Αν τα οφέλη από την κατασκευή του αγωγού Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως είναι όντως όπως τα περιέγραψαν χθες οι τρείς ηγέτες -και προδήλως είναι- τότε ανακύπτει ένα αμείλικτο ερώτημα: Γιατί καθυστέρησε η υπογραφή της συμφωνίας επί 14 ολόκληρα χρόνια; Ποιός ευθύνεται για την καθυστέρηση; Η ρωσική πλευρά, η βουλγαρική ή η ελληνική; Και σε κάθε περίπτωση, τί ρόλο έπαιξαν οι αμερικανικές πιέσεις;
Κυκεώνας συναντήσεων
Η ιδέα γιά τον πετρελαιαγωγό πρωτοπαρουσιάθηκε από τον οραματιστή του έργου Ν. Γρηγοριάδη το έτος 1993. Η πρώτη επίσημη διακρατική συνάντησις έγινε στις 29 Ιουνίου 1994 στην Θεσσαλονίκη, όταν υπεγράφη δήλωσις προθέσεων των Κυβερνήσεων Ελλάδος και Βουλγαρίας. Και αφού ακολούθησαν διερευνητικές επαφές μεταξύ ελληνικών και ρωσικών εταιρειών, η Ρωσία υπεισήλθε επισήμως στο όλο εγχείρημα στις 19 Δεκεμβρίου 1994, όταν ο τότε αντιπρόεδρος της Ρωσίας κ. Νταβίντωφ επισκέφθηκε την Ελλάδα και συναντήθηκε με τον τότε Πρωθυπουργό Α. Παπανδρέου και υπεγράφη μνημόνιο συνεργασίας.
Έκτοτε ακολούθησε ένας κυκεώνας συναντήσεων που δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα. Και έπρεπε να φθάσουμε στον Σεπτέμβριο 2006, όταν έγινε η τριμερής συνάντησις Ελλάδος- Ρωσίας- Βουλγαρίας με την επίσκεψη στην Αθήνα του προέδρου Πούτιν και του προέδρου της Βουλγαρίας Παρβάνωφ, ώστε να καθορισθή επί τέλους ένα δεσμευτικό χρονοδιάγραμμα. Έτσι φθάσαμε στην χθεσινή υπογραφή της συμφωνίας, πάλι στην Αθήνα, μεταξύ του Ρώσου Προέδρου Πούτιν, του Πρωθυπουργού της Βουλγαρίας Στανίσεφ και του Πρωθυπουργού της Ελλάδος Κ. Καραμανλή.
Η όλη υπόθεσις του αγωγού θυμίζει "Γεφύρι της Αρτας". Δεκατέσσερα χρόνια γιά την υπογραφή της συμφωνίας κατασκευής ενός πετρελαιαγωγού είναι μάλλον πολλά. Αν ληφθή υπ' όψιν ότι το συνολικό μήκος του αγωγού είναι 280 χιλιόμετρα, κάθε έτος διαπραγματεύσεων αντιστοιχεί σε 20 χιλιόμετρα αγωγού! Και αν το έργο δεν ήταν επωφελές, τότε κακώς αποφασίσθηκε σήμερα. Αν όμως είναι επωφελές, προς τί η καθυστέρησις; Και το κυριώτερο: Ποιά ήταν η ζημία την οποία υπέστη η χώρα μας που δεν αξιοποίησε νωρίτερα την ευκαιρία;
Η απάντησις πρέπει να αναζητηθή στην ατολμία της Κυβερνήσεως Σημίτη. Οσάκις αισθάνετο ότι πιέζεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενέδιδε στις βουλές της. Επί των ημερών του κ. Σημίτη η σχέσις Ελλάδος-ΗΠΑ ήταν σχεδόν "ενοχική". Η αρχή έγινε το 1996 με την κρίση των Ιμίων και τις ευχαριστίες που αναγκάσθηκε τότε να εκφράση ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος προς τις ΗΠΑ γιά την παρέμβασή τους. Στην συνέχεια, οι ΗΠΑ δεν έπαυσαν να μας κατηγορούν γιά την αδυναμία εξαρθρώσεως της "17 Νοέμβρη" και να μας απειλούν με "μποϋκοτάζ" των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Σε αυτό το κλίμα λοιπόν και με την μισή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να επιδίδεται -γιά λόγους δημαγωγίας- στις γνωστές αντιαμερικανικές "κορώνες", πώς να τολμήση ο κ. Σημίτης να δρομολογήση την κατασκευή αγωγού πετρελαίου με τους Ρώσους;
Αντιαμερικανική ρητορεία
Εκεί πρέπει να αναχθή η τεραστία καθυστέρησις της συμφωνίας γιά τον πετρελαιαγωγό. Υπήρχε εθνικό συμφέρον να γίνη, γι' αυτό και δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ η ιδέα. Αλλά δεν υπήρχε η πολιτική βούλησις, ώστε να μην ενοχληθή η αμερικανική πλευρά. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ πάντοτε αυτό έκαναν: Επεδίδοντο σε αντιαμερικανική ρητορεία, αλλά δεν τολμούσαν να λάβουν αποφάσεις οι οποίες ενδεχομένως να προκαλούσαν δυσφορία στις ΗΠΑ. Και τούτο, ανεξαρτήτως αν οι αποφάσεις αυτές –όπως εν προκειμένω του πετρελαιαγωγού- είναι υπέρ των εθνικών μας συμφερόντων. Τα περί κινδύνου ρυπάνσεως του Αιγαίου από τυχόν πετρελαιοκηλίδες είναι πρόσχημα, αφού ο κίνδυνος υπάρχει ούτως ή άλλως γιά τα πετρελαιοφόρα που διέρχονται από τα Δαρδανέλλια.
Τώρα λοιπόν που υπεγράφη η συμφωνία, η ελληνική κοινή γνώμη δικαιούται να πληροφορηθή επισήμως τους λόγους της πολυετούς καθυστερήσεως. Η Κυβέρνησις της Νέας Δημοκρατίας, που ανέσυρε την υπόθεση από το τέλμα και την έφερε εις πέρας, έχει κάθε λόγο να ενημερώση τον ελληνικό λαό γιατί ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρουπόλεως καθυστέρησε επί 14 ολόκληρα χρόνια.
(ΕΣΤΙΑ, 16/3/07)