Σήμερα 28 Οκτωβρίου 2011, 71 χρόνια από αυτή του 40'. Οι συνειρμοί, οι
συγκρίσεις, που επιβάλει η ιστορική μνήμη ίσως γίνονται αναπόφευκτοι.
Συγκρίσεις, τολμώ να πω, που δεν αφορούν τα ιστορικά γεγονότα, δεν
αφορούν την φύση ή την ειρωνική διάθεση πολλές φορές της Ιστορίας, μα
την αδυσώπητη εμμονή της να μας ελέγχει κάθε φορά προσωπικά. Κάθε φορά
που αποφασίζουμε για το μέλλον. Και όσο και αν το αποφεύγουμε, το δήγμα
της για αυτούς που το βιώνουν, νομίζω, θα είναι οξύ.
Η αναμέτρηση σήμερα, αν και τόσο διαφορετική, παραμένει η ίδια.
Αναμέτρηση, πρώτα, εσωτερική. Ο πειρασμός να αποδεχτεί κανείς τις
εξωτερικές συγκυρίες ως καθοριστικές, να θεωρήσει τον εαυτό του μονάχα
ως ένα άτομο αντιμέτωπο με προβλήματα πρώτα ιδιωτικά και μετά καθολικά,
είναι πολλές φορές μεγάλος. Ίσως είναι μια ύστατη προσπάθεια να
θωρακιστεί μια αντίληψη ακεραιότητας του ατομικού Εγώ μας. Αισθάνομαι,
πως σήμερα, σε αυτή ακριβώς την αναμέτρηση δεν κερδίζουμε, καθώς έχουμε
χάσει την αίσθηση ανάγκης για πραγματική κοινωνία μεταξύ μας, να
κοινωνούμε τις ανάγκες, τα προβλήματά μας μαζί τις ιδέες μας, την ανάγκη
να διαμορφώσουμε συλλογικά τις μεταξύ μας σχέσεις και το περιβάλλον
μας, να οραματιστούμε για ένα μέλλον δικό μας.
Αν και υπάρχουν σχεδόν όλες οι προϋποθέσεις πλέον για μια συλλογική
αντίδραση απέναντι στις δυνάμεις που επιβάλλουν το δικό τους καθεστώς,
οι περισσότερες αντιδράσεις που προκύπτουν, προκύπτουν ως διασπασμένες
αντιδράσεις απέναντι στη καταπάτηση ατομικών δικαιωμάτων και κεκτημένων
και όχι τόσο λόγω κοινωνικών αισθημάτων και αλληλεγγύης, κάτι που φάνηκε
ήδη από τις πρώτες διαδηλώσεις. Οι διαδηλώσεις προέκυπταν μεμονωμένες,
έπειτα από κάθε «επίθεση» στην κάθε κοινωνική ομάδα, δίχως αλληλεγγύη
από/ για την υπόλοιπη κοινωνία. Δυστυχώς δεν είδα φοιτητές να μάχονται
με το ίδιο πάθος για τις συντάξεις και τους μισθούς, ούτε και τους
υπόλοιπους για την παιδεία.
Σίγουρα όσο περισσότερες κοινωνικές ομάδες πλήττονται, θα υπάρχει και
μεγαλύτερη δυσαρέσκεια και μίσος, αλλά φοβάμαι πως όσο δεν υπάρχει ένα
συλλογικό Όραμα για το μέλλον, όσο δεν υπάρχει πάθος για κάτι καλλίτερο,
όσο μας λείπει αυτή αυτοθυσία και το πάθος που δείξαμε 71 χρόνια πριν -
και αυτοθυσία δεν είναι μονάχα να θυσιάσει κανείς την ζωή του αλλά
περισσότερο το εγώ του μπροστά στην ανάγκη της κοινωνίας - , όσα και να
γκρεμίσουμε, θα βρεθούμε στα ίδια πάλι ερείπια...
Ο Άγγελος Σικελιανός έλεγε πως το
γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνανα λυτρωθεί μονάχο του μπορεί,μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη,έτσι
αν είναι να γυρίσουμε 71 χρόνια πίσω σήμερα, ας αντηχούν δυνατά αυτοί
οι στίχοι και ίσως θυμηθούμε έτσι πάλι την ζωτική ανάγκη να
οραματιζόμαστε, καθώς για να είμαστε οι Γκρεμιστές πρέπει να είμαστε
πρώτα και οι Χτίστες όπως
έλεγε και ο Παλαμάς.
α.α.
Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940
Το γένος βουλιαγμένο μες στον αιώνα
να λυτρωθεί μονάχο του μπορεί
μα να ξυπνήσει πρέπει η πλέρια Μνήμη
βαθειά του, αδάμαστη και τρομερή.
Κανείς δε θα ξεφύγει τη γενιά του!
το βάρος της θα σπάσει ως τη στιγμή,
που βγαίνοντας από τη λησμονιά του
στο φως που πια δεν στέκουν δισταγμοί.
Της ζωής θε να ντυθεί την πανοπλία,
και μ’ ακέριο τον άγιο σκελετό
των περασμένων, θα στηθεί στη γη του
με το κεφάλι αλύγιστο κι ορτό!
Ελέγαμε: ένα Μαραθώνα ακόμα! Ελέγαμε: Μια Σαλαμίνα ακόμα! Ελέγαμε:
Ακόμα ένα εικοσιένα! Κι ήρτες τέλος συ, Μητέρα-Μέρα, οπού αγκάλιασες κι
ανύψωσες ολόκληρα τα περασμένα στον ανώτατο λυτρωτικό σκοπό τους, στον
υπέρτατο τους ηθικόν Ιστορικό Ρυθμό!
Ω δικαίωση όλων των ελληνικών αγώνων! Ω ύψιστη ηθική στροφή μέσα στο
χάος ολόκληρου του Κόσμου! Και μαζί, ω γιγάντια, πλέρια ιστορική
καταβολή, από την οποία, ..Νικητές, οι Έλληνες, θα ξεκινήσουμε αύριο,
πρωτοπόροι της πνευματικής ανάπλασης ολόκληρης της γης!
Ω Μέρα-Μάννα, που μας έσπασες ακέρια κι ως το ύστατο, όλα τα κρυφά
εσωτερικά δεσμά μας! Ω κοσμοϊστορική Ελευθερία, τόσο βαθειά
λαχταρισμένη! Να Σε! Σε κατέχουμε! Σε νιώθουμε! Σε θέλουμε!
Και θε να Σε κρατήσουμε όλοι, στο τεράστιο ύψος που μας φανερώθηκες
απ’ τα χαράματα των Εικοσιοχτώ του Οχτώβρη του 1940, κι ως με τη
συντέλεια των αιώνων, είτε ζήσουμε, είτε, αύριο που θα φέγγεις πάνω απ’
όλο τον πλανήτη το γιγάντιο φως Σου, θα βρισκόμαστε στα σπλάχνα Σου, ω
Μητέρα, αθάνατοι νεκροί!
Άγγελος Σικελιανός 15 Νοεμβρίου 1940 Νέα Εστία
(από http://anaghrapho.blogspot.gr, 28/10/2011)