Οι διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες που προέρχονται από τις πανίσχυρες «επτά αδελφές» έχουν εδώ και χρόνια χάσει τον έλεγχο της παγκόσμιας προσφοράς πετρελαίου, αλλά μόνον τώρα, που οι τιμές του μαύρου χρυσού διατηρούνται άνω των 50 δολαρίων, έχει καταστεί σαφής η σπουδαιότητα αυτής της αλλαγής. Τώρα, το «πάνω χέρι» έχουν οι «νέες επτά αδελφές», εκτός του ΟΠΕΚ. Αλλά για να καλυφθούν οι παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες- όπως επίσης και τα οικονομικά συμφέροντα των παραγωγών πετρελαίου- θα πρέπει πρώτα να βελτιωθούν οι «ενδο-οικογενειακές» σχέσεις.
Θα πρέπει να κατηγορήσουμε τις διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες, ή τις εθνικές εταιρείες, που κατουσίαν ελέγχουν το πετρέλαιο; Καμία πλευρά δεν κατέχει το μονοπώλιο ή την αρμοδιότητα, αλλά ορισμένοι «παίκτες» είναι χειρότεροι από άλλους.
Η Saudi Aramco, η βραζιλιάνικη Petrobras και η μαλαισιανή Petronas είναι τρεις εταιρείες από τις «νέες επτά» που απέδειξαν ότι οι εθνικές πετρελαϊκές εταιρείες μπορούν να επεκτείνουν την παραγωγή τους, αλλά και να εκμεταλλεύονται πετρελαϊκά πεδία εκτός των συνόρων τους.
Αυτές που απέτυχαν να το κάνουν είναι, μεταξύ άλλων, οι εθνικές πετρελαϊκές εταιρείες του Μεξικού, Pemex και της Βενεζουέλας, Pdvsa. Η απομόνωση των πετρελαϊκών πεδίων από τη διεθνή κοινότητα των ειδικών, καθώς και η διαχείρισή τους από ένα μονοπωλιακό κράτος δεν μεγιστοποιεί την αξία τους, ακόμη και αν οι αυστηροί πολιτικοί έλεγχοι επί των εσόδων τους αποτελούν εύκολο τρόπο χρηματοδότησης λαϊκιστικών κοινωνικών προγραμμάτων. Το πετρέλαιο, αναμφίβολα, τους ανήκει. Αλλά η στενοκεφαλιά δεν θα το μετατρέψει σε ρευστό.
Στο απυρόβλητο δεν είναι, όμως, ούτε οι διεθνείς πετρελαϊκές εταιρείες. Αντί να εξεύρουν τρόπους να αντιμετωπίσουν τα ολοένα αυξανόμενα προβλήματα πρόσβασης σε νέες πηγές, επέλεξαν να μοιράσουν δισεκατομμύρια δολάρια στους μετόχους, αποδεχόμενες στην ουσία την ήττα τους. Η ExxonMobil απέδειξε ότι μπορεί να λειτουργεί καλύτερα από άλλες στο νέο «σκληρό» κλίμα. Οι ανταγωνίστριές της, όπως η Royal Dutch Shell, η ΒΡ και η Eni, δυσκολεύτηκαν να διαχειριστούν το κόστος περίπλοκων προγραμμάτων τους.
Είναι προφανές ότι όσο μεγαλώνει η παγκόσμια ζήτηση τόσο θα αυξάνει και ζήτηση για προηγμένη τεχνολογία και μεγαλύτερα πετρελαϊκά πεδία. Από τη συνεργασία θα μπορούσαν να υπάρξουν πολλά οφέλη, αλλά καθώς η εκμετάλλευση του πετρελαίου είναι ένα σχέδιο με μακροπρόθεσμο ορίζοντα και υψηλό ρίσκο, τίποτε από τα παραπάνω δεν θα γίνει εάν δεν υπάρξει εμπιστοσύνη. Οι παράγοντες της πετρελαϊκής αγοράς πρέπει να προσπαθήσουν να καταλήξουν σε συμβόλαια που να καλύπτουν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Είναι τόσο δύσκολο να γίνει κάτι τέτοιο;
(Ημερησία - Financial Τimes editorial, 19/3/07)