόφαση του κ. Παπανδρέου να καρατομήσει τον κ. Παπαντωνίου ήταν μια πράξη προσωπικής πολιτικής χειραφετήσεως, και αυτό θα πρέπει να λάβει υπ’ όψιν σοβαρώς η Ν.Δ.
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 10/8/06)